Ο θάνατος των δικηγορικών συλλόγων

Η τελευταία φορά που θυμάμαι τους δικηγορικούς συλλόγους να διεκδικούν δυναμικά ήταν η εναντίωση στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο Κατρούγκαλου. Σημείωσαν μεγάλη επιτυχία! Με μπροστάρηδες τα μεγάλα δικηγορικά γραφεία κατάφεραν να εξισώσουν το ασφαλιστικό κόστος των μεγαλοδικηγόρων με αυτό των μικρομεσαίων συναδέλφων.

Ετσι, σήμερα, αυτοί που βγάζουν 50.000 ευρώ τον χρόνο πληρώνουν ακριβώς τις ίδιες εισφορές με αυτούς που βγάζουν 5.000 ευρώ τον χρόνο! Επειτα από αυτή την «επιτυχία», οι δικηγορικοί σύλλογοι ουσιαστικά σταμάτησαν να ακούγονται. Και τι δεν μεσολάβησε όμως από τότε!

• Η κατάργηση του αναγνωριστικού ενσήμου που ουσιαστικά θανατώνει όλες τις αξιώσεις του κοσμάκη κατά των μεγάλων εταιρειών και του ελληνικού δημοσίου. Είναι απαγορευτικό σήμερα, λόγω κόστους ενσήμου, να στραφείς κατά των ισχυρών για μεγάλα ποσά. Προστατεύονται θεσμικά από μεταμεσονύκτια τροπολογία.
• Το κλείσιμο των δικαστηρίων την εποχή του covid χωρίς ουσιαστικά καμία υποστήριξη στους δικηγόρους, ούτε καν αναστολής των ασφαλιστικών εισφορών.
• Σειρά παραβιάσεων προσωπικών δεδομένων από κυβερνητικές πρακτικές μέσα στην πανδημία. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της οποίας οι πολίτες στέλνουν sms για να βγουν από το σπίτι τους! Τα δεδομένα καταλήγουν στην Pallantir, μια εταιρεία που έχει χρησιμοποιηθεί σε αγώνες κατά της τρομοκρατίας. Το θέμα έφτασε στη Βουλή. Oι σύλλογοι δεν το αντιλήφθηκαν;
• Η θεσμική κατάργηση του δικαιώματος του συναθροίζεσθαι με μια διογκούμενη αστυνομοκρατία για την οποία πολλά σωματεία και σύλλογοι έχουν αντιδράσει, αλλά όχι οι περισσότεροι δικηγορικοί σύλλογοι.
• Η επαναφορά αντισυνταγματικών ασφαλιστικών εισφορών που αυξάνουν το ασφαλιστικό κόστος για όλους τους μικρομεσαίους δικηγόρους, περίπου δηλαδή για το 70% των συναδέλφων, και για τους οποίους δεν ψέλλισε κανείς τίποτα.

Ετριβα τα μάτια μου μάλιστα όταν διάβασα την ανακοίνωση του μεγαλύτερου δικηγορικού συλλόγου της χώρας που χαιρέτιζε την «αντισυνταγματική», όπως έγραφε, κατάργηση της σύνδεσης των ασφαλιστικών εισφορών με το εισόδημα.

Το Συμβούλιο της Επικρατείας ξεκάθαρα έκρινε ότι η σύνδεση των εισφορών με το εισόδημα ήταν και είναι απολύτως νόμιμη και συνταγματική. Η απόφαση έκρινε βέβαια, και ορθώς, ότι πρέπει να ελεγχθεί το ανώτατο κόστος των εισφορών – και το οποίο είχε ήδη μειωθεί πολλάκις από τον χρόνο της προσφυγής μέχρι την έκδοση της απόφασης.

Παρ’ όλα αυτά, χαιρετίσαμε και με δημόσια ανακοίνωση ως νομικοί (!) ένα νομοσχέδιο αντισυνταγματικό, πλαστογραφώντας μάλιστα την ερμηνεία της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας! Πώς να κρίνει κανείς άραγε ένα συνδικαλιστικό όργανο νομικών που πλαστογραφεί αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας;

Σήμερα, λοιπόν, δεν βλέπουμε αγωνιστική διάθεση από τους δικηγόρους. Παρακολουθούμε όμως κάθε Παρασκευή, εδώ και περίπου έναν χρόνο, άφωνοι και άλαλοι, τον υπουργό Δικαιοσύνης –μικροβιολόγο στο επάγγελμα που ομολογεί ότι δεν έχει στοιχειώδη γνώση περί των νομικών επαγγελμάτων– να νομοθετεί το κλείσιμο των δικαστηρίων για ακόμη μία εβδομάδα. Το μαρτύριο του Σισύφου. Και, καλά, ας πούμε ότι αυτό επιβάλλεται για λόγους υγείας.

Το γεγονός όμως ότι κουτοπόνηρα αφήνει μια-δυο από τις 200 δικαστικές διαδικασίες ανοιχτές, ώστε τυπικά να φαίνεται ότι δεν είναι σε αναστολή το επάγγελμα και δεν έχει υποχρέωση το κράτος να το στηρίξει, έχει άραγε διαφύγει της προσοχής όλων των συμβουλίων, όλων των δικηγορικών συλλόγων, σε όλη τη χώρα; Οι σύλλογοι δεν έχουν να πουν τίποτα γι’ αυτό; Ποιους ακριβώς στηρίζουν; Ποιος είναι ο ρόλος τους;

Φαίνεται, δυστυχώς, ότι τα διοικητικά συμβούλια εξυπηρετούν και πολιτικές σκοπιμότητες του κυβερνώντος κόμματος. Ελπίζω να μην είναι οριστικό. Θα είναι θλιβερό.

Γιατί μαζί με την ουσιαστική αφωνία των δικηγορικών συλλόγων, χάνεται και το επάγγελμα. Το οποίο οι σύλλογοι έχουν υποχρέωση να προστατέψουν.

Και γιατί πρέπει να υπάρχει και κράτος δικαίου. Αυτό δεν γίνεται με δημόσιες σχέσεις με την κυβέρνηση. Θέλει ουσιαστικές παρεμβάσεις. Και υπάρχει σειρά ζητημάτων για τα οποία οι σύλλογοι πρέπει να μιλήσουν και να φροντίσουν να ακουστούν!

Το μόνο ερώτημα που τίθεται είναι: Θέλουν; Γιατί, αν θέλουν, μπορούν.

Χρήστος Λαδάς - Δικηγόρος, διδάκτωρ Νομικής

Πηγή: efsyn.gr