Καταμεσής ενός πελώριου βιομηχανικού πουθενά, κρυμμένο από τα γύρω κτίρια, φυλασσόμενο από την αστυνομία, χωρίς μιναρέ και με τη φωνή του ιμάμη να ακούγεται μονάχα όταν βρεθείς πολύ κοντά στο τετράγωνο αποστειρωμένο κτίριό του βρίσκεται το πρώτο επίσημο τζαμί της Αθήνας. Κι όμως, παρόλα αυτά, το κάλεσμα στην προσευχή ακούγεται παρηγορητικά κι όχι μόνο για τους μουσουλμάνους της πόλης, αλλά για όλους μας: δεν πάνε πολλά χρονιά από τότε που η κυβέρνηση Σαμαρά έβαζε λουκέτα στους χώρους προσευχής των μουσουλμάνων συμπολιτών μας και που οι φασίστες κυνηγούσαν γυναίκες που φορούσαν τη μαντίλα τους στον δρόμο.
Οι επιθέσεις εναντίον των μουσουλμάνων από τους χρυσαυγίτες ήταν συνεχείς και σε μια περίπτωση, στην Αττική το 2010, το τάγμα εφόδου του Αγ. Παντελεήμονα έφτασε στο σημείο να επιχειρήσει να κάψει δεκάδες ανθρώπους ζωντανούς. Στα κηρύγματα του μίσους, στη Βουλή αλλά και μέσω των ιστοσελίδων και των εντύπων της, πρωτοστατούσε ασφαλώς η εγκληματική οργάνωση με παντιέρα της «τον κίνδυνο ισλαμοποίησης της Ελλάδας», αφού «οι Ελληνες θα ακούν τον μουεζίνη από τους μιναρέδες και όλοι θα βιώσουμε μια νέα οθωμανική κυριαρχία».
Δεν ήταν μόνο οι χρυσαυγίτες που φούντωναν την ισλαμοφοβία, αλλά και ορθόδοξοι ιεράρχες όπως ο - καταδικασμένος για ρητορική μίσους κατά των ΛΟΑΤΚΙ - πρώην μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος, που υποστήριζε ότι «σε 2-3 δεκαετίες οι ισλαμιστές-μετανάστες θα κυριαρχήσουν στην Ελλάδα και οι Ελληνες θα γίνουν ξένοι στη χώρα τους. Ολα τα χωριά και οι πόλεις θα είναι γεμάτα μιναρέδες και τζαμιά». Ο πρώην μητροπολίτης μάλιστα είχε στηρίξει ανοιχτά τη ρατσιστική κατάληψη του χώρου στον Βοτανικό το καλοκαίρι του 2017, όταν ακροδεξιοί επιχειρούσαν να μπλοκάρουν την ανέγερση του τεμένους. Τότε η Χρυσή Αυγή είχε διοργανώσει συγκέντρωση στον Βοτανικό με κεντρικό ομιλητή τον αρχηγό της Ν. Μιχαλολιάκο («Εφ.Συν.» 31.10.2016, «Ρατσιστικό “μπλόκο” στο τζαμί του Βοτανικού»).
Τώρα οι ναζί βρίσκονται στον φυσικό τους χώρο, τα κελιά, και η Αθήνα έχει πια ένα επίσημο τέμενος. Για τους μουσουλμάνους συμπολίτες μας αυτές είναι μέρες χαράς και για όλους μας μια ανάσα ελευθερίας: χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες ώστε η Ελλάδα να πράξει το αυτονόητο και να αποκτήσουν και οι πολίτες της που πιστεύουν σε έναν άλλο θεό -πέραν εκείνου της επικρατούσας θρησκείας- τον δικό τους χώρο λατρείας. Από το 1976 που το αίτημα τέθηκε για πρώτη φορά στην ελληνική πολιτεία, το τζαμί άνοιξε τις πόρτες του μόλις την προηγούμενη Δευτέρα.
Οι περιπέτειες του τεμένους δείχνουν πολλά για τον τεράστιο δρόμο που η χώρα διένυσε σε πολλά επίπεδα. Το 1983 το Δημόσιο παραχωρεί έκταση στο Μαρούσι. Τέσσερα χρόνια μετά αποφασίζει πως δεν είναι κατάλληλη. Τέσσερα χρόνια μετά προτείνεται ο Αλιμος. Οι κάτοικοι αντιδρούν και το σχέδιο παγώνει. Τέσσερα χρόνια μετά επιλέγεται το Κορωπί.
Το 1998 το υπουργείο Εξωτερικών δηλώνει ότι το τζαμί δεν θα χτιστεί εκεί, αλλά στην Παιανία. Το 2006 εντέλει, επί υπουργίας Γιαννάκου, ψηφίζεται νόμος για να ανεγερθεί τέμενος στον Βοτανικό από το ελληνικό Δημόσιο. Οσοι δεν ήθελαν τζαμί στην Αθήνα ξεκίνησαν το παιχνίδι των προσφυγών στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Το 2011 ήταν ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, εννέα φυσικά πρόσωπα και ο «Εξωραϊστικός Φυσιολατρικός Πολιτιστικός Σύλλογος “Η Αθηνά”». Το ΣτΕ απορρίπτει την προσφυγή το 2014. Αργότερα, περισσότερα από 100 φυσικά πρόσωπα προσφεύγουν στο ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο. Το ΣτΕ απορρίπτει τις αιτιάσεις των προσφευγόντων το 2016.
Μέχρι τώρα οι μουσουλμάνοι της Αθήνας ήταν υποχρεωμένοι να προσεύχονται συνήθως σε αυτοσχέδια «τζαμιά», σε υπόγεια και ημιυπόγεια, και η χώρα εκτίθετο διεθνώς για έλλειψη σεβασμού στη θρησκευτική ελευθερία και τη διαφορετικότητα. Ενδεικτικό είναι το δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας Süddeutsche Zeitung (2017): «Η Αθήνα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που δεν διαθέτει ένα κανονικό τζαμί, παρ’ ότι στην Αττική ζουν 200-300.000 μουσουλμάνοι».
Τώρα το τζαμί άνοιξε επιτέλους τις πόρτες του, αν και δυστυχώς ελάχιστοι πιστοί -λόγω πανδημίας- μπορούν να το επισκεφθούν. Τα μέτρα ασφαλείας για τον κορονοϊό είναι εξαιρετικά αυστηρά και τηρούνται με ευλάβεια: πλύσιμο χεριών, μάσκες, αντισηπτικά, ποδονάρια, ακόμα και το χαλάκι προσευχής έχει αντικατασταθεί από χαρτί μιας χρήσης. Τίποτα ωστόσο δεν μπορεί να περιορίσει τη χαρά του πρώτου ιμάμη της Αθήνας, του Μοχάμεντ Ζακί, που κάθεται οκλαδόν δίπλα μου σε μια γωνιά του τζαμιού.
Ο 55χρονος άντρας ήρθε στην Ελλάδα πριν από τρεις δεκαετίες, πρώτα ως τουρίστας, αλλά η χώρα του άρεσε και θέλησε να εγκατασταθεί εδώ. Παρόλα του τα πτυχία σε Φυσική και Μαθηματικά, χρειάστηκε να δουλέψει στα χωράφια. Αργότερα έγινε διακοσμητής εσωτερικών χώρων, απέκτησε τη δική του ατομική επιχείρηση, αλλά η οικονομική κρίση τον έβγαλε στην ανεργία. Εργάστηκε ως διερμηνέας στον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης και όταν προκηρύχθηκε η θέση του ιμάμη για το τζαμί της Αθήνας έστειλε στον διαγωνισμό το βιογραφικό του.
Είναι ο πρώτος ιμάμης της Αθήνας ύστερα από 200 χρόνια και νιώθει πολύ όμορφα γι’ αυτό. «Η Ελλάδα είναι πρωτοπόρα, δεν νομίζω να υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή χώρα που να χρηματοδοτεί τέμενος». Ο κ. Ζακί ξεκίνησε πρώτα ως «καλεστής» της προσευχής σε έναν χώρο λατρείας στην Κυψέλη και μετά άρχισε να κάνει ο ίδιος το «σαλάτ», την προσευχή. Πώς ένιωσε την πρώτη μέρα στον Βοτανικό; «Ηταν μια πολύ ωραία αίσθηση... ανακούφιση... ένας χώρος δικός μας. Πάλεψαν πολλοί άνθρωποι για πολλά χρόνια για να γίνει αυτό το τζαμί (...), προσθέτει στην πόλη, αλλά και στην Ελλάδα ως χώρα δημοκρατίας».
Ντίνα Δασκαλοπούλου
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου