ΣΥΜΦΩΝΑ με την ΕΛΣΤΑΤ: Οι άνεργοι μειώθηκαν κατά 52.396 άτομα απ’ ό, τι ήταν τον Μάιο του 2019 (μείωση 6,4%), αλλά αυξήθηκαν κατά 48.444 άτομα σε σχέση με τον Απρίλιο του 2020 (αύξηση 6,8%). Εντάξει, μας χτύπησε ένας αόρατος εχθρός. Λογικό είναι κάποιοι να χάσουν τη δουλειά τους… Μιλάμε άλλωστε για τον κόσμο της αγοράς.
Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ των εργοδοτικών ενώσεων της ΕΕ είδε στην αντίδραση του υπερεθνικού οργανισμού απέναντι στην οικονομική κρίση που ακολούθησε το ξέσπασμα της πανδημίας και το lockdown ένα τείχος, έναν φράχτη που απέτρεψε την υπερχείλιση του χείμαρρου της μείωσης της απασχόλησης και της αύξησης της ανεργίας. Μάλιστα, η Eurostat σημείωνε τον Ιούλιο ότι στην ΕΕ των 27 η ανεργία εμφανιζόταν τον Απρίλιο στο 6,6% , ενώ μόλις έναν μήνα πριν υπολογίζονταν στο 6,4%. Προστέθηκαν δηλαδή πάνω κάτω 397χιλ. νέοι άνεργοι. Τι καλά; Μπράβο στην ΕΕ! Ωστόσο, το σημαντικό στοιχείο εδώ βρίσκεται στην παραδοχή της ίδιας της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας ότι καταγράφει ως άνεργους μόνο εκείνους που αναζητούν «ενεργά εργασία τις τελευταίες τέσσερις εβδομάδες και είναι διαθέσιμοι να ξεκινήσουν την εργασία τους μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες». Οι υπόλοιποι κατατάσσονται στους οικονομικά μη ενεργούς. Στην Ελλάδα τα άτομα αυτά αυξήθηκαν κατά 205.247 σε σχέση με τον Μάιο του 2019 (αύξηση 6,4%) και κατά 77.988 άτομα σε σχέση με τον Απρίλιο του 2020 (αύξηση 2,3%).
ΚΡΥΒΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ κάτω από το χαλάκι. Είναι προφανές, εδώ και χρόνια. Μα, ας πάμε ένα βήμα παρακάτω. Τι έρχονται και λένε στον άνθρωπο που έχασε τη δουλειά του; Του λένε (προσέξτε: εν μέσω πανδημίας και σε συνθήκες περιορισμού) να αποδεικνύει μήνα το μήνα ότι αναζητά δουλειά, ειδάλλως υπόκεινται σε κυρώσεις, καταργήσεις επιδομάτων, μέχρι και αιφνιδιαστικά ελεγκτικά «ντου» στα σπίτια του. Πώς βαφτίζει η Ευρώπη των λαών την κορύφωση αυτού του αντεργατικού κονσέρτου; «Μέτρα ενεργοποίησης». Είναι μαέστροι στο να κάνουν το ψάρι κρέας στις Βρυξέλλες. Εμείς στην Ελλάδα το γνωρίζουμε καλά. Το αποδεικνύουν εξίσου όμως εξοβελίζοντας από τα μητρώα των ανέργων κι όσους έχουν δουλέψει έστω και μία ώρα τον μήνα. Ε, δε θα πληρώνουμε και τους «διπλοθεσίτες» τώρα…
ΟΤΑΝ ΧΑΙΡΕΤΑΙ Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΟ, κλαίει ο εργάτης, λέει μια παροιμία. Η πλέον κατάλληλη για να περιγράψει το νέο εργασιακό τοπίο στους καιρούς της βραχυχρόνιας εργασίας και της εν Ελλάδι Συν-εργασίας. Οι εργοδότες δεν έκρυψαν τη χαρά τους τον Ιούνιο όταν η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη άνοιξε τον δρόμο για:
- Περικοπές κατά 20% του μισθού των εργαζομένων σε επιχειρήσεις που εντάχθηκαν στο πρόγραμμα Συν-εργασία, διαμέσου της δυνατότητας μετατροπής από τον εργοδότη της σύμβασης πλήρους απασχόλησης σε μερική και εκ περιτροπής εργασία,
- απώλεια εισοδήματος για τους εργαζόμενους και στο επίδομα αδείας, καθώς και στο δώρο των Χριστουγέννων, αφού τα ποσά αυτά θα υπολογίζονται πλέον στα μειωμένα ποσά,
- απολύσεις μετά τη λήξη του προγράμματος ή αλλαγή της σύμβασης εργασίας, αφού η όποια προστασία για τον μισθωτό (αναφορικά με τις ώρες απασχόλησης και τις απολαβές του) περιορίζονται αποκλειστικά στο διάστημα που ισχύει το εν λόγω πρόγραμμα. Μετά…
ΚΑΙ, ΤΕΛΙΚΑ πότε θα είναι αυτό το «μετά», μιας και οι ανατροπές που προσθέτει στο ήδη υπάρχον αντεργατικό οπλοστάσιο των επιχειρηματιών δεν αποκλείεται να επεκταθούν χρονικά και μετά τις 15 Οκτωβρίου, ημέρα που θεωρητικά λήγει το πρόγραμμα. Ίσως, η απάντηση βρίσκεταιστο γεγονός ότι το αντίστοιχο project της ΕΕ, το πρόγραμμα “SURE” έχει ορίζοντα ισχύος μέχρι το τέλος του 2022. Επομένως, είμαι κάτι παραπάνω από… σίγουρος (sure) ότι ο νέος μηχανισμός στήριξης κυρίως προς τους «μεγάλους» της αγοράς (που εξασφάλισε εκτός των όσων αναφέρθηκαν και την κρατική επιδότηση του 60% των ασφαλιστικών εισφορών για τον χρόνο που ο εργαζόμενος δεν εργαζόταν) ήρθε για να μείνει και να εμπλουτισθεί. Άλλωστε, δεν έχει αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας…
«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΣΤΟ 2019, όπως δεν υπήρχε περιθώριο επιστροφής στο 2009 στην διάρκεια της δεκαετούς κρίσης 2009-2018», προειδοποιεί ο Χρήστος Ιωάννου, Διευθυντής Τομέα Απασχόλησης και Αγοράς Εργασίας ΣΕΒ [ΤΑ ΝΕΑ, 31/7/2020], προσπαθώντας ενδεχομένως να προλειάνει το έδαφος πάνω στο οποίο θα επιχειρηθεί: αφενός η μετακύλιση των οικονομικών βαρών της κρίσης που γέννησε η πανδημία προς τα κάτω, αφετέρου ο εκβιασμός της συναίνεσης του κόσμου της εργασίας μπρος στη νεοφιλελεύθερη απελευθέρωση των παραγωγικών σχέσεων.
ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ την αγωνία του κ. Ιωάννου, του ΣΕΒ και των πολιτικών του εκπροσώπων που διαγκωνίζονται για το ποιος θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντά του. Μην περιμένουν όμως να γίνουν αποδεκτά και από την κοινωνία τα… ΣΕΒαστά αιτήματά τους.
Πηγή: imerodromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου