Η - ιστορική - συμφωνία των Πρεσπών ως εθνική πολιτική

H «ιστορικότητα» της συμφωνίας των Πρεσπών έφυγε από την Κοινή Δήλωση Ελλάδας - ΗΠΑ κατόπιν θύελλας και τρικυμίας στην κυβέρνηση. Εφυγε επίσης και από την ιστοσελίδα της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα κατόπιν παράκλησης της ελληνικής κυβέρνησης προς τις ΗΠΑ. Διότι «μια αβλεψία ήταν», όπως είπε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, «μην δίνουμε και τόση σημασία», είπε ακόμη. Και, εν πάσει περιπτώσει, η συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι «ιστορική» -  «είναι μια σημαντική συμφωνία που εμείς... προσπαθήσαμε να αποτρέψουμε, αλλά που προειδοποιήσαμε επίσης ότι δεν αλλάζει», κατέληξε ο Στέλιος Πέτσας.

Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Κι εάν δεν κατάλαβε μικρό το κακό. Αφενός, διότι το «ιστορικόν» αποτύπωμα του θέματος έμεινε ατόφιο και σαφές στην επίσημη ιστοσελίδα του State Department (state.gov). Εκεί, όπου ο αναπληρωτής εκπρόσωπος του αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Κέιλ Μπράουν, γράφει (μεταξύ άλλων) για την συνάντηση Δένδια - Πομπέο στην Θεσσαλονίκη: «Ο κ. Πομπέο τόνισε την σημασία του περιφερειακού ρόλου της Θεσσαλονίκης ως πύλης των Βαλκανίων και χαιρέτισε τον ηγετικό ρόλο της Ελλάδας στην διαδικασία διατλαντικής και ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης των Δυτικών Βαλκανίων. Οι δύο υπουργοί Εξωτερικών επαναβεβαίωσαν την ιστορική σημασία της εισδοχής της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ».

Αφετέρου - και κυρίως -, διότι το εάν είναι ή όχι «ιστορική» η συμφωνία των Πρεσπών το μαρτυρά ήδη η συγκυρία. Η οποία συγκυρία λέει ότι η Ελλάδα επιχειρεί να κλείσει την μείζονα εθνική της εκκρεμότητα, το «ανατολικό μέτωπο»,  έχοντας ήδη κλείσει κάθε βαλκανικό διάδρομο κινδύνου - και διείσδυσης - και έχοντας καλύψει τα νώτα της στον βορρά. Λέει επίσης ότι η Ελλάδα για να ανασχέσει την επιθετικότητα και την προκλητικότητα της Τουρκίας έχει ρίξει - καλώς ή κακώς - όλο της το βάρος στην στρατηγική εταιρική σχέση με τις ΗΠΑ. Και για την Αμερική αυτή η εταιρική σχέση περνά αμετάκλητα μέσα από την - γεωπολιτική, οικονομική και ενεργειακή - πρόσδεση των δυτικών Βαλκανίων, και της Βόρειας Μακεδονίας πρώτης, στο άρμα της Δύσης με όχημα την Ελλάδα.

Εξ ου και η χθεσινή παρουσία Πομπέο στην Θεσσαλονίκη και η σημερινή στην Κρήτη. Εξ ου και η χθεσινή συνάντησή του στην Θεσσαλονίκη όχι μόνον με τον Νίκο Δένδια αλλά και με «ανώτερους αξιωματούχους της Βόρειας Μακεδονίας». (Την δεύτερη παρεμπιπτόντως δεν την πληροφορηθήκαμε από επίσημους κυβερνητικούς διαύλους, αλλά την «μαρτύρησε» ο ίδιος ο Μάικ Πομπέο στην συνέντευξή του στο ΑΠΕ).

Εάν η κυβέρνηση απορρίπτει αυτή την στρατηγική κι αυτή την εταιρική σχέση, κακώς δεν την αποκηρύσσει. Και κακώς πανηγυρίζει για την επίσκεψη Πομπέο στην Ελλάδα.

Εάν όχι, τότε η συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι το αποδιοπομπαίο τέκνο του Νίκου Κοτζιά και του Αλέξη Τσίπρα. Είναι πλέον εθνική πολιτική. Και μια συμφωνία εθνικής πολιτικής δεν μπορεί να είναι «ιστορική» το μεσημέρι της Δευτέρας και να… μην είναι «ιστορική» το απόγευμα. Ούτε μπορεί να γίνεται μέσο εξαγωγής του εσωκομματικού δράματος της ΝΔ από πρεσβεία σε πρεσβεία ανά τον πλανήτη.

Όπερ, το ερώτημα είναι μέχρι πότε η κυβέρνηση θα συνεχίζει να εκθέτει τον εαυτό της και την χώρα με την συμφωνία των Πρεσπών. Το έργο των «μακεδονομάχων» απέδωσε, οι εκλογές κερδήθηκαν, και το 2020 δεν είναι 1993.  Ή άλλως, μια κυβέρνηση που δηλώνει κυρίαρχη και υπόσχεται «εθνική αυτοπεποίθηση» οφείλει, αν μη τι άλλο, να αποτινάξει το στίγμα Σαμαρά. Ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να το τολμήσει. Έστω και χωρίς να ζητήσει συγγνώμη από τον Αλέξη Τσίπρα…

 

Νικόλ Λειβαδάρη

Πηγή: tvxs.gr