Γυρίσαμε με άδειες τσέπες από τις διακοπές -όσοι πήγαμε, όσο πήγαμε, όπου πήγαμε- κι αναμετριόμαστε απελπισμένα με τη στοίβα απλήρωτους λογαριασμούς. Βγαίνουμε; Δεν βγαίνουμε, οπότε ο πανικός περιττεύει. Μέσα θα μπούμε και δεν θα μας λύσουν το πρόβλημα οι εξαγγελίες Μητσοτάκη το Σάββατο. Αν το απλουστεύσουμε, εφόσον είναι δεδομένο ότι η χρονιά θα κλείσει με ύφεση 10%, το παίρνουμε απόφαση ότι ο κορονοϊός θα φάει τουλάχιστον το 10% του εισοδήματός μας και θα αυξήσει αντίστοιχα το χρέος μας. Αυτό μεταφράζεται σε 1.600 ευρώ κατά κεφαλήν ή 6.400 για μια τετραμελή οικογένεια.
Πάμε τώρα στην άλλη πλευρά. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, οι κυβερνήσεις του κόσμου έχουν δαπανήσει περί τα 10 τρισ. ευρώ για να περιορίσουν τη ζημιά της πανδημίας. Αυτό αντιστοιχεί στο 12% του περσινού παγκόσμιου ΑΕΠ, που κατά κεφαλήν ήταν 9.700 ευρώ, ένας μέσος όρος για τα 7,8 δισ. του παγκόσμιου πληθυσμού, στον οποίο συμψηφίζονται τα 100.000 ευρώ του Λουξεμβούργιου και τα μόλις 100 του δυστυχούς μέσου Σομαλού.
Αν ζούσαμε στον εικονικό κόσμο των μέσων όρων, θα λέγαμε ότι οι κυβερνήσεις ήταν προτιμότερο να δώσουν αυτά τα χρήματα -1.300 ευρώ κατά κεφαλήν- απευθείας στα νοικοκυριά, με μοναδικό όρο να τα δαπανήσουν μέχρι τελευταίου σεντ στα χρέη και στις βασικές τους ανάγκες. Η ύφεση θα περιοριζόταν δραστικά, ενδεχομένως και να μηδενιζόταν. Κι αν πάρουμε τοις μετρητοίς τον ισχυρισμό της δικής μας γαλάζιας κυβέρνησης ότι έχει διαθέσει 24 δισ. ευρώ, πάρτι θα κάνουμε, αφού αντιστοιχούν 2.200 στον καθένα μας.
Τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει. Αλλά, εφόσον οι κυβερνήσεις επιμένουν πως διαθέτουν αυτούς τους ποταμούς ευρώ, δύο τινά μπορεί να ισχύουν: ή λένε ψέματα ή πετάνε τα λεφτά σε λάθος αποδέκτες.
Γιάννης Κιμπουρόπουλος
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου