Φυτά εξωτερικού χώρου

Τριάντα πέντε χρόνια μέσα στα γήπεδα, έχω δει και έχω ακούσει πολλά. Τα πάντα, θαρρώ. Ομως, χθες παρατήρησα κάτι που μου έκανε τεράστια εντύπωση και δεν έχω ξανασυναντήσει στη… φιλαθλο-δημοσιογραφική πορεία μου. Το νόημα του κειμένου αυτού, μετά τον χθεσινό αγώνα του Παναθηναϊκού με τον Αρη στο ΟΑΚΑ, δεν είναι να κρίνει αν είναι καλός προπονητής ή όχι ο Ντάνι Πογιάτος (που βασικά δεν είναι καν προπονητής), ούτε αν οι μεταγραφές που έκανε ο αυτοαποκαλούμενος τεχνικός διευθυντής Τσάβι Ρόκα είναι καλές (που δεν είναι οι περισσότερες)…

Με δεδομένο ότι τα γήπεδα στην Ελλάδα είναι παντελώς άδεια λόγω κορονοϊού μπορεί όποιος βρεθεί σε έναν αγώνα να ακούσει τα πάντα. Τι λένε οι προπονητές στους παίκτες, τι φωνάζουν οι ποδοσφαιριστές μεταξύ τους, το οτιδήποτε.

Ο νικητής του χθεσινού ματς, ο Αρης, είχε παίκτες και ανθρώπους στον πάγκο που το ζούσαν το παιχνίδι. Ακουγες φωνές, κραυγές, διαμαρτυρίες τόσο απ’ αυτούς που έπαιζαν όσο κι απ’ αυτούς που παρακολουθούσαν.

Στην αντίπερα όχθη, στον Παναθηναϊκό υπήρχε σιγή… Είτε η ομάδα έκανε ευκαιρίες είτε δεχόταν γκολ, δεν συνέβαινε τίποτα. Ανθρωποι στον πάγκο που κοιτούσαν απαθείς, χωρίς νεύρο, χωρίς διάθεση. Σαν φυτά εξωτερικού χώρου. Πιο χαρακτηριστικό το παράδειγμα πριν αρχίσει το ματς. Είθισται οι ομάδες να δίνουν «όρκο» νίκης. Αυτοί του Αρη έβγαζαν κάτι σαν πολεμικές κραυγές, αυτοί του ΠΑΟ ψέλλιζαν κάτι… «vamos, vamos», αφού έχει γεμίσει Ισπανούς η ομάδα. Μαντέψτε ποιος νίκησε. Σίγουρα όχι η ομάδα του Γιάννη Αλαφούζου, ο οποίος αποδεικνύει ξανά ότι στο ποδόσφαιρο μόνο να γκρεμίζει ξέρει. Οτι θα πλήρωνε και... γλάστρες, δεν το περίμενε ούτε ο ίδιος.

Ευθύμης Ασημακόπουλος

Πηγή: efsyn.gr