Αρχές του 17ου αι., αφού άρπαξε τα δεδομένα του Τίχο Μπράχε (Δανός αστρονόμος ήτο) και τα πάλευε για μία εικοσαετία, ο Κέπλερ (Γερμανός, όχι αστεία), το 1618, βγαίνει και μας πασάρει τρεις νόμους. Με πρώτο και καλύτερο ότι οι πλανήτες κινούνται σε ελλειπτικές τροχιές, με τον Ηλιο να είναι η μία εκ των δύο εστιών της έλλειψης (η έλλειψη, ως μη κύκλος, δεν έχει κέντρο, αλλά δύο εστίες - αυτές μας άναψαν φωτιές!). Αρα, πάει και η Γη - αποκεντρώθηκε. Πάει και ο κύκλος - αποκυκλώθηκε.
Τσούκου τσούκου, λάου λάου, φτάνουμε στα 1654. Μπλεζ Πασκάλ. Γάλλος είν' τούτος. Και Γάλλος και μαθηματικός και συγγραφέας και φυσικός και φιλόσοφος. Ο τυπάς το τερμάτισε: καταργεί εξ ολοκλήρου την αριστοτελική λογική! Μπορείς να το πεις και «επεκτείνει» - αναλόγως πώς το βλέπει κανείς. Για να μην πολυμπλεκόμαστε, έως τότε όλοι ακολουθούσαν τον Αριστοτέλη: μια λογική πρόταση είναι αληθής ή ψευδής. Τέλος. Και βγαίνει ο Μπλεζ και εισάγει τη Θεωρία Πιθανοτήτων. Και μας λέει πως μια πρόταση μπορεί να είναι και τα δύο - τόση πιθανότητα αληθής, τα ρέστα μου ψευδής.
Κάνοντας άλμα στον χρόνο, αρχές του 20ού αι., με την ανάπτυξη της Κβαντικής Φυσικής, σκάει άλλη μπόμπα: μαθαίνουμε πως ένα σωματίδιο μπορεί να βρίσκεται σε πολλές καταστάσεις, ας πούμε ταυτόχρονα (μη μας την πέσει κι ο Στέφανος Τραχανάς και μας βάλει μηδέν στον έλεγχο), με διαφορετική πιθανότητα για κάθε μία από αυτές... Πάει κι αυτό.
Κι ερχόμαστε στα τέλη του 1970 και 'κει παθαίνουμε το τελικό ταράκουλο: τα σχήματα που συναντάμε στη φύση δεν είναι πλέον ούτε τέλειες ευθείες, ούτε τέλειοι κύκλοι, ούτε τέλειοι κύβοι ώστε να έχουν ακέραιη διάσταση 1, 2, 3 αντίστοιχα. Τουτέστιν, άρχισε της ατέλειας και της μη κανονικότητας το πανηγύρι, κανονικότατα και με την επιστημονική βούλα. Και το χειρότερο; Η διάσταση των σχημάτων στη φύση είναι κλασματικός αριθμός! Δεκαδικός δηλαδή. Τουτέστιν, «μορφοκλασματικός» (φράκταλ!). Ξανατουτέστιν, πιάσ' τ' αυγό και κούρευ' το κι αυτό που θα βγάλεις, φράκταλ σχήμα θα 'χει. Σαν το σύννεφο, για να συνενοούμαστε. Σαν των δέντρων τα κλαδιά, σαν των φυτών τις ρίζες.
Τυχαίο πως την ίδια περίπου περίοδο ξεκινούν πιο επισταμένα και οι συζητήσεις περί φύλου, ταυτότητας και σεξουαλικότητας «εκτός κανονικότητας»; Και τα φεμινιστικά κινήματα και και και;
Μεγάλη Εβδομάδα διανύουμε και το μυαλό μου σε δύο γυναίκες πάει. Τη Μαγδαληνή και την Κασσιανή. Και σε δύο άνδρες. Τον Κυριάκο και τον Βορίδη. Οι πρώτες, απολύτως εκτός κάθε «κανονικότητας», φράκταλ περσόνες εντελώς, ήταν -σύμφωνα με τας Γραφάς μάλιστα- και ωραίες και μοιραίες και πανέξυπνες. Τι κι αν του πεταματού τις έχουμε (διόλου τυχαία)! Μίλια μπροστά από την εποχή τους, ξεθεμελιώσαν και σύμπαντα ανδροκρατούμενα και διαστάσεις ακέραιες και μια κοινωνική κβαντική καθιέρωσαν, αιώνες πριν.
Για να 'ρθει, αιώνες μετά, πέρα από κάθε λογική (της αριστοτελικής συμπεριλαμβανομένης) και να μου σουλατσάρει ο Κυριάκος, ανάμεσα σε χιλιάδες πτώματα (εξαιτίας κυρίως της πολιτικής του), ψωνίζοντας τσουρέκια (και μάλιστα μπαγιάτικα) και στέλνοντας (εξίσου μπαγιάτικα) χαμόγελα στον φακό. Από κοντά κι ο Βορίδης, σύμφωνα με τον οποίο, οι νεκροί της πανδημίας είναι «στατιστικά συγκριτικά στοιχεία».
Φταίω εγώ τώρα να ξαναξεκινήσω την ανάλυση απ' τον Αριστοτέλη στη φράκταλ γεωμετρία και πίσω στην Κασσιανή; Με ποια Μαθηματικά, ποια Φυσική και ποια κανονικότητα να βγάλω δάχτυλα και να πρωτομετρήσω τι; Νεκρούς; Ψήφους; Ανέργους; Τσουρέκια; Καφέδες στο Ντα Κάπο;... Τι;
Νόρα Ράλλη
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου