– Πατώνεις; – Βουλιάζω! – Κρατηθείτε από το σπιρτόκουτο, ίσως σωθείτε…

Ζούμε και ανεχόμαστε απίστευτες καταστάσεις. Ένας πλανήτης ασχολείται, χωρίς απτά αποτελέσματα, με έναν ιό. Ο οποίος πλήττει σχεδόν κάθε χώρα, αλλά δεν υπάρχει καμία συνεργασία για την αντιμετώπισή του. Αντίθετα, έχει ξεσπάσει μεγάλος πόλεμος για τα εμβόλια και τα φάρμακα, στον οποίο συμμετέχουν οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες (όταν λέμε μεγάλες, είναι – και παίζονται τεράστια χρηματιστηριακά παιχνίδια επί των μετοχών τους), κυβερνήσεις και μπλοκ χωρών. Για παράδειγμα ολόκληρη Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. είχε σαν θέμα το πώς θα διατεθούν τα εμβόλια, πώς θα παραχθούν ορισμένα, και περιοριστούν άλλα. Τάχα συνεργάζονται, αλλά ο καθένας είναι μόνος του και ενδιαφέρεται για τα συμφέροντά του. Τι μένει; Ευχές και μόνο ευχές, κι από πίσω εγκλήματα σε βάρος της υγείας των πολιτών.

Ζούμε απίστευτες καταστάσεις. Το ΝΑΤΟ είναι ικανοποιημένο που τα μέλη του αύξησαν τις στρατιωτικές δαπάνες στα επίπεδα που ήθελαν οι ΗΠΑ, και που ξαναορκίστηκαν (όλα, ομόφωνα) πως αυτός είναι ο πυλώνας της ασφάλειας στην εποχή μας. Ο ευρωατλαντισμός επανέρχεται με βήμα ταχύ, παρ’ όλες τις αντιθέσεις και τα «σπρωξίματα». Παρά την πανδημία (που λογικά θα οδηγούσε σε μια μεγαλύτερη συνεργασία) ορίζονται ξανά με κάποια σαφήνεια οι κλασικοί εχθροί: Κίνα και Ρωσία. Και φτιάχνεται πολεμικό κλίμα. Μερικοί ομιλούν για επιστροφή στον ψυχρό πόλεμο.

Ζούμε απίστευτες καταστάσεις. Για δεύτερη φορά στην ιστορία απαγορεύτηκαν οι εκδηλώσεις για τον γιορτασμό της 25ης Μαρτίου. Η πρώτη ήταν το 1942, επί κατοχής. Η άλλη τώρα, λόγω πανδημίας – και λόγω αυστηρών μέτρων προστασίας των υψηλών καλεσμένων.

Φαίνεται πως, για ένα απροσδιόριστο χρονικά διάστημα, «κανονικότητα» θα είναι το λοκντάουν, ο εγκλεισμός, η μάσκα (μονή, διπλή, ή τώρα και για τη μύτη όταν τρώμε), τα εμβόλια μέχρι να βγει πείρα, η περικοπή των δαπανών για την υγεία, η ενίσχυση της ιδιωτικοποίησης. Το παλληκάρι μας στην Pfizer –παντού διαπρέπουν Έλληνες– τσέπωσε 5 εκατομμύρια ευρώ όταν εγκρίθηκε το εμβόλιο της εταιρείας του, και έπαιξε με τις μετοχές που είχε. Χωρίς να κουραστεί καθόλου.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα η απάντηση σε κάθε απόπειρα έκφρασης γνώμης, αμφισβήτησης, κινητοποίησης θα είναι το γκλομπ, οι αντλίες νερού, τα χημικά, τα σπρέι, οι συλλήψεις. Ο πειρασμός είναι μεγάλος και φαίνεται να πετυχαίνει: καταργούμε τελείως τον δημόσιο χώρο. Ποιος χάνει; Έτσι κι αλλιώς η Δημοκρατία δεν χρειάζεται, είναι περιττή διαδικασία. Όλα τηλέ. Τηλεκπαίδευση, τηλεργασία, τηλεδιασκέψεις. Όταν καταργείται ο δημόσιος χώρος, καταργείται η κοινωνικότητα.

Στην Ελλάδα αυτά πλασάρονται σαν εκσυγχρονισμός και πρόοδος. Ξέρεις τι είναι να κάθεται ένας πρωθυπουργός στο γραφείο του, να έχει μια γιγαντοθόνη με όλους τους άλλους ομολόγους του της Ε.Ε. και να βγάζουν δουλειά για όλη την Ευρώπη;

Ο διάλογος του τίτλου (εντελώς φανταστικός) γίνεται ανάμεσα σε δύο που βουλιάζουν. Ο τρίτος που παρεμβαίνει ανήκει σε άλλη τάξη, είναι επίσημος. Ίσως φάει κιμά γαρίδας και χριστόψαρο. Αυτός πετάει ένα σπιρτόκουτο και τους λέει «κρατηθείτε από αυτό για να σωθείτε». Όμως δεν είναι μέσα σε νερό οι δύο που προσπαθούν να ζήσουν, ώστε να κολυμπήσουν έστω. Βουλιάζουν σε κινούμενη άμμο.

Στη σύγχρονη σκλαβιά δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ο ποιητής λέγει «ο καθείς και τα όπλα του». Ήγουν: αγώνας, αγώνας, αγώνας!

 

Πηγή: edromos.gr