Δεν είναι μόνο ο μπετοναρισμένος βράχος της Ακρόπολης.
Δεν είναι μόνο οι πινακίδες (οι οποίες οσονούπω θα τοποθετηθούν) με το όνομα του ευεργέτη – Ιδρύματος από πάνω και της υπουργού Πολιτισμού από κάτω… Αν και αυτό το τελευταίο το ΥΠΠΟ το διαψεύδει και μας λέει πως όσα αναγράφονται στην σύμβαση δωρεάς μεταξύ ΥΠΠΟ και Ιδρύματος Ωνάση τελικα είναι fake news (δεν είναι αυτό που διαβάζουμε, αλλά κάτι άλλο που δεν καταλάβαμε οι πτωχοί τω πνεύματι) και πως η αλήθεια είναι ότι οι πινακίδες θα γράφουν μόνο το όνομα του Ιδρύματος… Δηλαδή, τί να πρωτοδιαλέξει κανείς; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…
Δεν είναι μόνο η Σύμβαση Δωρεάς μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και του Ιδρύματος Ωνάση για την οποία οι αρχαιολόγοι καταγγέλλουν ότι βρίθει παρατυπιών και παρανομιών.
Δεν είναι μόνο η έτερη αυτοκρατορική πινακίδα με το όνομα του έτερου Ιδρύματος – ευεργέτη που τοποθετήθηκε σε περίοπτη θέση στην Εθνική Πινακοθήκη.
Δεν είναι μόνο η λυσσώδης μανία να διαλυθεί ένα κορυφαίο και μοναδικό μνημείο ενώ η εγχώρια και διεθνής επιστημονική κοινότητα ζητάει, σχεδόν εκλιπαρεί, να σωθεί (το μνημειακό σύνολο στο Μετρό της Θεσσαλονίκης)
Δεν είναι μόνο το Ελληνικό και η άνευ όρων παράδοση σε ό,τι επιθυμεί ο συγκεκριμένος και κάθε άλλος επενδυτής.
Δεν είναι είναι μόνο τα δημόσια μουσεία για τα οποία προετοιμάζεται το μέλλον της απαστράπτουσας εμπορικής βιτρίνας με όχημα την αποκοπή τους από το σώμα της Αρχαιογογικής Υπηρεσίας
Είναι κάτι άλλο πιο τραγικό, πιο βαθύ, πιο επικίνδυνο.
Είναι:
Η συνειδησιακή τύφλωση από την οποία έχουν προσβληθεί οι πολιτικοί διαχειριστές των μνημείων, του περιβάλλοντος, του δημόσιου χώρου, του πολιτισμού, της μνήμης. Ολοι εκείνοι που θεωρούν πως εθνικό είναι ό,τι επιθυμεί ο «γαλαντόμος» εθνικός ευεργέτης, ό,τι προστάζει ή εκβιάζει ο «απαιτητικός» εθνικός εργολάβος, ότι ορέγονται ανανήψαντες επενδυτές.
Είναι αυτό το καταστροφικό τίποτα που περιφέρεται ως κυβέρνηση, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα συρμός δουλοπρεπών, αλλά με αρκετές δόσεις μεγαλείου και αυτοκρατορικού ιδεασμού ώστε να θεωρούν ότι παράλληλα με την εκλογή τους απέκτησαν και τίτλους ιδιοκτησίας σε μνημεία, μουσεία, δάση, θάλασσες, πλαγιές, βουνά, νησιά, βραχονησίδες.
Είναι οι εντολοδόχοι τους, η οικονομική ολιγαρχία, η οποία ενεργεί απροκάλυπτα πλέον ως η πραγματική κυβέρνηση. Τί μένει λοιπόν για τον υπηρετικό κυβερνητικό θίασο; Να εξασκείται στη γονυκλισία και την υπόκλιση και να θεωρεί εαυτόν κάτι σαν απόγονο των Λουδοβίκων σε σημείο αυτογελοιοποίησης.
Από την υπουργό που έχασε το μέτρο της σεμνότητας και φαντασιώθηκε το όνομά της χαραγμένο στην Ακρόπολη, μέχρι τον υπουργό που ονειρεύεται μεσαιωνικές γαλέρες και καταργεί το οχτάωρο και τον άλλο που καθυβρίζει τον λαό θεωρώντας πως 300 ευρώ είναι αρκετά για να ζήσει κάποιος, από τον πρωθυπουργό που περιφέρει ασκόπως την κορδωμένη κενότητά του ως τον βουλευτή που αρέσκεται στο χαφιεδιλίκι και τις κουκούλες, ένας θλιβερός συρφετός εντός του οποίου συνοψίζεται αυτό το άθλιο εκμεταλλευτικό σύστημα, στην πιο αποκρουστική και ζοφερή όψη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου