Πώς τα ΜΑΤ με «μια δροσερή πνοή δημοκρατίας», «εμβολίασαν με νομιμότητα» το ΑΠΘ

Σήμερα στη Θεσσαλονίκη παρακολουθήσαμε το δοκιμαστικό στην τελετή λιτάνευσης του σκηνώματος του δημόσιου πανεπιστημίου όπως το γνωρίζαμε. Είναι «εκπαιδευτήριο» από παλιά η πόλη μας, έχουν εργαστεί και κοπιάσει η «νομιμότητα» και οι «νομιμόφρονες» βαστάζοι της, ποικιλοτρόπως, και με ορατά ακόμη τα αποτελέσματα παλαιών δοκιμών. Διόλου τυχαία, -αν και γνωστό, καλού κακού, ψιθυρίζεται συνωμοτικά ακόμη- επελέγη η ανέγερση του πανεπιστημίου πάνω σε ένα νεκροταφείο. Συμβαίνουν και «ατυχήματα» στα «δοκιμαστικά», παρότι οι ζαρντινιέρες στις οποίες σκοντάφουν οι «απρόσεχτοι» είναι τοποθετημένες έξωθεν των ορίων του campus.

Η «νομιμότητα» στον καιρό μας είναι σαν το εμβόλιο. Δοκιμάζεται πάντα, πρώτα στη ράχη των πιο «απείθαρχων», των «ζωηρών», να φανεί η «αποτελεσματικότητά» της, μετά οι υπόλοιποι «ασθενείς» την αποδέχονται χωρίς καν ερωτήσεις, ακόμη και οι «αλλεργικοί» παθαίνουν αλαλία. Και ποιο καλύτερο πεδίο εφαρμογής από τα πανεπιστήμια; Ποια καλύτερη συνθήκη από την σημερινή, όταν εύκολα μπορεί να αποδώσεις στους αντιρρησίες την ρετσινιά του «αρνητή» της «νομιμότητας»; Τι τουρίστας, τι φοιτητής; Άμα δεν έχεις το «πιστοποιητικό» δεν επιτρέπεται ούτε να κινείσαι, ούτε να βλεφαρίζεις, πόσο μάλιστα να διαμαρτύρεσαι.

Σήμερα λοιπόν που οι λέξεις καλούνται να περιγράψουν το σύρσιμο φοιτητών στην άσφαλτο από ομάδες ματατζήδων, σήμερα που αυτές οι λέξεις θέλουν να βγουν από το κέλυφός τους και να ουρλιάξουν, «άχραντο» στέκεται μπροστά μας το μέλλον, «εμβολιασμένο» για κάθε μετάλλαξη «απειθαρχίας». Οι καθηγητές του μέλλοντος φορούν ασπίδες, κράνη, άρβυλα και ποδονάρια προστατευτικά, προτάσσουν φυσητήρες χημικών, διδάσκουν την βιολογία του κυνηγιού της ύαινας, την φιλολογία του γκλομπ, την αρχιτεκτονική της βίας, τις πολιτικές επιστήμες του κράτους-νταή που δεν σηκώνει μύγα ανυπακοής στην στολή του, κάνει κεφαλοκλειδώματα, σέρνει καροτσάκι φοιτητές, τους οποίους στη συνέχεια μια στρατιά «νομιμοφρόνων» - ντουντουκοφόρων θα τους τυλίξει μέσα σε πέντε πίξελ εικόνας, κατάλληλά ερμηνευμένης, για να μην υπάρχουν απορίες στους χάσκοντες τηλεθεατές.

Κι έτσι μέσα σε μια μόλις μέρα κατάλαβαν –οι «ανεμβολίαστοι» ακόμη- τι εννοούσε ο πρωθυπουργός όταν έλεγε ότι στα πανεπιστήμια θα εισέλθει «μια δροσερή πνοή δημοκρατίας». Τι αεράκι δηλητηριώδες φύσηξε και γιατί η «πνοή» είχε την μυρωδιά από τα σπρέι «πιπεριού», πώς νοστιμεύει δηλαδή η «νομιμότητα» για την οποία όπως είπαν με λαϊκίστικη ευκολία οι πρυτανικές αρχές είναι «κατάκτηση της δημοκρατίας», ναι αυτής της ίδιας Δημοκρατίας η οποία για να υπάρξει –τι ενοχλητική λεπτομέρεια κι αυτή- χρειάστηκε την ανυπακοή και την «παράνομη» δράση των φοιτητών μιας άλλης δυσώδους και φονικής εποχής που ρητόρευε κι εκείνη για «τάξη» κόντρα στην «ανομία» και καλούσε τους φοιτητές στα «χειρουργεία».

Εντάξει, ας μην ήμαστε ακραίοι, υποθέτουμε ότι υπάρχουν και διαφορές, κατά την προσαγωγή των φοιτητών δεν θα τους υποδεχθεί ο Καραμήτσος, και ο Τετραδάκος, τους υποδέχεται η «πνοή της δημοκρατίας» για μάθημα «δικαίου» στο κρατητήριο. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις, ας είμαστε αισιόδοξοι, εξάλλου η «νομιμότης» μπορεί, αιφνιδίως, κατά το μεταμεσονύχτιο να νοστιμευθεί μια ποικιλία, και μαζί με το καυτερό καρύκευμα στο πλάι του πιάτου να παραγγείλει και μια «νομιμότητα» από τα παλιά, η οποία όριζε απροσχημάτιστα πως όπου δεν έπιπτε λόγος έπιπτε η «διδακτική» ερπύστρια.

 

Απόστολος Λυκεσάς

Πηγή: efsyn.gr