Οι σερβιτόροι θα έτρεχαν αγχωμένοι να προλάβουν τις παραγγελίες και εκείνος θα καθόταν όπου έβρισκε ανάμεσα σε σακούλες με τα ψώνια της παραμονής της Πρωτοχρονιάς για να απολαύσει ένα τελευταίο κρασί. Λογικά το τηλέφωνό του θα χτυπούσε ασταμάτητα για ευχές.
Η γυναίκα του θα έκανε τις περισσότερες κλήσεις αφού όλο και κάτι του ζητούσε να βρει τελευταία στιγμή. Λογικά κάπου τριγύρω θα βρίσκονταν οι φίλοι του που μεταξύ αστείου και σοβαρού πρότειναν πάντα να μην επιστρέψουν σπίτι και να τη βγάλουν μέχρι το πρωί στο μπαράκι πίνοντας και συζητώντας. Ολα αυτά θα γίνονταν λογικά μια τέτοια μέρα. Ομως εδώ και πολλούς μήνες, εξαιτίας του ιού, τίποτα δεν έμοιαζε λογικό πάνω στη Γη, και φυσικά στην πόλη του.
Το κλειστό καφέ με πολλά χριστουγεννιάτικα λαμπάκια στην τζαμαρία έμοιαζε να συμφωνεί μαζί του. Τι να τα κάνω τα λαμπάκια αφού καμία ανθρώπινη καρδιά δεν πάλλεται εντός μου; Κι αν με φωτίζει κάτι είναι μόνο η μνήμη. Κι αυτός ο άνθρωπος που στέκεται μπροστά μου. Αυτός είναι το στολίδι μου για την Πρωτοχρονιά.
Ο άντρας χτύπησε δυο φορές το τζάμι, ανεξήγητο γιατί. Μπορεί να 'θελε να ταράξει την οριστική ησυχία εκείνης της βραδιάς. Να αγγίξει τη σάρκα του μαγαζιού που ήταν μέρος της ζωής του και της καθημερινότητάς του. Υπομονή, ψιθύρισε, όλα θα φτιάξουν. Ανασήκωσε τον γιακά του και τράβηξε γρήγορα για το σπίτι αυτή την περίεργη παραμονή Πρωτοχρονιάς που τα καφέ ήταν κλειστά, που ο κόσμος ήταν κλεισμένος στο προστατευτικό κουκούλι του σπιτιού του. Την επόμενη μέρα μια ευχή τριγυρνούσε αδιάκοπα στο μυαλό του: να μη λησμονήσουμε, να μην ξεχάσουμε την προηγούμενη ζωή μας στη μέση του φόβου.
Στο κλειστό καφέ τα λαμπάκια αναβόσβησαν δυο φορές.
Κυριακή Μπεϊόγλου
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου