Ο υποστηρικτής του Σχεδίου Ανάν έχει εξαφανιστεί και στη θέση του έχει εμφανιστεί ένας ηγέτης που κοιτάει την επόμενη εκλογική αναμέτρηση και που έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα της διχοτόμησης και των δυο κρατών. Δυστυχώς, η χαμένη ευκαιρία του Σχεδίου Ανάν ήταν η αρχή ενός ολισθηρού δρόμου από τον οποίο το νησί δεν μπόρεσε σε καμιά περίπτωση να ξεφύγει, παρά τις διακηρύξεις.
Αυτό που επιδιώκουν τα τελευταία χρόνια Ελλάδα και Κύπρος είναι η απομόνωση της Τουρκίας και ουσιαστικά η περικύκλωσή της στην Ανατολική Μεσόγειο, βασικός στόχος των συμμαχιών με την Αίγυπτο και το Ισραήλ. Η αντίδραση της Τουρκίας στην απόπειρα αφενός περικύκλωσής της και αφετέρου αποκλεισμού της από την έρευνα υδρογονανθράκων θα έπρεπε να είναι προβλέψιμη. Και όμως είναι σαν να εκπλαγήκαμε. Είναι σαφές ότι, χωρίς λύση του Κυπριακού, η Τουρκία θα συνεχίζει τις έρευνές της στα ανοιχτά της Κύπρου, την ίδια ώρα που συνεχίζουμε να νιώθουμε έκπληξη που η Τουρκία δεν υποχωρεί στους όρους μας. Συνεχίζουμε έτσι να αναμασάμε την ίδια ρητορική για διαπραγματεύσεις για δίκαιη λύση όταν δυναμιτίσαμε τη λύση κάθε φορά που αυτή έφτανε κοντά.
Ο μόνος πάντως διεθνής παίκτης που επωφελείται από τη μη λύση είναι η Ρωσία μια και τη συμφέρει η ένταση στην Ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, που αναπόδραστα κλονίζει τη συμμαχία.
Για χρόνια οι Κύπριοι διαπραγματεύονταν για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία εννοώντας κατά βάση μια ενιαία χώρα με τουρκοκυπριακή μειονότητα. Η παρουσία του Τάσου Παπαδόπουλου έγειρε την πλάστιγγα στο δημοψήφισμα του 2004 που με το «ΟΧΙ» κόστισε βαρύτατα στο πολιτικό κεφάλαιο της Κύπρου. Εως τότε, η Τουρκία ήταν ο εισβολέας και η Κύπρος το θύμα. Από το 2004 αρχίζουν όμως οι διεθνείς συζητήσεις για τις ευθύνες της Κυπριακής Δημοκρατίας στην απόρριψη λύσης.
Στο Κραν Μοντανά παίχτηκε το δεύτερο και κατά πάσα περίπτωση το τελευταίο επεισόδιο. Η εκλογή του Τατάρ, εκλεκτού του Ερντογάν, στην τουρκοκυπριακή κοινότητα κλείνει οριστικά την προοπτική λύσης. Ενδεχομένως οι απορριπτικοί, που τόσο έβλαψαν την υπόθεση του Κυπριακού να είναι ικανοποιημένοι με τη διχοτόμηση και την λογική δυο κρατών. Ξεχνούν όμως το βασικό: Με την Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα συνορεύει η αδύναμη τουρκοκυπριακή κοινότητα αλλά η ίδια η Τουρκία. Και αυτό εμπεριέχει τεράστιους κινδύνους που ακόμη δεν έχουν συνειδητοποιήσει το μέγεθός τους.
Οι εθνικιστές/απορριπτικοί απειλούν έτσι να οδηγήσουν το νησί σε μια νέα καταστροφή, την ίδια ώρα που η πληθυσμιακή ισορροπία είναι σε βάρος των Ελληνοκυπρίων. Είναι σαφές ότι κάθε χαμένη διαπραγμάτευση οδηγεί σε μια άλλη που ξεκινά από χειρότερη θέση. Και είναι επίσης σαφές ότι ποτέ δεν θα μπορέσει να υπάρξει λύση με ικανοποίηση των αιτημάτων μόνο της μιας πλευράς. Είναι σκληρό, αλλά είναι αλήθεια: η Κυπριακή Δημοκρατία ηττήθηκε σε πόλεμο. Είναι απολύτως εκτός πεδίου ορισμού η επαναφορά στην πρότερη κατάσταση πραγμάτων, 45 σχεδόν χρόνια μετά την εισβολή.
Αλλά έτσι δυστυχώς πολιτεύτηκαν και πολιτεύονται, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, στην Ελλάδα και Κύπρο: ανένδοτοι αγώνες, συναισθηματικά φορτισμένοι λόγοι για εθνικά δίκαια, και αποφυγή οιασδήποτε προσπάθειας για πραγματική λύση. Το Κυπριακό συγκινεί, και δικαίως, τον ελληνισμό. Του αξίζει μια σοβαρή προσπάθεια, με ειλικρινή θέληση και ανάληψη του πολιτικού κόστους και όχι απλά μια φράση στον δεκάρικο λόγο κάθε πολιτικού που σε Ελλάδα και Κύπρο κάνει καριέρα πάνω στον πόνο και το αδιέξοδο ενός διαιρεμένου κράτους.
Μαριλένα Κοππά - αναπλ. καθηγήτρια, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου