Το «αμπαλάζ» αναλαμβάνουν συνήθως εκείνοι που για τους δικούς τους λόγους –που όλοι λίγο πολύ υποψιαζόμαστε– επιλέγουν να δρουν στο παρασκήνιο, εξυπηρετώντας τα δικά τους ή και των άλλων συμφέροντα και ιδεοληψίες. Υπάρχουν, ωστόσο, κάποια αντικειμενικά προβλήματα.
Κατ’ αρχάς, όπως όλοι γνωρίζουμε από τη νηπιακή μας ηλικία, κάποια στιγμή το «αμπαλάζ» σκίζεται και αποκαλύπτεται το περιεχόμενο. Υπάρχει το καλό σενάριο, σύμφωνα με το οποίο, το σκίσιμο του αμπαλάζ αποκαλύπτει το «σούπερ ηλεκτρονικό τρενάκι με τα πολλά βαγόνια» που είχες ζητήσει και παίρνεις μεγάλη χαρά. Υπάρχει και το κακό, αυτό που κάτω από το γυαλιστερό περιτύλιγμα υπάρχει ένα μίζερο πανηγυριώτικο τρενάκι «της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη».
Το δεύτερο πρόβλημα είναι η «κουρτίνα» που χωρίζει το προσκήνιο με το παρασκήνιο. Ο χρόνος μπορεί να τη φθείρει και τα σκισίματα να επιτρέψουν στο φως και στην αλήθεια να αποκαλύψουν τον αθέατο κόσμο του παρασκηνίου. Ακόμα χειρότερα, μπορεί εξαρχής αυτή η κουρτίνα να έμοιαζε περισσότερο με ημιδιάφανη κουρτίνα μπάνιου παρά με αυτές τις «βαριές κόκκινες» του θεάτρου.
Το τρίτο πρόβλημα είναι ότι το κοινό της πλατείας μπορεί να είναι εκπαιδευμένο, να μην ικανοποιείται από το «έργο» και το «ταλέντο» του σκηνοθέτη και των ηθοποιών και να αναγκάζονται κάποιοι να βγουν από το παρασκήνιο, ώστε να το υπερασπιστούν και τελικά να αποκαλύπτονται.
Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση εκείνη που το «αμπαλάζ» είναι τόσο κακό και πρόχειρο που προδιαθέτει εξαρχής για την επίσης μέτρια, αν όχι κακή, ποιότητα του περιεχομένου. Σε κάθε περίπτωση, το αμπαλάζ καταλήγει στα σκουπίδια. Και ίσως να περισώζεται μια κορδελίτσα ή ένας φιόγκος ώστε να επαναχρησιμοποιηθεί.
Στην Ελλάδα, λοιπόν, έχουμε πάρα πολλές περιπτώσεις που η πραγματικότητα «σκίζει» ακόμα και το καλύτερο αμπαλάζ. Αρκεί κάποιος να ανατρέξει στην πολιτική…
Άρτεμις Σπηλιώτη
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου