Στο μεταξύ, η ίδια κυρία που περνάει την ώρα της παριστάνοντας την υπουργό Παιδείας περιχαρής ανακοινώνει ότι κάποιο άλλο σημαίνον πρόσωπο της ελληνικής κοινωνίας – εφοπλιστής, ευεργέτης, χορηγός, που ενίοτε όταν βλέπει κάποιο αρχαίο μόνο και έρημο στη θάλασσα αισθάνεται την υποχρέωση να το φορτώσει στο ιδιωτικό του γιωτ για να το σώσει – θα αγοράσει για τους μαθητές παγουρίνα. Ω ναι! Θα γίνει ο φετινός μέγας χορηγός των παγουρίνων. Διότι μέχρι σήμερα, αν δεν το είχατε παρατηρήσει, οι γονείς δεν αγοράζουμε παγουράκι για τα παιδιά μας, αφού στις αυλές των σχολείων υπάρχουν γούρνες – ποτίστρες από τις οποίες ξεδιψούν σαν τα γατιά. Λογικό κι αυτό… Τι όχι;
Επίσης, επειδή είναι σημαντικό το σχολείο να διαμορφώνει προσωπικότητες, σκέφτηκε ότι δεν είναι δυνατόν να επιτραπεί οι τάξεις να γίνουν εκκολαπτήρια κομμουνιστών και άλλων ανατρεπτικών στοιχείων. Εξω, λοιπόν, το μάθημα της Κοινωνιολογίας. Κι επειδή ο διάβολος παραμονεύει στις γωνίες, έξω και η Τέχνη, για ασφάλεια.
Ναι, όμως, ξανασκέφτηκε…κάτι καινούργιο πρέπει να κάνω για να εντυπωσιάσω. Κοινωνιολόγους δεν τους θέλω, καλλιτέχνες δεν τους θέλω, κομμουνιστές θεός φυλάξει… τί να τους πετάξω ως πρότυπο; Και το βρήκε… Θα κάνει το κορίτσια μαζορέτες. Θα τους μοιράσει ροζ φουντίτσες και κοντές φουστίτσες και θα τους μάθει πώς να λικνίζονται λάγνα μπροστά στα έκπληκτα μάτια των έφηβων συμμαθητών τους. Το γεγονός, ότι στη σχολεία δεν υπάρχουν γήπεδα, προπονήσεις και ετήσια πρωταθλήματα, όπου οι «λολίτες» εμφανίζονται στα διαλείμματα των αγώνων, είναι απλώς μια λεπτομέρεια. Σιγά το πρόβλημα… θα εμφανίζονται στα διαλείμματα μεταξύ των μαθημάτων. Και ναι, αυτό είναι απολύτως λογικό.
Εδώ δεν αναπαράγεται, καν, το αμερικάνικο πρότυπο της αμερικάνικης μεσαίας τάξης, όπου τα κορίτσια των μεσοαστικών οικογενειών, αφού πρώτα γίνουν θελκτικές έφηβες που εκτός από το να προκαλούν τα αγόρια του σχολείου, φροντίζουν και να τα διασκεδάζουν, στη συνέχεια θα γίνουν «καλές» και «υπομονετικές» σύζυγοι έχοντας εμπεδώσει πλήρως τη θέση και το ρόλο τους.
Όταν εμείς δούμε στις αυλές των σχολείων τις κόρες μας να υποτιμούν και να προσβάλλουν τον εαυτό τους φορώντας ροζ φουντίτσα σε οπίσθια που θα κουνάνε, εκείνο που θα βλέπουμε πραγματικά θα είναι τα παιδιά μας να βαδίζουν σχεδόν ξεγυμνωμένα στο καπιταλιστικό σφαγείο. Το κορίτσια μας δεν θα λικνίζονται μπροστά στα αγόρια της μεσαίας τάξης, αυριανά μεσαία στελέχη επιχειρήσεων με σπίτι στα προάστια, όπως Αμερική… αλλά στα αγόρια που θα προετοιμάζονται να γίνουν φθηνό εργατικό δυναμικό εποχικά και ευέλικτα απασχολούμενο. Αυριανοί άντρες που δεν θα έχουν ούτε σπίτι στα προάστια και το πιθανότερο ούτε αυτοκίνητο. Αυτά τα αγόρια θα γίνουν οι αυριανοί τους σύζυγοι και εκείνες άνεργες ή μισο – εργαζομένες, μισο-πληρωμένες με μισή ή καθόλου ζωή θα έχουν πιθανόν μια φωτογραφία από τις επιδείξεις τσίρλιτινγκ σε μια περίοπτη θέση στο σαλόνι, ενώ στο μεταξύ θα έχουν ανακαλύψει ότι τελικά δεν έγιναν ούτε «λολίτες». Εγιναν, απλώς αναλώσιμες για την κρεατομηχανή του συστήματος, όπως άλλωστε και οι συμμαθητές τους.
Να υπερασπιστούμε το παιδί… το κάθε παιδί. Να διεκδικήσουμε σχολείο που να μορφώνει. Να το διεκδικήσουμε όλοι, οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι μαθητές. Να μάθουμε στα παιδιά μας να διεκδικούν, να διαβάζουν, να μαθαίνουν, να ρωτάνε, να αμφισβητούν… να σκέφτονται. Να τους μάθουμε ότι ένας άλλος κόσμος του αξίζει. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου