Γιατί αν τα βάλουμε κάτω, πώς άραγε μπορεί να το ευχαριστηθεί κάποιος αν κάθε αγωνιστική γνωρίζει την ήττα; Στο ποδόσφαιρο, όπως συμβαίνει, νομίζω, και σε κάθε ομαδικό άθλημα, πέρα από τη σπουδαιότητα της συμμετοχής, η χαρά έρχεται και με τις επιτυχίες και με τις νίκες. Είναι νομοτελειακό.
Όποιος χάνει συνέχεια, όχι απλώς δεν μπορεί να χαίρεται αλλά είναι σίγουρο ότι θα φθάσει στα όρια ακόμα ...και της διάλυσης. Γιατί οι συνεχόμενες ήττες και τα αποτυχημένα αποτελέσματα -ακόμα και αν έχει προηγηθεί η σχετική προσπάθεια- δημιουργούν αυτόματα γκρίνιες και μουρμούρες. Και είναι γνωστό ότι αν ...σε πάρει η κατηφόρα, είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορέσεις να σταματήσεις και οι συνέπειες είναι απρόβλεπτες.
Μια ομάδα λοιπόν της Α' ή και της Β' Κατηγορίας παίζοντας μόνο με μικρούς και άπειρους ποδοσφαιριστές, ρεαλιστικά είναι πολύ δύσκολο να ορθοποδήσει και να σταδιοδρομήσει χωρίς σημαντικά προβλήματα. Αν δεν υπάρχουν στην ενδεκάδα και στην εικοσάδα -πλέον- της και μερικοί έμπειροι ποδοσφαιριστές είναι εξαιρετικά απίθανο να ...το ευχαριστηθούν. Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν εννοώ ότι δεν πρέπει να παίζουν οι νεαροί, ίσα ίσα, όσοι διαβάζετε τη στήλη φαντάζομαι πως γνωρίζετε τις απόψεις μας σχετικά με τους μικρούς σε ηλικία ποδοσφαιριστές.
Οι παράγοντες και οι προπονητές εννοείται ότι πρέπει να τους εμπιστευτούν πολύ περισσότερο. Όμως αυτό που θα πρέπει να ψάξουν να βρουν είναι το στοιχείο της ισορροπίας το οποίο είναι απαραίτητο για την ορθολογική λειτουργία μιας ομάδας.
Πρέπει να ψάξουν να βρουν τον τρόπο να συνδυάσουν τον ενθουσιασμό αλλά και την εμπειρία, έστω με μερικές ...πινελιές. Μόνο έτσι θα μπορούν όλοι να το ευχαριστηθούν το ταξίδι και να είναι ικανοποιημένοι. Και μόνο έτσι βέβαια θα έχει νόημα και η συμμετοχή. Σε διαφορετική περίπτωση δεν υπάρχει καμία απολύτως ουσία...
Δραγάτης Δημήτρης
Πηγή: rodiaki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου