Ω εσείς ταπεινοί υπήκοοι που δεν αντιλαμβάνεστε το μέγεθος του αντρός. Ω εσείς πτωχοί και μοιραίοι που δεν βλέπετε μισό μέτρο πέρα από τη μίζερη ζωούλα σας, δεν θα κατακτήσετε ποτέ η βασιλεία των ουρανών, αυτών των ουρανών που κοιτά ο νέος Λουδοβίκος Βασιλιάς του Ήλιου… ή μπορεί και του σκότους.
Ω εσείς που δεν θα χαρείτε να πάρετε ούτε ένα βλέμμα του τρισμέγιστου, αφού άλλο τίποτε δεν κάνετε παρά να ασχολείστε με τα μικρά και πεζά της καθημερινότητας.
Ναι κύριοι… τι σημασία έχει μια χαροκαμένη γριούλα που πουλάει μαρούλια στο δρόμο και το πρόστιμο που τις έκοψαν οι μπάτσοι (ω… με συγχωρείται για την αμετροέπεια του χαρακτηρισμού, αλλά, ναι, υπάρχουν και αστυνομικοί, πλην όμως οι συγκεκριμένοι ήταν σκέτο μπάτσοι) μπροστά στο όραμα του μεγάλου άρχοντα να μην έχουμε ούτε μαρούλι να φάμε; Δεν φτάνουν τα μαρούλια για όλους! Δηλαδή τι θέλετε, οι εφοπλιστές και οι καναλάρχες να γίνουν κλέφτες;
Και όλοι εσείς που φωνασκείτε είστε ολίγιστοι που δεν μπορείτε να συλλάβετε το μεγαλείου του άρχοντα, παρά μόνο λίγοι ευλογημένοι έλαβαν τη θεία χάρη να μπορούν να τον υμνούν και να τον δοξολογούν, έτσι που κανείς ποτέ δεν υμνολόγησε κανέναν μήτε θεό μήτε άρχοντα. Τι «μαέστρο» τον είπαν που διευθύνει τη μελωδία της ευτυχίας. Τι ευχές του ’στείλαν «να μας κόβει μέρες να του δίνει χρόνια». Τι ευλογητά και «ευχαριστώ θεέ μου που μας τον έφερες»… κι ας κινδυνεύει ο επί των ουρανών θεός να χάσει τη θέση και τα προνόμια από τον επί γης… Αλλά έτσι είναι. Και οι θεοί έχουν θητεία.
Βέβαια, τρέξαν οι υπηρέτες του πολυχρονεμένου να μαζέψουν κάτι κουβεντούλες και φήμες δώθε κείθε που ξέφυγαν ότι τάχα ο κύριος μας και αφέντης δεν τα κάνει καλά τα πράγματα και ότι τάχα συνωστίζεται και θα μας κολλήσει το παλιομικρόβιο. Μα τι πράγματα είναι αυτά… Μαζέψτε τα γρήγορα.
Η Δημοκρατία δεν είναι να λέτε αυτό που θέλετε εσείς, αλλά να λέτε αυτό θέλουμε εμείς, αλλά να λέτε ότι το θέλετε εσείς. Καταλάβατε;
Δηλαδή, τι, να εμποδίσουμε το λαό να αγγίξει τον Μεγάλο; Πώς είπατε; Ηταν και κάποιοι άλλοι που φωνάζουν ότι δεν το θέλουν και να φύγει; Αυτοί δεν ξέρουν… Εχει μπει μέσα τους ο ακατανόμαστος ο Βελζεβούλ και πάνε να μας διαλύσουν τη χώρα. Θα τους κάνουμε ούτε να φαίνονται ούτε να ακούγονται.
Κι αφού, όλοι, μαντρωθήκαμε στα σπίτια μας και αφού μπορούμε να δούμε από τις ειδήσεις τα έργα και τις ημέρες του θεού… ας παραστήσουμε ότι είμαστε τυφλοί και κουφοί, χορτασμένοι και ελεύθεροι. Μόνο που σαν τους τρελούς, κλειδωμένους στο κελί θα ζωγραφίσουμε μια πόρτα και θα φύγουμε (ας μας συγχωρήσει ο Ποιητής την παράφραση)*. Για να πάμε εκεί που φωνάζουν τα παιδιά «ελευθερία» και εκεί που φωνάζει ο εργάτης «ψωμί». Εκεί που γκρεμίζουν τα αγάλματα των θεών και τις ρέπλικες των μεγαλομανών.
*«Σαν τον τρελό που, κλειδωμένος στο κελί του, ζωγράφισε στον τοίχο μια πόρτα κι έφυγε», Νυχτερινός Επισκέπτης, Τάσος Λειβαδίτης (1972)
Δήμητρα Μυρίλλα
Πηγή: imerodromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου