Ενάμιση χρόνο μετά την ακύρωση των προκηρύξεων για τις θέσεις των καλλιτεχνικών διευθυντών των εποπτευόμενων οργανισμών του ΥΠΠΟΑ, προκηρύξεις που άφησε πίσω της ως σημαντική θεσμική παρακαταθήκη η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η υπουργός Πολιτισμού έμαθε, μέσω της πρόσκρουσης στην πραγματικότητα, πως οι ανοιχτές και διαφανείς διαδικασίες είναι ο ορθότερος τρόπος για την κάλυψη των θέσεων αυτών, σε αντίθεση με τους διορισμούς φίλων και ημετέρων. Όμως είναι σαφές ότι οι ανακοινώσεις της δεν αποσκοπούν σε μια νέα αρχή με ισονομία και αξιοκρατία, όπως θέλει να τις παρουσιάσει, αλλά προσβλέπουν στην απόσειση κάθε πολιτικής ευθύνης και στην στροφή της κοινής γνώμης μακριά από την υπόθεση, ώστε να μην εκτεθεί περαιτέρω το προφίλ της ιδίας και του πρωθυπουργού.
Παραμένει ωστόσο υπόλογη για τον τρόπο που χειρίστηκε επί βδομάδες την υπόθεση, με την κοινωνία και τα κοινωνικά δίκτυα να συγκλονίζονται από φήμες μέχρι τη δημοσίευση μιας συγκλονιστικής συνέντευξης και την παραίτηση του κ. Λιγνάδη. Ακόμη και τότε υποβάθμισε τη σοβαρότητα του ζητήματος, επιδεικνύοντας σοκαριστική έλλειψη ενσυναίσθησης για ένα θέμα που αφορούσε το σημαντικότερο θέατρο της χώρας, αλλά και νέους ανθρώπους, ηθοποιούς και σπουδαστές της Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, επιτιθέμενη σε δημοσιογράφους και επικαλούμενη «εξυπηρέτηση ασαφών σκοπιμοτήτων», χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι τέτοιου είδους τραύματα απαιτούν άλλου είδους χειρισμούς και θεραπεία. Δεν μπορεί, έβαια, παρά να αντιλαμβάνεται και η ιδία ότι η σοκαριστική διακριτική μεταχείριση σε σχέση με άλλες περιπτώσεις λειτουργεί αποτρεπτικά σε θύματα να μιλήσουν και έχει έντονη την οσμή της συγκάλυψης.
Δυστυχώς ακόμη και μέχρι σήμερα η κ. Μενδώνη προκρίνει την επικοινωνιακή διαχείριση του προβλήματος, τις αποσιωπήσεις, τις αναβολές. Η πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος για τη θέση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή δεν γίνεται άμεσα αλλά παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες, το Εθνικό Θέατρο παραμένει με ένα διοικητικό συμβούλιο που επίσης επέδειξε ασυγχώρητη ατολμία και ανεπάρκεια στη διαχείριση μιας μείζονος κρίσης, η στενότερη συνεργάτιδα του απερχόμενου διευθυντή, η αναπληρώτριά του, αναλαμβάνει να τον αντικαταστήσει προσωρινά. Εργαλειοποιείται μάλιστα για επικοινωνιακούς λόγους το φύλο της και αντιμετωπίζεται το πρόβλημα ωσάν να ήταν απλώς διοικητικής και διαχειριστικής φύσεως.
Σήμερα, που οι καταγγελίες δεν έρχονται από εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης αλλά από την καρδιά των συστημικών μέσων, το υπουργείο Πολιτισμού επιλέγει να κάνει κάτι αντίστοιχο με τη διοίκηση της ΕΡΤ. Όπως εκείνη ζήτησε να μην κυκλοφορούν φωτογραφίες του με πρόσωπα που θα μπορούσαν να «μολυνθούν» από μια τέτοια συνύπαρξη, έτσι και η πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟΑ επιλέγει απλώς να τον… σβήσει από τη φωτογραφία αφήνοντας το Εθνικό Θέατρο να συνεχίσει την πορεία του σαν τίποτα να μη συνέβη ποτέ. Κλείνοντας βεβιασμένα όχι μόνο το φάκελο των καταγγελιών, αλλά και κάθε συζήτηση που θα μπορούσε να ανοίξει για το ρόλο και τη λειτουργία των δημόσιων πολιτιστικών οργανισμών, για το περιεχόμενο του πολιτισμού ως δημόσιο αγαθό, για τη δημόσια λογοδοσία αλλά και για την ανθρωπιά που οφείλει να εκπέμπει ο χώρος της τέχνης σε ολόκληρη την κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου