Με λένε Μαφάλντα

Αλήθεια είναι, Μαφάλντα με λένε, και μάλλον δεν είμαι ζωντανή. Αν ζούσα, θα ήμουν 65 ετών. Ο Κίνο είν’ ο πατέρας μου. Αργεντίνος είναι, εξαιτίας του με θυμούνται. Στα πέντε μου μ’ έφερε στη χάρτινη ζωή, μ’ έφτασε μέχρι τα εφτά κι από τότε ή δεν μεγάλωσα ή πέθανα πρόωρα. Ενα και το αυτό. Και τώρα βρέθηκε τούτη εδώ η τύπισσα, να με φέρει στην Ελλάδα «να τα πω», λέει, «όπως μόνο εγώ ξέρω». Νωρίς με θυμήθηκες κοπελιά! – αυτό μου ’ρχεται να της πω, αλλά ένεκα που η μαμά μου μου ’χει μάθει τρόπους, μ’ αρέσει και η Ελλάδα, μοιάζει και με τη χώρα μου (είναι και οι δύο χώρες «ερασιτεχνικές»), οπότε δέχτηκα. Και θα τα πω.

Αγαπητέ κόσμε,

δεν ξέρω πώς βλέπεις εσύ τον εαυτό σου, αλλά ξεβάφεις. Μου φτιασιδώθηκες με χρώματα πολλά, αλλού μπλε και κόκκινα, αλλού τρικολόρε, κάθε πατρίδα κι άλλο χρώμα, κάθε χρώμα κι άλλη πατρίδα, ανάμεικτα χρώματα – καμιά πατρίδα, μου χρωματίζεις σημαίες και εθνικοφροσύνες, αλλά σαν τύχει κι έρθει να σε βρει κανένα άλλο χρώμα, το κλείνεις σε στρατόπεδα, αν δεν το έχεις πνίξει στη θάλασσα, καθώς δεν ταιριάζει με την υπόλοιπη χρωματική σου «κανονικότητα».

Αγαπητέ πρωθυπουργέ (η κοπελιά εδώ σε λέει Μητσοτάρχα, αλλά εγώ σε πάω, οπότε δεν),

να ξέρεις εγώ σε καταλαβαίνω. Πήγες και στο σχολείο μου την πρώτη μέρα και φωτογραφήθηκες με τους συμμαθητές μου. Μόνο που επέλεξες όσους φορούσαν δικές τους μάσκες και όχι αυτές που έστειλες. Ισως γιατί αν επέλεγες τους άλλους, δεν θα φαινόσουν εσύ στη φωτογραφία – θα σε είχαν καλύψει οι μάσκες σου! Σ’ το είπα, εγώ σε καταλαβαίνω. Κλείνεις και τα μαγαζιά έμαθα, τους έκοψες και το τσιγάρο, καταργείς και τον πολιτισμό. Ετσι που έγιναν οι Ελληνες, για ποιον ελληνικό πολιτισμό να μιλάμε; Εσύ, ως αστέρι, το κατάλαβες κι είπες να προστατέψεις τον λαό σου από το να συνεχίσει να γίνεται ρεζίλι, οπότε πολιτισμός καπούτ και με τον νόμο. Τον κορονοϊο-νόμο, δηλαδή, γιατί μόνο τέτοιους περνάς πλέον: μια για τις διαδηλώσεις, μια για τα φοινικόδεντρα, μια για το αντιμεταναστευτικό, άλλη μια για την οικονομία και μία ακόμη τελειωτική για το περιβάλλον. Ξέρω τι κάνεις, σε καταλαβαίνω εγώ: Ο καλύτερος τρόπος να τελειώνεις με τα προβλήματα όλων αυτών είναι να τα τελειώσεις μια και καλή. Σωστός!

Αγαπητή κ. Κεραμέως (η κοπελιά εδώ σε λέει Καμερέως, αλλά εγώ σε πάω, οπότε δεν),

να ξέρεις εγώ σε ακούω. Ο,τι μου λες, το κάνω. Να κάνω μάθημα με 30 παιδιά στην ίδια τάξη; Εννοείται! Να φοράω μάσκα μέσα στην τάξη, αλλά όχι στο διάλειμμα, όπως γίνεται στις άλλες χώρες; Φυσικά! Και όταν έρθει χειμώνας κι αρχίσω να ρουφάω τη μύτη μου, να τρώω τις μύξες μου έως να γεμίσει από αυτές η τεράστια μάσκα που μου έδωσες; Και μετά να πληρώνει η μαμά μου, που πια δεν έχει δουλειά, για να κάνω τεστ; Και θα χάσω και μάθημα για μέρες, πολλές μέρες θα χάσω και έτσι θα μεγαλώσω έτοιμη ψηφοφόρος σας: με όσα δεν έμαθα τόσο θα καταλαβαίνω.

Αγαπητέ άντρα,

έδειρες τη γυναίκα σου μπροστά στο παιδί σου, την πρώτη μέρα του σχολείου. Ολοι οι γονείς απλά κοιτούσαν – μόνο δύο γυναίκες τη βοήθησαν. Να πας σε ριάλιτι. Υπάρχουν πολλά για ανθρώπους σαν κι εσένα, που τα κάνουν άνθρωποι σαν κι εσένα και τα βλέπουν πολλοί που νομίζουν ότι αποκλείεται να είναι σαν κι εσένα.

Αγαπητή κοπελιά,

πού θα πάει αυτό το βιολί; Ολα τα δικά σου νευροφυτικά στο χαρτί θα τα βγάλεις; Αλλη δουλειά δεν έχεις; Δεν φτάνει που χρησιμοποιείς τους ανθρώπους για να σε διαβάζουν, τώρα χρησιμοποιείς και τα κόμικς που διαβάζεις;

Αλήθεια είναι, Μαφάλντα με λένε, και ξαφνικά νιώθω ζωντανή. Ισως γιατί, όπως λένε και οι αγαπημένοι μου Μπιτλς: «Ενα όνειρο που ονειρεύεσαι μόνος είναι απλώς ένα όνειρο. Ενα όνειρο που ονειρεύεσαι με άλλους είναι πραγματικότητα».

 

Νόρα Ράλλη

Πηγή: efsyn.gr