Αναλγησία, ανικανότητα και τυχοδιωκτισμός

Στην εκκίνηση της δεύτερης καραντίνας, στην οποία οδηγηθήκαμε εξαιτίας του ολέθριου συνδυασμού της πανευρωπαϊκής έξαρσης της πανδημίας και της εγκληματικής κυβερνητικής καθυστέρησης στα μέτρα ανάσχεσής της, το επιτελικό κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη πορεύεται σαν να μην έχει προηγηθεί η καραντίνα της άνοιξης. Σαν να μην έχουν μετρηθεί οι τρομακτικές συνέπειές της στα εισοδήματα και στην πραγματική οικονομία.

Από την πρώτη καραντίνα η κυβέρνηση έχει κρατήσει για λογαριασμό της μόνο την επιτυχία (ή μήπως ήταν απλή τύχη;) της χαμηλής διάδοσης του κορονοϊού στον πληθυσμό, που κατέστησε την Ελλάδα ένα θετικό πανευρωπαϊκό παράδοξο. Όμως, ποιο ήταν το τίμημα αυτής της επιτυχίας, τι κόστισε στους εργαζόμενους, στα εισοδήματα των νοικοκυριών, στην απασχόληση, στους τζίρους των επιχειρηματικών κλάδων;

Υπάρχει πια ακριβής εικόνα για τη ζημιά που προκάλεσε το σχεδόν καθολικό κλείσιμο της οικονομίας τον Απρίλιο και το σταδιακό άνοιγμά της μέχρι το τέλος του Ιουνίου. Τα τελευταία στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής εξηγούν με ανατριχιαστικές αριθμητικές λεπτομέρειες τι συνθέτει την ύφεση-σοκ 15,2% που καταγράφηκε το δεύτερο τρίμηνο του έτους.

Η κυβέρνηση και ιδιαίτερα το οικονομικό επιτελείο ξέρουν πολύ καλά τι έχασαν σχεδόν 1,5 εκατ. μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα. Γνωρίζουν πόσο μειώθηκε το εισόδημα 4 εκατ. νοικοκυριών, πόσο μειώθηκαν οι δαπάνες τους και πόσο τζίρο αντίστοιχα έχασαν οι επιχειρήσεις μεταξύ Απριλίου και Ιουνίου.

Επομένως, η κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά ότι τα μέτρα στήριξης ύψους 3,3 δισ. που ανακοίνωσε ως αντιστάθμισμα στον νέο εγκλεισμό μέχρι το τέλος Νοεμβρίου ωχριούν μπροστά στην πραγματική απώλεια ΑΕΠ, μισθών, εισοδήματος, θέσεων εργασίας, εσόδων, που αναμένονται.

Πολύ περισσότερο που τα πραγματικά ποσά τα οποία θα φτάσουν στις τσέπες των εργαζομένων, μικρών επιχειρήσεων και πολιτών, είναι πολύ μικρότερα από τους αριθμούς των τηλεοπτικών κυβερνητικών εξαγγελιών. Άραγε με ποια λογική, πως και γιατί κοστολογούνται ως παροχές και δαπάνες οι επιστρεπτέες προκαταβολές, μαζί με τις αναστολές φορολογικών ή άλλων υποχρεώσεων, όταν αυτά τα χρήματα αργά ή γρήγορα πρέπει και θα μπουν κάποια στιγμή από την τσέπη των πολιτών στα κρατικά ταμεία!

Γιατί, λοιπόν, επιλέγει να αντιμετωπίσει με αταραξία το οικονομικό σοκ που αναπόφευκτα προκαλεί το επιδημιολογικό δέος των κατακλυσμένων μονάδων εντατικής θεραπείας και της αύξησης των θανάτων;

Για τον ίδιο λόγο που επί επτά μήνες έκανε ελάχιστα για να ενισχύσει το ΕΣΥ, για να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη εκπαίδευση ή για να πάψουν να είναι τα μέσα μεταφοράς επιταχυντές της πανδημίας. Η πολιτική της εξελίσσεται σε ένα καταστροφικό μείγμα κοινωνικής αναλγησίας, διοικητικής ανικανότητας και πολιτικού τυχοδιωκτισμού.

 

Με πληροφορίες από efsyn.gr