Αυτή τη στιγμή υπάρχουν κοντά 1.400 νέοι διδάσκοντες και διδάσκουσες στα ελληνικά πανεπιστήμια, οι οποίοι και οι οποίες είτε επέλεξαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα από το εξωτερικό για να διδάξουν και να προσφέρουν στο ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο, είτε ξεκίνησαν τη διδασκαλία τους από αυτό.
Αυτοί οι άνθρωποι πληρώνονται ελάχιστα χρήματα (γύρω στα 700 ευρώ τον μήνα) και έχουν εργασιακή σχέση με τον εργοδότη τους που χαρακτηρίζεται από επισφάλεια: προκηρύσσονται θέσεις το καλοκαίρι, κάνουν αίτηση, εάν επιλεγούν υπογράφουν μια σύμβαση τον Οκτώβρη, διεξάγουν τα μαθήματα και την εξεταστική του Σεπτέμβρη και -αν υπάρχουν χρήματα για να προκηρυχτούν θέσεις- περνούν από την ίδια διαδικασία το επόμενο καλοκαίρι και αν επιλεγούν, υπογράφουν νέα σύμβαση τον επόμενο Οκτώβρη.
Αυτοί οι άνθρωποι καλύπτουν πάγιες ανάγκες των Τμημάτων τους ενώ επίσης δίνουν νέα πνοή στην ακαδημαϊκή ζωή των ελληνικών πανεπιστημίων, τα οποία με τις περικοπές και τη μείωση προσλήψεων τα τελευταία δέκα χρόνια είναι κατά γενική ομολογία «γερασμένα».
Φανταστείτε λοιπόν πόσο εξοργισμένοι θα νιώθουν αυτοί οι 1.400 νέοι διδάσκοντες και διδάσκουσες μαθαίνοντας ότι το υπουργείο Παιδείας θα κάνει προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στα Πανεπιστήμια, αλλά δεν θα προσλάβει διδάσκοντες και διδάσκουσες ή έστω ερευνητές αλλά... αστυνομικούς (!) οι οποίοι μάλιστα θα έχουν πολύ πιο αξιοπρεπή εργασιακή σχέση με το Πανεπιστήμιο απ' ό,τι οι ίδιοι!
Εκτός από τα παραπάνω, διαβάζοντας το νέο νομοσχέδιο περί αστυνομίας στα πανεπιστήμια, δεν μπορώ παρά να κάνω τις εξής παρατηρήσεις:
Παρατήρηση πρώτη:
Η κ. Κεραμέως και ο πολιτικός της προϊστάμενος κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, που έχουν αναλάβει (και εκείνοι) να «αναμορφώσουν» την πολύπαθη τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι παντελώς άσχετοι με το αντικείμενο: δεν έχουν περάσει «ούτε απ’ έξω» από τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια, ούτε και από την ελληνική δημόσια εκπαίδευση.
Ανήκουν σε μια κοινωνική τάξη που δεν στέλνει τα παιδιά της στη δημόσια εκπαίδευση, αλλά στο Ανατόλια, στο Αμερικάνικο Κολλέγιο ή άλλα ιδιωτικά σχολεία, τα οποία με διάφορους τρόπους -όχι απαραίτητα παράνομους, αλλά έχουν υπάρξει και τέτοιες περιπτώσεις- συνδέονται με ελίτ πανεπιστήμια του εξωτερικού και χρησιμεύουν ως χώροι κοινωνικής αναπαραγωγής της άρχουσας τάξης.
Για να μη φαίνεται ότι βασίζεται αυτή η κοινωνική αναπαραγωγή σε λόγους ταξικούς που είναι η πραγματικότητα, έχουν εφεύρει το παραμύθι της αριστείας για να έχει μια επίφαση αξιοκρατίας αυτή η ιστορία: στα «καλά» ιδιωτικά αυτά σχολεία είναι δύσκολο να γίνει κάποιος δεκτός ακόμα και αν ανήκει στις πολιτικές και οικονομικές ελίτ γιατί υπάρχει και εκεί ανταγωνισμός για τις όχι απεριόριστες θέσεις, και ακόμα πιο δύσκολο να λάβει κάποιος που δεν έχει να πληρώσει τα δίδακτρα υποτροφία.
Δημιουργείται λοιπόν τεχνηέντως η εντύπωση ότι εκεί φοιτούν «οι καλύτεροι», ενώ στην πραγματικότητα φοιτούν όσοι έχουν τα κατάλληλα οικονομικά ή άλλα μέσα για να το κάνουν. Ακόμα και οι ελάχιστοι που εισάγονται με υποτροφία ουσιαστικά ενισχύουν την αντίληψη περί «αριστείας».
Επίσης, αυτά τα σχολεία ουσιαστικά ξοδεύουν πολύ μεγαλύτερα ποσά ανά μαθητή προσφέροντας ό,τι μάθημα μπορεί να φανταστεί κανείς, άρα προετοιμάζοντας τους μαθητές τους καλύτερα απ' ό,τι τα δημόσια, λιγότερο πλούσια σχολεία στα οποία φοιτούμε οι υπόλοιποι, για τα επόμενα βήματά τους. Εκτός αυτού, διαθέτουν διαύλους επικοινωνίας με τα «καλύτερα» -συνήθως ιδιωτικά επίσης- πανεπιστήμια, «εξασφαλίζοντας» στους μαθητές τους την εγγραφή σε κάποιο από αυτά αργότερα.
Παρ’ όλα αυτά, ενώ όλο το οικοδόμημα είναι στημένο στη βάση της κοινωνικής τάξης στην οποία ανήκουν οι μαθητές αυτοί (και του πορτοφολιού και των διασυνδέσεων των γονιών τους), καλλιεργείται ακόμα και στο ίδιο το σχολείο η ιδέα της αριστείας – «θαμπώνοντας» έτσι την πραγματικότητα. Δεν τα λέω εγώ, αλλά ο Shamus Rahman Khan, καθηγητής Κοινωνιολογίας ενός από αυτά τα ελίτ πανεπιστήμια, του Princeton. Διαβάστε το βιβλίο «Privilege» («Προνόμιο») και θα καταλάβετε.
Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι, που δεν έχουν περάσει «ούτε απ’ έξω» από τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια και είναι παντελώς άσχετοι με το αντικείμενο, έχουν αναλάβει τις τύχες τους και κάνουν και ρηξικέλευθες προτάσεις για ένα θέμα που δεν γνωρίζουν.
Παρατήρηση δεύτερη:
Οι διάφορες κυβερνήσεις μας, κάθε φορά που επιθυμούν να περάσουν μια πολιτική, εφευρίσκουν ένα «προπέτασμα καπνού» το οποίο μας παρουσιάζουν από τις τηλεοράσεις ως μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα στη χώρα, τηλεοράσεις που ελέγχουν -άρα διαμορφώνουν και την ατζέντα του δημόσιου διαλόγου- για να πειστούμε για την αναγκαιότητα της πολιτικής τους.
Πριν από κάποιους μήνες ήταν τα Εξάρχεια και οι καταλήψεις το προπέτασμα καπνού - προσέλαβε κάμποσες χιλιάδες ΜΑΤατζήδες ο Χρυσοχοΐδης και δεν μας ξαναείπαν για τα Εξάρχεια. Μετά ήταν ο Ερντογάν και το «Ορούτς Ρέις» - συμφωνήσαμε να αγοράσουμε εξοπλισμό από Γάλλους και Αμερικάνους, τέλος και με αυτόν τον μπαμπούλα. Τώρα είναι η σειρά των πανεπιστημίων, που είναι κέντρα ανομίας και καταφύγια των... αιώνιων φοιτητών!
Και ξέρετε σε τι χρησιμεύουν τα προπετάσματα καπνού; Στο να σε κάνουν να κοιτάς αλλού και όχι εκεί που πρέπει.
Παρατήρηση τρίτη:
Εχουν εφεύρει λοιπόν τρεις μύθους, που τους έχουν πετάξει ως προπέτασμα καπνού, στον δημόσιο διάλογο που ελέγχουν και ήδη ακούμε να τους αναπαράγουν γνωστοί και άγνωστοι στο περιβάλλον μας και στα social media, συνήθως άνθρωποι που επίσης δεν έχουν καμία σχέση με τα πανεπιστήμια, μεταξύ των οποίων και οργανικοί κοντυλοφόροι της κυβέρνησης:
α) Υπάρχει εγκληματικότητα που εκτρέφεται στα πανεπιστήμια και για την αντιμετώπισή της πρέπει να προσληφθεί αστυνομία πανεπιστημίων. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα.
Στη συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών πανεπιστημίων, για το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της λειτουργίας τους, δεν υπάρχει κανένα θέμα που να μην μπορεί να αντιμετωπιστεί με την υπάρχουσα νομοθεσία. Ή με μερικούς φύλακες παραπάνω - σαν αυτούς των οποίων την απόλυση από τα πανεπιστήμια πρότεινε το 2013 ο κ. Μητσοτάκης ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης.
Φυσικά και πρέπει να φυλάσσονται εργαστήρια (τα οποία πρέπει να έχουν βέβαια και εξοπλισμό, που αυτή τη στιγμή υποχρηματοδοτείται) αλλά γιατί να μην προσληφθούν απλώς μερικοί ακόμα φύλακες, που θα δίνουν λογαριασμό στα ίδια το Ιδρύματα και θα αναλάβουν να κάνουν τη φύλαξη;
Χρειάζεται η πρόσληψη αστυνομικών που θα δίνουν αναφορά στον διευθυντή της αστυνομίας και κατ’ επέκταση στον υπουργό Δημοσίας Τάξεως (δεν μπορώ να τον αποκαλέσω Προστασίας του Πολίτη, να με συγχωρείτε); Για να φυλάνε τα εργαστήρια; Για να προσέχουν μην τυχόν και γίνει κάνα γκραφίτι;
Μην κολληθεί καμιά αφίσα; Για να μην αντιγράψει κανένας φοιτητής στις εξετάσεις; Αυτή είναι η εγκληματικότητα τον πανεπιστημίων και για τέτοιου είδους πράξεις χρειάζεται η παρουσία της αστυνομίας;
β) Πέρα από το να φυλάει τον χώρο, η αστυνομία θα κάνει λέει και έλεγχο στο ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει στο πανεπιστήμιο, γιατί έτσι λέει συμβαίνει παντού στον κόσμο και μην είμαστε εμείς οι καθυστερημένοι και οι υπανάπτυκτοι.
Προσωπικά έχω φοιτήσει σε δύο πανεπιστήμια του εξωτερικού, στο Μάντσεστερ και στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας, και έχω εργαστεί σε άλλα δύο σε Ιταλία (Scuola Normale Superiore di Pisa) και Αγγλία (Durham University). Επίσης έχω επισκεφθεί ως φιλοξενούμενος ερευνητής ή σύνεδρος πανεπιστήμια σε: Καναδά, Μεξικό, Τουρκία, Εκουαδόρ, Βολιβία, Περού, Αυστρία, Γερμανία.
Αστυνομία δεν είδα σε κανένα.
Επίσης έλεγχο εισόδου μού έκαναν μόνο στην Τουρκία και στα ιδιωτικά πανεπιστήμια της Λατινικής Αμερικής - στα δημόσια όχι. Και δεν μου τον έκανε αστυνομία, αλλά απλοί πανεπιστημιακοί φύλακες. Πάει κι αυτό το ψέμα.
γ) Οι αιώνιοι φοιτητές. Εδώ διακρίνουμε ελαφρώς και τι κρύβεται πίσω από το προπέτασμα καπνού: μιλάμε για ένα καθαρά ταξικό μέτρο. Οι λεγόμενοι αιώνιοι φοιτητές δεν αποτελούν πραγματικό πρόβλημα σε κανένα πανεπιστήμιο της χώρας. Ο μόνος «χώρος που πιάνουν» είναι μια γραμμή στη λίστα των εγγεγραμμένων και δεν απασχολούν τον χρόνο κανενός, ούτε διδάσκοντος ούτε λοιπού προσωπικού. Ανήκουν σε τρεις κατηγορίες κυρίως:
α) σε όσους γράφτηκαν κάποτε και τα παράτησαν για τον α ή β λόγο
β) σε όσους σπουδάζουν και εργάζονται συγχρόνως, με αποτέλεσμα να χρειάζονται παραπάνω χρόνο για να αποφοιτήσουν
γ) σε όσους για οποιονδήποτε άλλο λόγο καθυστερούν να αποφοιτήσουν
Δεν μας ενοχλεί ούτε η α ούτε η β ούτε και η γ κατηγορία.
Το μόνο που θα επιτευχθεί με τα καινούργια μέτρα είναι να στερήσουμε από αυτούς τους ανθρώπους το δικαίωμα να τελειώσουν κάποια στιγμή τη σχολή τους, όταν το επιτρέψουν τα οικονομικά τους ή όποτε τέλος πάντων το πάρουν απόφαση, και να τους στρέψουμε στα ιδιωτικά ιδρύματα που απ’ ό,τι φαίνεται πολύ αγαπάει η κ. Κεραμέως.
Γι’ αυτούς τους λόγους, σύσσωμη η ακαδημαϊκή κοινότητα, καθηγητές, ερευνητές, φοιτητές και εργαζόμενοι, είναι αντίθετη σε αυτή την πολιτική. Δεν έχω δει καμία ανακοίνωση κανενός συλλογικού ακαδημαϊκού οργάνου που να επιδοκιμάζει τη λογική της κυρίας υπουργού.
Ακόμα και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων (ΠΟΑΣΥ) φαίνεται να έχει πιο δημοκρατικά αντανακλαστικά από την κ. Κεραμέως και τους κυρίους Χρυσοχοΐδη και Μητσοτάκη, αφού με ανακοίνωσή της αντιτίθεται στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Παρ' όλα αυτά, με το έτσι θέλω, η κυβέρνηση προχώρησε. Αυτό λέει πολλά για την αυταρχικότητά της.
Η αλήθεια όμως είναι ότι εάν πραγματικά ενδιαφέρονταν για τα πανεπιστήμια, θα έδιναν χρήματα για τη διδασκαλία, την έρευνα, τις βιβλιοθήκες, τις εστίες, τα εργαστήρια, τις φοιτητικές λέσχες.
Οχι για αστυνομικούς.
Λεωνίδας Οικονομάκης - Διδάκτωρ του τμήματος Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου της Φλωρεντίας (EUI). Διδάσκει στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία» του ΕΑΠ. Στο παρελθόν έχει υπάρξει διδάσκων/ερευνητής στη Scuola Normale Superiore της Pisa και στο τμήμα Ανθρωπολογίας του Durham University. Είναι επίσης μέλος του συγκροτήματος Social Waste και συγγραφέας του «Σαν τον Ζαπάτα και τον Τσε; Οι Zapatistas και οι Βολιβιανοί cocaleros» (Εκδόσεις Ακυβέρνητες Πολιτείες).
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου