Είναι τόσο απλό να «σκοτώσουν» το ποδόσφαιρο; Μόνη ελπίδα η αντίσταση των φιλάθλων

Να λοιπόν που για μία ακόμη φορά το ποδόσφαιρο, το άθλημα των λαϊκών ανθρώπων, το λαοφιλέστερο παιχνίδι στο κόσμο, αυτές τις μέρες «παίζεται» σε σκοτεινές συναντήσεις, σε κογκρέσα, σε γραφεία, στα media και όχι στον αγωνιστικό χώρο.

Είναι πολλοί που απορούν με χθεσινούς τίτλους όπως «ο θάνατος του ποδοσφαίρου» ή «τέλος εποχής για τις ομάδες, η ελίτ παίζει μπάλα» και γενικώς με την θύελλα που έχει προκαλέσει η απόφαση των 12 πανίσχυρων κλαμπ, να διοργανώσουν δικό τους πρωτάθλημα το ονομαζόμενο Europian Super League (ESL).

Μάλιστα κάποιοι καλόπιστοι απλοί θεατές των αγώνων του Champions League, αναρωτιούνται γιατί είναι κακό για το ποδόσφαιρο να παίζουν μεταξύ τους οι μεγάλες ομάδες, που κατά κανόνα προσφέρουν πλούσιο θέαμα και γκολ, τηλεθέαση, γεμάτα γήπεδα, έσοδα κλπ…κλπ…

Η απάντηση βρίσκεται στην ουσία της ύπαρξης και πορείας του ποδοσφαίρου εδώ και 150 χρόνια. Η έκπληξη! Το απρόβλεπτο!! Η ανατροπή!!! Αυτά τα στοιχεία μαζί με το γεγονός πως σε αυτό το άθλημα μπορούν να διακριθούν όλοι, όποιοι κι αν είναι, από όπου κι αν προέρχονται.

Όλοι αυτοί που γεννήθηκαν όπως και το ποδόσφαιρο, σε αλάνες και σοκάκια, σε πετρογήπεδα, χωμάτινα, με τσίγκινα κουτάκια, πάνινες μπάλες, που άρχισαν να κλωτσάνε γυμνά και ματωμένα πόδια, τα εκατομμύρια των φτωχών ανθρώπων ανά την υφήλιο, που οι περισσότεροι ασφαλώς δεν έγιναν γνωστοί ή επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, ωστόσο είναι αυτοί ζουν και αναπνέουν για την στιγμή που με τις παρέες τους θα πάνε να δουν την αγαπημένη τους ομάδα και να γεμίσουν τα γήπεδα.

Αυτοί που προσδοκούν, πιστεύουν και ελπίζουν ότι μπορούν να νικήσουν, τον μεγαλύτερο, τον ισχυρότερο, ακριβώς γιατί έχει συμβεί πολλάκις στην ιστορία των ποδοσφαιρικών διοργανώσεων, να θριαμβεύει το αουτσάιντερ απέναντι στο φαβορί, κάνοντας κατά καιρούς ευτυχισμένες γειτονιές, πόλεις, χώρες και έθνη.

Σε τελική ανάλυση ο κόσμος του αθλήματος, οι οπαδοί των ομάδων που είναι οι ουσιαστικοί «ιδιοκτήτες» τους, οι αιμοδότες είτε με το εισιτήριο ή με την κατανάλωση προϊόντων των αγαπημένων τους συλλόγων, ακόμη δε και ως τηλεθεατές των αγώνων, άρα και των διαφημίσεων που συνοδεύουν τις μεταδόσεις και αποφέρουν κέρδη στα κλαμπ, χωρίς να ερωτηθούν ποτέ, τους ζητάνε να αρνηθούν την αγάπη για την ομάδα τους και να γίνουν «πελάτες» μιας διοργάνωσης μεταξύ των «αρίστων», που θα ρουφάνε το αίμα χιλιάδων άλλων, έχοντας τους στη γωνία και αντλώντας ότι καλύτερο διαθέτουν σε παίκτες.

Αρκεί να σκεφτεί κάποιος πόσες φορές πήρε χαρά από νίκες των «μικρών» απέναντι στους «μεγάλους», πόσες φορές δεν ταυτίστηκε με συλλόγους ή Εθνικές ομάδες που ύψωσαν ανάστημα κόντρα στους ισχυρούς. Η Λέστερ όταν το 2016 έκανε το απίθανο κατακτώντας την Premier League, συγκίνησε και έδωσε χαρά και ελπίδα σε εκατομμύρια οπαδούς άλλων ομάδων σε όλο τον κόσμο. Είχε συμβεί το αδιανόητο για όσους παρακολουθούν το διεθνές ποδόσφαιρο, κάτι ανάλογο με τον θρίαμβο της Εθνικής Ελλάδος το 2004 με την κατάκτηση του Euro.

Ε λοιπόν με βάση τη λογική των 12 αυτό δεν πρέπει να συμβαίνει, δεν είναι αποδεκτό γι’ αυτούς να αμφισβητείται η θέση τους στις εγχώριες ή τις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις και να μπορεί ανά πάσα στιγμή κάποιος «μικρότερος» να τους εκτοπίζει, άρα να χάνουν μεγάλα και σεβαστά ποσά.

Συνεπώς θέλουν να ελέγχουν τον ανταγωνισμό, να αγοράζουν από τους μικρότερους τα ταλέντα, να γίνονται ακόμα πιο ισχυροί και στο κλειστό μαγαζί τους να καλούν ενίοτε δίκην άλλοθι, άλλους πέντε που θα επιλέγουν αυτοί, απλώς για να συμπληρώνεται η εικοσάδα και ουσιαστικά να μην ρισκάρουν τίποτα.

Ωστόσο εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα και αφού οι ιδιοκτήτες των 12 δεν δείχνουν να καταλαβαίνουν τι ακριβώς έχουν στην ιδιοκτησία τους, αυτό που μπορεί να ανατρέψει την διαφαινόμενη ζοφερή κατάσταση, είναι οι οπαδοί και η αντίδραση τους από εδώ και πέρα. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, αυτοί είναι που δίνουν υπόσταση σε μία ομάδα, ανεξάρτητα από το πόσους πολλούς ή λιγότερους έχει καθεμιά, αυτοί έχουν την μεγάλη δύναμη και αναλόγως με την στάση τους θα κρίνουν την έκβαση αυτού του «πολέμου».

Είναι αλήθεια πως αρκετές φορές οι οπαδοί έχουν κάνει ζημιά με ενέργειες τους στις ομάδες τους, όμως το ίδιο έχουν κάνει αντίστοιχα διοικήσεις, προπονητές, παίκτες. Η μεγάλη διαφορά βρίσκεται στο γεγονός, ότι όλοι εκτός των οπαδών έρχονται και παρέρχονται. Οι πιστοί φίλοι είναι πάντα παρόντες στις χαρές, τις λύπες, στο μεγαλείο ή την ξευτίλα ενίοτε των ομάδων τους, συνεχίζοντας παραδόσεις που έρχονται από μακριά στον χρόνο και συνδέονται με την οικογένεια, τη γειτονιά, το σχολείο, τη δουλειά, την πόλη και γενικώς πάνε αντάμα με την ιστορία κάθε συλλόγου.

Τα τελευταία τουλάχιστον είκοσι χρόνια, δισεκατομμυριούχοι και μεγάλα χρηματοοικονομικά funds από κάθε γωνιά του πλανήτη, έχουν στην ιδιοκτησία τους μεγάλα κλαμπ κυρίως της Ευρώπης, αντιμετωπίζοντας το ποδόσφαιρο με όρους στυγνού κέρδους με κάθε τρόπο. Ειδικά στην Αγγλία η Λίβερπουλ και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεν, με Αμερικανούς να κατέχουν το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών και να ασκούν διοίκηση, έχει διαρρηχτεί σε επικίνδυνο βαθμό ο ομφάλιος λώρος που συνδέει τις ομάδες με τον κόσμο τους.

Κατά καιρούς έχουν υπάρξει σφοδρές αντιδράσεις και αντιπαραθέσεις, ώσπου ερχόμενοι στο τώρα τα πράγματα είναι οριακά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως την μεγαλύτερη αντίδραση στα σχέδια τους οι 12, την βλέπουν από τους συνασπισμένους πλέον οπαδούς των 6 Αγγλικών ομάδων που συμμετέχουν στο υπό σύσταση ESL.

Είναι κρίσιμη η μάχη και η έκβαση της θα αποφασίσει αν το ποδόσφαιρο, με όλες τις στρεβλώσεις και αλλοιώσεις που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια με ευθύνη κυρίως των FIFA-UEFA, θα παραμείνει το αγαπημένο λαϊκό άθλημα που δίνει σε όλους την ευκαιρία διάκρισης, αν θα υπάρχουν σοβαρά και ανταγωνιστικά εθνικά πρωταθλήματα ή αν θα παίζεται σε «γυάλα» από τους ίδιους λίγους πρωταγωνιστές.

Αυτό που προκαλεί μεγάλη απορία πάντως, είναι η σιγουριά των 12 ότι αν υλοποιήσουν το σχέδιο τους, θα έχουν πάντα μεγάλη απήχηση και υπερκέρδη. Με στρατό από αναλυτές και στατιστικές, μετρήσεις, έρευνες αγοράς κλπ, τους διαφεύγει της προσοχής το πόσο εύκολα μπορούν να βαρεθούν οι φίλοι του ποδοσφαίρου ακόμη και το εξαιρετικό θέαμα, όταν αυτό επαναλαμβάνεται, με σχεδόν εβδομαδιαία συχνότητα.

Για παράδειγμα η Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρντιόλα (2008-2012) και των Τσάβι, Ινιέστα, Πουγιόλ, Μέσι και άλλων παικταράδων, που παρουσίασαν εξωπραγματικό θέαμα στον αγωνιστικό χώρο, συνέτριψαν ρεκόρ και πήραν σχεδόν όλους τους τίτλους, ωστόσο κάποια στιγμή ο κόσμος «βαρέθηκε» θαρρείς τόση ομορφιά και «έγραφε» μικρότερα ρεκόρ σε τηλεθέαση και ενδιαφέρον.

Βεβαίως δεν είναι τόσο πρόβλημα το επαναλαμβανόμενο καταπληκτικό θέαμα, αλλά η έλλειψη ανταγωνιστικότητας, η συνήθως μηδενική πιθανότητα της έκπληξης, το χάσμα ποιότητας.

Γι’ αυτό εδώ και 150 χρόνια διεξάγονται πρωταθλήματα, Κύπελλα, διεθνή παιχνίδια ανάμεσα σε ομάδες και δεν δίνονται οι νίκες και οι τίτλοι στον πλουσιότερο ή ισχυρότερο άνευ αγώνος. Αυτός είναι ο λόγος που παίζουν π.χ ΠΑΣ Γιάννινα-Ολυμπιακός στο Κύπελλο και δεν λέει η διοργανώτρια: «ο Ολυμπιακός είναι καλύτερη ομάδα, ας πάρει την πρόκριση».

Όπως σε κάθε μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα και θέμα, έτσι και στο ποδόσφαιρο, η απάντηση σε βρώμικα σχέδια απληστίας και στέρησης βασικών πηγών χαράς για τους πολίτες, μπορεί να δοθεί μόνο από τους πολίτες. Λέτε να ζήσουμε μία τρανή στιγμή νίκης του «καλού απέναντι στο κακό»; Είθε…

 

Σπύρος Μπουλής

Πηγή: tvxs.gr