Το ποδόσφαιρο ανήκει σε όσους δίνουν σε όλους τις ευκαιρίες που χρειάζονται

«Το κίνητρό τους είναι η απληστία. Η δική μου αντίδραση; Αφαιρέστε τους βαθμούς, ρίξτε τους στον πάτο της βαθμολογίας και στερήστε τους τα λεφτά! Πρέπει να πατήσουμε το πόδι κάτω! Είναι εγκληματική πράξη αυτό που κάνουν απέναντι στους φιλάθλους σε αυτή τη χώρα. Είναι το μεγαλύτερο σπορ στον κόσμο και είναι έγκλημα σε βάρος των φιλάθλων. Τιμωρήστε τους!»

(Γκάρι Νέβιλ)

Xρόνια τώρα διαβάζουμε και ακούμε για την κλειστή Λίγκα που σχεδίαζαν τα πολύ μεγάλα club του ευρωπαϊκού διασυλλογικού ποδοσφαίρου. Οι σχετικές επιθυμίες ήταν υπαρκτές, οι διαρροές και οι δημόσιες αναφορές επίσης σου έδιναν να καταλάβεις πως κάποιοι «ψήνονταν», αλλά ως εκεί. Καμία απόπειρα δεν ευδοκίμησε μέχρι τώρα.

Στο σήμερα, όμως, προωθείται η European Super League. Θα είναι αυτή που θα σπάσει τα μπετά του καθιερωμένου; Οι αντιδράσεις είναι πάρα πολλές. Και άκρως δικαιολογημένες. Η κυνική αποκοπή με σκοπό το άμετρο ίδιον όφελος σοκάρει. Είτε είναι ειλημμένη απόφαση, είτε αποσκοπεί στην πίεση προς την UEFA για ένα μεγαλύτερο μερίδιο από την πίτα των προνομίων, όλοι παραδέχονται πως είμαστε σε κομβικό σημείο.

Τώρα μετριούνται τα κυβικά του καθενός, τώρα αποκαλύπτει δίχως καμία περιστροφή ο καθένας πώς βλέπει το ποδόσφαιρο, τι θέση θέλει να έχει σε αυτό και ποιο είναι το όραμά του για το μέλλον. Προφανώς και η προοπτική μίας κλειστής Λίγκας που «τσακίζει» βασικούς πυλώνες του ποδοσφαίρου δεν πρέπει να περάσει. To χρήμα πρέπει να υπάρχει για να αξιοποιείται κυρίως με αναπτυξιακούς όρους και όχι για να διευρύνει τις ανισότητες σε υπερβολικές και παράλογες κατευθύνσεις. Όσοι το αντιλαμβάνονται ως αυτοσκοπό, ας καταλάβουν πως για τις κοινωνικές πλειοψηφίες μπορεί να είναι αποδεκτό μονάχα ως μέσο και τίποτα άλλο...

Το πραγματικό ζητούμενο θα πρέπει να είναι ένα άλλο διεθνές ποδοσφαιρικό μοντέλο, που σε γενικές γραμμές θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε με τα εξής λόγια: μεγαλύτερα κίνητρα για όλους και κυρίως για τους αδύναμους. Για να επέλθει ισορροπία, για να αυξηθεί ο ανταγωνισμός, για να μπουν κι άλλοι στο κόλπο των διακρίσεων, για να περιοριστούν στο μέτρο του εφικτού οι άγονες γραμμές, για να ξέρει ο οποιοσδήποτε πως κάθε επένδυση (όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο) μπορεί στο τέλος να οδηγήσει σε επαρκείς ανταμοιβές.

Το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο αφορά σε όλα τα μέρη του χάρτη... Ένας «ποδοσφαιρικός σοσιαλισμός», να το πω κάπως αδόκιμα, αλλά όχι και τόσο άστοχα..., είναι η μόνη ελπίδα που έχουμε να σώσουμε αυτό που αγαπάμε και να το στηρίξουμε πάνω στις πιο γερές βάσεις. Ας γίνει η απληστία των «δώδεκα» η αφορμή για την ολική αφύπνιση και την μακροπρόθεσμη επανεκκίνηση σε πιο ισότιμες αφετηρίες. Σε όλα υπάρχει μία μαγική λέξη: η λέξη όρια...

Θα μου αντιτάξει κάποιος εσύ, λόγω κοσμοθεώρησης, θέλεις αναταραχές και πουλάς ιδεοληπτικό πνεύμα. Όχι. Θέλω ωριμότητα και ικανότητα να κατανοεί ο καθένας τους κινδύνους κάθε εκτροπής. Σε κινητικότητες που θα φορούν θηλιές, θα εξοβελίζουν τους πολλούς, και θα «δολοφονούν» το μέλλον, λέω όχι. Και ναι, θέλω αντιδράσεις. Όπως -φερ΄ειπείν- αυτές από τους οπαδούς κάποιων ομάδων. Όπως οι ιστορικές κατ΄ εμέ δηλώσεις ενός πραγματικού μάγκα, του Γκάρι Νέβιλ, στο Sky Sports. Όποιος δεν τις έχει δει ολόκληρες, ας τις ψάξει τώρα κιόλας.

Στο αρχικό απόφθεγμα του παρόντος κειμένου απλά παρατίθεται ένα μικρό απόσπασμα από αυτές. Ενδεικτικό, κατατοπιστικό, συνοπτικό, αλλά απόσπασμα... Τα μεγάλα πραξικοπήματα χρειάζονται μεγάλες αντιστάσεις. Και κυρίως όραμα και αντιπροτάσεις. Το ποδόσφαιρο ανήκει σε όσους δίνουν σε όλους τις ευκαιρίες που χρειάζονται...

Ο καθένας μας πρέπει να πάρει θέση και ειδικά αν υποστηρίζει μία από τις δώδεκα ομάδες που «πρωτοστατούν» στην όψιμη αποσύνθεση του ποδοσφαίρου της Γηραιάς Ηπείρου. Εγώ προσωπικά είμαι (ήμουν;) Ίντερ Mιλάνου. Και είμαι Ίντερ από το μακρινό 1988-89, όταν με την τριάδα των «panzer» Ματέους, Μπρέμε και Κλίνσμαν να «κεντάει» στα γρασίδια πήρε το scudetto. Όταν λέω «είμαι Ίντερ», εννοώ είμαι Ίντερ, όχι πως απλά υποστηρίζω την Ίντερ στην Ιταλία. Καταλαβαίνεις τι ομάδα είσαι σε βάθος, κυρίως όταν στεναχωριέσαι όταν αυτή χάνει. Είδα με θλίψη μου, λοιπόν, πως είναι και αυτή μέσα στο κλαμπ των «εκλεκτών» της όψιμης παρτακίστικης διασπαστικότητας.

Εγώ προσωπικά θα έλεγα στη διοίκηση της αγαπημένης μου ομάδας τα εξής: δεν θέλω εισόδους σε λέσχες αλαζονικών «εκλεκτών» δια της πλαγίας, δια της απληστίας και δια της συντριβής των πολλών. Θα προτιμούσα να φτιάξετε ομάδα, με λελογισμένες δαπάνες. Ομάδα που θα διακρίνεται σταθερά, που θα την αναγνωρίζουν και θα τη σέβονται οι αντίπαλοι, που θα έχει ως βασική προμετωπίδα των μακροχρόνιων επιδιώξεών της το ποιοτικό ποδόσφαιρο, την εύρυθμη λειτουργία του οργανισμού και την αξιοπρέπεια. Μέσα σε ένα περιβάλλον υγιές και προωθητικό, για όλους...

Όταν εδώ και δέκα περίπου χρόνια η Ίντερ συνήθως βολοδέρνει σε μία χρυσή μετριότητα, καλό θα ήταν να επιδιώξει την εκ νέου καταξίωση μέσω του ορθού δρόμου και όχι ποδοπατώντας τους άλλους. Όλα τα άλλα, εμένα απλά με κάνουν να σκέφτομαι μήπως χρειαστεί σύντομα να βρω άλλη ομάδα στην Ιταλία... Τόσο απλά...

ΥΓ. Την ώρα που διάβασα την είδηση, αμέσως μου ήρθε στο μυαλό η σκέψη «τι κάνω εγώ που είμαι Ίντερ και συμπαθώ τη Λίβερπουλ». Την ίδια στιγμή είδα πως ένας φίλος από Νίκαια μεριά, ο Π., πήρε έγκαιρα και με παρρησία τις δικές του εσωτερικές αποφάσεις όσον αφορά στη δική του συμπάθεια, την Άρσεναλ. Του βγάζω το καπέλο. Ο καθένας και η κάθε μία που υποστηρίζει κάποια από αυτές τις δώδεκα ομάδες, οφείλει να κάνει από το επόμενο κιόλας δευτερόλεπτο εσωτερική ενδοσκόπηση.

Στο σήμερα που κρίνεται το είδος του μελλοντικού ποδοσφαίρου κάθε απόφαση, κάθε ενεργοποίηση, κάθε αποστασιοποίηση, κάθε στάση, είναι καταλυτικός συντελεστής. Πάμε, λοιπόν, όλοι να αποτρέψουμε την καταστροφή της λατρείας μας, του ποδοσφαίρου...

Η δύναμη σε όλα είναι στους πολλούς, αρκεί αυτοί να το ξέρουν, να τολμούν και να οργανώνουν τις αντιστάσεις έχοντας ως γνώμονα μία άλλη εναλλακτική πρόταση διαχείρισης των προβλημάτων: για μία πραγματική δημοκρατική διευθέτηση.

Κώστας Μαρούντας

Πηγή: efsyn.gr