Από τη μια μεριά έξι – εφτά αμούστακα αγόρια, δεκατριών(;), δεκατεσσάρων(;), δεκαπέντε(;) χρονών, έφηβοι(;), μπα… παιδιά ακόμη, ανυπεράσπιστα, παραδομένα, με τις βερμούδες τους, τα μακό μπλουζάκια τους, τα αθλητικά τους παπούτσια, τα χέρια σταυρωμένα μπροστά ή αμήχανα κρεμασμένα στο πλάι, τα σακίδια ριγμένα μπροστά στα πόδια τους, ανοιχτά.
Κι απέναντί τους τέσσερις άνδρες των ειδικών δυνάμεων της ΕΛΑΣ: με τις στολές τους, τα κράνη, τα αλεξίσφαιρα γιλέκα, τα γάντια, τις μπότες, τις επιγονατίδες, τις επικαλαμίδες, τους φορητούς πομποδέκτες, τα γκλοπ, τα πιστόλια, τις ασπίδες, τις μηχανές τους.
Η απόλυτη αδυναμία απέναντι στην κτηνώδη ισχύ.
Η φωτογραφία είναι της περασμένης εβδομάδας, της Πέμπτης 15 Οκτωβρίου.
Οι μαθητές και οι μαθήτριες εκείνη τη μέρα πραγματοποίησαν συλλαλητήριο στην Αθήνα. Ζήτησαν τα αυτονόητα για την προστασία της υγείας τους από τον κορωνοϊό: τάξεις με λιγότερους μαθητές, προσλήψεις προσωπικού καθαριότητας στα σχολεία, διορισμούς εκπαιδευτικών.
Στην ειρηνική κινητοποίησή τους η κυβέρνηση απάντησε με τη βία, παρόλο που στην πορεία που έγινε δεν υπήρξε κανένα επεισόδιο. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι πάνοπλους αστυνομικούς, που ζητούσαν τα στοιχεία των μαθητών, που έλεγχαν τις τσάντες τους, που έκαναν προσαγωγές και συλλήψεις, που τρομοκρατούσαν τα ανήλικα παιδιά.
Είχε προηγηθεί η κατασυκοφάντησή τους από τα καλοπληρωμένα ΜΜΕ της λίστας Πέτσα: ότι δήθεν οι μαθητικές κινητοποιήσεις δεν έχουν κανένα σοβαρό αίτημα, ότι είναι μια ρουτίνα που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, ότι οι μαθητές είναι τεμπέληδες, εναντίον της μάσκας κ.λπ..
Ακολούθησαν οι γεμάτες μίσος και δηλητήριο δηλώσεις βουλευτών της Ν.Δ., που χαρακτήρισαν τα νέα παιδιά που παίρνουν μέρος στις καταλήψεις «πιθήκια», «φίδια», «αλητάκια», «βαλτούς» και «υποκινούμενους».
Ύστερα, αντί για τον αναγκαίο διάλογο με τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές, ήρθε η εκβιαστική και τιμωρητική απόφαση της υπουργού Παιδείας: όσοι συμμετέχουν σε καταλήψεις αποκλείονται από την τηλεκπαίδευση και θα παίρνουν απουσίες.
Παράλληλα, λίγοι «αγανακτισμένοι» γονείς έβρισαν, απείλησαν,χειροδίκησαν και επιχείρησαν με κόφτες να σπάσουν τις αλυσίδες σχολείων πού βρίσκονταν υπό κατάληψη, ενώ κάποιοι ελάχιστοι διευθυντές δεν δίστασαν να καλέσουν την αστυνομία, για να σχηματίσει δικογραφία για μαθητές και τους γονείς τους.
Και τελευταία ήρθαν τα γεγονότα με τις ομάδες ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ στη μαθητική διαδήλωση.
Τι είναι αυτό που κάνει την κυβέρνηση να παραμένει αδιάλλακτη και να απορρίπτει τα αιτήματα των μαθητών (αλλά και των εκπαιδευτικών, όπως εκφράστηκαν από την ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ); Δεν βλέπει ότι κάθε μέρα εντοπίζονται κρούσματα κορωνοϊού στις σχολικές αίθουσες, που οδηγούν σε κλείσιμο τμημάτων; Ότι είναι αναγκαίο να ληφθούν μέτρα προστασίας της υγείας στα σχολεία και ότι δεν αρκεί η μάσκα;
Είναι βέβαια η εμμονή της στις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες της: οι δαπάνες για τη δημόσια παιδεία και τη δημόσια υγεία πρέπει να περιορίζονται στα ελάχιστο.
Αυτή η ανυποχώρητη στάση της όμως έχει και έναν παράπλευρο στόχο: η μη ικανοποίηση των μαθητικών αιτημάτων ελπίζει ότι θα φέρει την απογοήτευση και στη συνέχεια την αδιαφορία. Είναι εύκολο να σκεφτεί ένας μαθητής, που μάλιστα έχει αρχίσει να υποκύπτει στον εκβιασμό ότι μπορεί να χάσει τη χρονιά του: «Αφού και για τα πιο αυτονόητα πράγματα η φωνή μου δεν βρίσκει ανταπόκριση, δεν έχει νόημα ο αγώνας, η συλλογική προσπάθεια. Ο καθένας ας κοιτάξει τον εαυτό του».
Όσο για τον αυταρχισμό και την καταστολή, είναι φανερό πού αποσκοπούν. Για να ξαναγυρίσουμε στη φωτογραφία απ’ όπου ξεκινήσαμε, το μήνυμα που θέλει να περάσει η κυβέρνηση στους νέους ανθρώπους, μήνυμα που πρέπει να το λάβουν από νωρίς στη ζωή τους, είναι απλό, χυδαίο και κυνικό. «Καθίστε ήσυχα. Να κοιτάτε μόνο τα μαθήματά σας. Να είστε φρόνιμοι και υπάκουοι. Σταματήστε να φωνάζετε και να διεκδικείτε. Πάψτε να αμφισβητείτε και να αντιστέκεστε. Βάλτε το καλά στο μυαλό σας: εμείς είμαστε το κράτος και θα πειθαρχείτε στις εντολές, θέλετε, δεν θέλετε. Στην ανάγκη και με τη βία. Θα έχετε τόσα δικαιώματα, όσα σας επιτρέπουμε. Και για το σήμερα και για το αύριο».
Αυτά λέει και κάνει η κυβέρνηση.
Αυτά λένε και κάνουν τις τελευταίες ημέρες οι μαθητές.
Κι εμείς;
Εντάξει! Δεν σηκωθήκαμε από τον καναπέ μας να διαμαρτυρηθούμε για τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος πότε με τα προγράμματα «σκόιλελικικού», πότε με τις λίστες Πέτσα και πότε με τους «μεγάλους περίπατους», για τα χειρουργικά χτυπήματα στα δικαιώματα των εργαζομένων, για τις απευθείας αναθέσεις σε κολλητούς, για τα δανεικά και αγύριστα των κομμάτων, για το σκάνδαλο της Novartis και τη δίωξη της εισαγγελέα διαφθοράς, για τις ελλείψεις στα νοσοκομεία, για την περιστολή του δικαιώματος της διαδήλωσης,για την κατάργηση της προστασίας της πρώτης κατοικίας, για… για…
Θα σιωπήσουμε όμως και τώρα;
Θ’ αφήσουμε ανυπεράσπιστα τα παιδιά; Τα παιδιά μας;
Θέμης Αχτσιόγλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου