Οι φυλές της νύχτας

Η νύχτα είναι η απελευθέρωση από τις συμβάσεις της μέρας, το σημείο εκείνο που καλύπτουν τα σκοτάδια δίνοντας καταφύγιο στους καταπιεσμένους τόσο από το φως όσο και από το άγρυπνο βλέμμα της εξουσίας.

Η νύχτα πέφτει σαν βλέφαρο. Απότομα κομμένη με την ακρίβεια γκιλοτίνας. Η κυβέρνηση κρύβει κάτω από τη νύχτα τα σκουπίδια της ημέρας της. Την πλήρη ανικανότητά της να διαχειριστεί την πανδημία. Κάποιοι θα πούνε πως το μέτρο της απαγόρευσης κυκλοφορίας ίσως να μην είναι επαρκές, αλλά είναι απαραίτητο σε μια προσπάθεια να αποφευχθεί το lockdown.

Το επιχείρημα θα είχε νόημα αν η στάση αυτή από την πλευρά της κυβέρνησης είχε συνέπεια. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, η καραντίνα είναι μια χρυσή ευκαιρία για την κυβέρνηση ώστε να επιβάλει ιδεολογία. Οι πρόσφατες απαντήσεις Πέτσα ήταν ενδεικτικές. Οταν ρωτήθηκε για τις εικόνες του άπειρου πλήθους χωρίς μάσκα στην εκκλησία κατά τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου, απάντησε με κάτι γελοίες αοριστολογίες, ενώ καταλήγοντας δεν παρέλειψε να κατσαδιάσει (από το πουθενά και χωρίς ειρμό) για άλλη μία φορά τη νεολαία που βγαίνει στις πλατείες.

Η κυβέρνηση κάνει τις επιλογές της. Αφήνει αχαλίνωτους τους όρους του εκκλησιασμού και τη λειτουργία της Εκκλησίας, ψηφίζει τον πτωχευτικό κώδικα ώστε να έρθει τέλος στην ιδιοκατοίκηση, ενώ η οικονομία καταρρέει από την πανδημία (νεοφιλελεύθερη ονείρωξη ήδη από την εποχή των πρώτων μνημονίων) και αποφεύγει τα δημόσια έξοδα σε προσλήψεις γιατρών, δασκάλων και προσωπικού καθαριότητας σε σχολεία και λοιπές υπηρεσίες.

Ξοδεύει όμως χωρίς δεύτερη σκέψη σε προσλήψεις οπλιτών και αστυνομικών, σε εξοπλισμούς και κυρίως στα ΜΜΕ που πια μπορούμε να τα βλέπουμε ως προέκταση της κυβέρνησης. Η γκάφα του Πρώτου Θέματος και του Liberal, που δημοσίευσαν τις υποδείξεις του Μαξίμου -οι οποίες συνόδευαν την ομιλία Μητσοτάκη- για την κριτική που τα μέσα πρέπει να κάνουν στην αντιπολίτευση, είναι ενδεικτική. Τόσο των σχέσεων κυβέρνησης και μέσων όσο και της αλαζονείας αμφοτέρων απέναντι στους πολίτες/αναγνώστες.

Ενα μέτρο λοιπόν δεν μπορεί να κριθεί ως χρήσιμο, ως αποτελεσματικό ή ως απαραίτητο από μόνο του αλλά σε συνάρτηση με όλα τα άλλα. Δεν έχει νόημα π.χ. να λες ότι πλένεις συνεχώς τα χέρια σου αν μπαίνεις στα μέσα μεταφοράς χωρίς μάσκα. Ετσι και η νυχτερινή καραντίνα δεν έχει κανένα νόημα, όταν αφήνεις τα μέσα μεταφοράς, τα σχολεία και τα νοσοκομεία σε αυτό το χάλι. Είναι απλώς μια ευκαιρία για την υπερσυντηρητική κυβέρνηση να λύσει τη διαφορά της με έναν κόσμο. Τον φαντασιακό κόσμο της νύχτας.

Γιατί ο κόσμος της νύχτας δεν είναι απλώς το αντίθετο του κόσμου της μέρας, δεν είναι καν το όριο εκείνο στο οποίο η μέρα ξεκουράζεται. Η νύχτα είναι η απελευθέρωση από τις συμβάσεις της μέρας, το σημείο εκείνο που καλύπτουν τα σκοτάδια δίνοντας καταφύγιο στους καταπιεσμένους τόσο από το φως όσο και από το άγρυπνο βλέμμα της εξουσίας.

Μια στέγη ανακούφισης και φυγής και ταυτόχρονα το εκκολαπτήριο της εξέγερσης. «Η νύχτα ήταν ανέκαθεν η ώρα για τους απόβλητους της ημέρας» σημειώνει ο Bryan D. Palmer στο έργο του «Κουλτούρες της νύχτας». Οι φυλές της νύχτας φύονται μακριά από το δημόσιο βλέμμα εδώ και αιώνες.

Είναι οι αποκλεισμένοι που αλλάζουν μορφές μέσα στις παραλλαγές της νύχτας ανά τους αιώνες, όπως μας τους παραθέτει ο Palmer: «Χωρικοί, αιρετικοί, μάγισσες, πειρατές, σκλάβοι-φυγάδες, πόρνες και πορνογράφοι, καφενόβιοι και θαμώνες εργατικών συνελεύσεων, επαναστάτες, μουσικοί των μπλουζ και της τζαζ, μπίτνικ και μέλη των σύγχρονων νεολαιίστικων συμμοριών, αυτοί και αυτές που αψηφούν την εξουσία επιλέγοντας να ζουν επικίνδυνα έξω από το κυρίαρχο πλαίσιο του πρώιμου και ύστερου καπιταλισμού, ο λαός της νύχτας, το πολύπλοκο χαλί της αντισυμβατικότητας, της μοναξιάς, της συλλογικότητας, της επιθυμίας, της υπερβολής, του τρόμου και της ελευθερίας».

Ολοι αυτοί που η κυβέρνηση κωδικοποιεί ως «νέους» και «ασυνείδητους» (στους οποίους βέβαια δεν περιλαμβάνονται τα πλήθη της εκκλησίας, ακόμα και οι αρνητές της μάσκας), όλοι αυτοί που η κυβέρνηση προσπαθεί να μετατρέψει σε επιχείρημα που θα αθωώνει τη δική της εγκληματική ανευθυνότητα.

Δεν είναι πως η νύχτα είναι πιο μολυσματική από τη μέρα. Είναι το γεγονός πως η υπερσυντηρητική κυβέρνηση αντιλαμβάνεται όλους αυτούς που στεγάζει η νύχτα ως κοινωνικές μολύνσεις. Και η επιδημία είναι για άλλο έναν λόγο ευκαιρία. Γιατί της δίνεται η αφορμή να ταυτίσει όλους αυτούς, που έτσι κι αλλιώς απεχθάνεται, με την αρρώστια και τον θάνατο.

Ετσι, με αρωγό την κυβέρνηση και την προέκτασή της στα ΜΜΕ, η ηθικολογία της μαζί με την ανευθυνότητά της γίνονται ένα τοξικό μείγμα για μια ολόκληρη κοινωνία. Στην υγειά μας, ρε παιδιά.

Θωμάς Τσαλαπάτης

Πηγή: efsyn.gr