Κανιβαλισμός

Η προπαγάνδα της ατομικής ευθύνης σε σχέση με την πανδημία περνάει πια στο στάδιο του κοινωνικού κανιβαλισμού. Η κυβέρνηση επιχειρεί με τη συνδρομή διαφόρων «προθύμων», αναλυτών ή «ειδικών», να εγκλωβίσει εκεί τη σκέψη του λαού, σε μια προσπάθεια να τον κάνει συνένοχο στο «κακό σενάριο», όπως λένε.

Όμως αυτό το «κακό σενάριο» έχει τη σφραγίδα της ίδιας της κυβέρνησης, του κράτους, της εργοδοσίας και όλων των αστικών κομμάτων. Γιατί, ποιος έχει την ευθύνη για χώρους δουλειάς όπως μεγάλα εργοστάσια, εμπορικά πολυκαταστήματα κ.ά., που καταγράφουν εκατοντάδες κρούσματα καθημερινά;

Ποιος έχει την ευθύνη για τα πρωτόκολλα - λάστιχο, για το ότι δεν γίνονται έλεγχοι σε τέτοιους χώρους, παρέχοντας «ασυλία» στην εργοδοσία είτε να κρύβει κρούσματα για «να βγει η δουλειά», είτε να μη δίνει άδειες ακόμα και σε εργαζόμενους που παρουσιάζουν ύποπτα συμπτώματα;

Ποιος έχει την ευθύνη για το στριμωξίδι κάθε μέρα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αν όχι η κυβέρνηση, που εξακολουθεί να μην παίρνει ουσιαστικά μέτρα, ενώ «ειδικοί» συστήνουν να μην τα... πολυχρησιμοποιούμε;

Ποιος έχει την ευθύνη για τα 25άρια τμήματα στα σχολεία, για την έλλειψη ουσιαστικής ιχνηλάτησης; Ποιος έχει την ευθύνη για την κατάσταση στα νοσοκομεία και την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, με τις τεράστιες ελλείψεις, που κάνουν γιατρούς και νοσηλευτές να ζουν κάθε μέρα αυτό το... «κακό σενάριο».

Η πρόκληση απογειώνεται, ακούγοντας τους απολογητές αυτής της πολιτικής να φορτώνουν στο λαό την ευθύνη ακόμα και για την οικονομική κρίση. Διάφοροι «αστέρες» του «κοινωνικού αυτοματισμού» λένε για παράδειγμα ότι αυτοί που θα πληρώσουν την «κρίση του κορονοϊού» είναι οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα, σε αντίθεση με τους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους, οι οποίοι «κάθονται και πληρώνονται» από τη δουλειά των πρώτων. Επομένως, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι πρέπει να είναι ακόμα πιο «υπεύθυνοι», γιατί όλοι οι άλλοι είναι «αναίσθητοι τεμπελχανάδες».

Άλλη, πιο ...προωθημένη προσέγγιση «δείχνει» ως θετικό παράδειγμα τη σουηδική κυβέρνηση, που στο όνομα της «ανοσίας της αγέλης» οδήγησε στο θάνατο χιλιάδες συνταξιούχους. «Δεν υπολόγισε το πολιτικό κόστος», λένε, χειροκροτώντας τη βαρβαρότητα, αφού έτσι «έσωσε τους νέους εργαζόμενους», σώζοντας την «οικονομία», δηλαδή τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.

Και ο διαγωνισμός επιχειρημάτων αθλιότητας συνεχίζεται, με το «η νεολαία σκοτώνει τους παππούδες» να δίνει τη σκυτάλη στο «αφήστε τους συνταξιούχους να πεθάνουν, προκειμένου να σωθούν η χώρα και η νεολαία»...

Να λοιπόν που το μότο «ο θάνατός σου η ζωή μου» μπαίνει με όλο και μεγαλύτερο κυνισμό στην ατζέντα από αυτούς που έχουν βάλει πλάτη, ώστε το κρατικό σύστημα Υγείας να λειτουργεί με κριτήριο την Υγεία ως εμπόρευμα, παρά την αυτοθυσία και την προσφορά των χιλιάδων υγειονομικών.

Από αυτούς που στηρίζουν χρόνια τώρα την επιχειρηματική δράση σε όλες τις βαθμίδες της, μετατρέποντας σε «τζόγο» την προστασία της ανθρώπινης ζωής.

Από τους ίδιους που χωρίζουν τους εργαζόμενους σε «ανεύθυνους» και «υπεύθυνους», για να κρύψουν την επιλεκτική και εγκληματική ανευθυνότητα της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της ΕΕ.

Από όσους αποθεώνουν με κάθε ευκαιρία τη λογική «κόστους - οφέλους» σε σχέση με την ουσιαστική προστασία του λαού, είτε από πανδημίες είτε από φυσικά και άλλα φαινόμενα.

Όσο «αναβαθμίζεται» αυτή η πρωτόγονη προπαγάνδα, αντιστοιχισμένη με την απανθρωπιά ενός σάπιου μέχρι το μεδούλι συστήματος, τόσο πρέπει να κλιμακώνεται η λαϊκή δράση. Απάντηση σε αυτήν τη βαρβαρότητα, που περήφανα πια τη διαλαλούν οι απολογητές της, δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από την οργανωμένη πάλη για τη ζωή, την υγεία και τα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού.

Οριστική λύση είναι η ανατροπή του συστήματος της βαρβαρότητας, που καλλιεργεί τον κοινωνικό κανιβαλισμό προκειμένου να κρύψει τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδά του.

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Παρασκευής 30 Οκτώβρη 2020.

 

Πηγή: 902.gr