Παντού με μεγάλα γράμματα να γράφει: «Ελλάδα 1821-2021». Μόνο σ’ εμένα φαίνεται μακάβριο; Σαν αυτή η παυλίτσα ανάμεσα στις δύο χρονολογίες να σημαίνει «έως». Κανείς δεν το σκέφτηκε έτσι; Μάλλον κανείς. Διότι ένα αεράκι αισιοδοξίας φυσάει σε όλη τη χώρα. Και οι γαλανόλευκες απλωμένες στα σχοινιά, σαν να βγάλαμε όλοι μια εθνική μπουγάδα που στεγνώνει τώρα μ’ αυτό το γλυκό φύσημα.
Οι εορτασμοί έλαβαν τέλος και γυρίσαμε και πάλι στην κανονικότητα που ξέραμε. Σπίτι, μέτρημα σημερινών κρουσμάτων, ύπνος. Και όσο οι εορτασμοί συνεχίζονταν, άλλοι 52 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Αυτή η αντίθεση της γιορτής και του θανάτου μού έφερε στο μυαλό μια παλιά εικόνα.
Είναι ένα καλοκαιρινό απόγευμα στα μέσα του Ιούλη και είμαι στο νησί. Κάθε απόγευμα, πήγαινα στον παππού μου και του τραγουδούσα. Εκείνο το απόγευμα όμως με σταμάτησε. «Σήμερα, Μαράκι μου, δεν έχει τραγούδια και γιορτές. Σήμερα πέθανε ο κυρ Γιώργος ο φούρναρης». Θυμάμαι πόσο περίεργα ένιωσα εκείνη τη στιγμή, μα συγχρόνως αυτό με έκανε να μάθω να σέβομαι τη λύπη του άλλου κι ας ήμουν μικρή. Και, αργότερα, στη γειτονιά μου, όταν κάποιος χανόταν, μοιραζόμασταν όλοι μαζί τη θλίψη των δικών του. Και, αντίστροφα, όταν υπάρχει κάποιο χαρμόσυνο γεγονός, χαιρόμαστε όλοι μαζί. Ενσυναίσθηση το λένε.
Κι εκείνοι που πριν από δύο μέρες μιλούσαν για τραγικές εικόνες στα νοσοκομεία, σήμερα περιγράφουν γλαφυρά το γεύμα του Καρόλου και της Καμίλα και τις ενδυματολογικές επιλογές των «υπέρκομψων», λες και η πρώτη εικόνα εξαφανίστηκε ως διά μαγείας. Και χωρίς να θέλω να το παίξω η «θλιμμένη στη γιορτή σας», που έλεγαν και οι Τρύπες στο ομώνυμο τραγούδι, δεν μπορώ να κάνω πως δεν βλέπω την αντίθεση των τόσο μεγαλεπήβολων εορτασμών από τη μία, για τις οποίες δαπανήθηκε ένα τεράστιο χρηματικό ποσό, και τους θανάτους στα νοσοκομεία όλης της χώρας λόγω έλλειψης μονάδων εντατικής θεραπείας από την άλλη, λόγω της μη κάλυψης αυτής της δαπάνης διότι θεωρήθηκε περιττή. Να θεωρείται περιττό το «είναι», η ίδια η ζωή, και να μη θεωρείται περιττό το «φαίνεσθαι». Η «εποχή της εικόνας» στην πιο σκληρή της εκδοχή.
Θα μου πεις, ο κόσμος έχει ανάγκη κι από λίγη χαρά. Θέλει να νιώσει λίγο υπερήφανος γι’ αυτό που είναι, κι ας είναι μέσω αυτού που ήταν - συνηθίζεται στην Ελλάδα αυτή η πρακτική. Ομως, το να ταΐζεις τον απελπισμένο «πατρίδα» θυμίζει άλλες εποχές, ίσως και πιο σκοτεινές από τη σημερινή.
Μαρία Μαθιουδάκη - Πολιτική επιστήμονας, τραγουδοποιός
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου