Ο Ερασιτέχνης δεν είναι ζήτημα επικαιρότητας, αλλά αθλητικού βάθους

«Ίσως να ψάχνεις στα κλαδιά του δέντρου αυτό που υπάρχει μόνο στις ρίζες» (Τζελαλαντίν Αλ Ρουμί)

Ο Ερασιτέχνης σε κάθε σύλλογο της χώρας είναι μία υπόθεση που χωράει μεγάλη και βαθιά συζήτηση. Η οποία κάποια στιγμή πρέπει να γίνει, άσχετα αν δεν φαίνεται προς το παρόν κάποια τέτοια πρόθεση.... Το τελευταίο διάστημα στο επίκεντρο της δημοσιότητας όσον αφορά στα εγχώρια αθλητικά δρώμενα βρέθηκαν οι εκλογές στον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό. Και αυτό κυρίως για δύο λόγους: ο ένας ήταν η αποχώρηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου από το συγκεκριμένο μετερίζι και ο άλλος η διασύνδεση του Ερασιτέχνη με το καυτό ζήτημα της διπλής ανάπλασης που σχετίζεται με την κατασκευή γηπέδου στο Βοτανικό. Η Lady Hope γνωρίζει πως αν δεν υπήρχαν αυτοί οι δύο λόγοι, οι συγκεκριμένες εκλογές θα πέρναγαν στα ψιλά...

Τι είναι, όμως, ο Ερασιτέχνης σε κάθε σύλλογο; Είναι η μάνα. Είναι η βάση της ύπαρξης και η πραγματική μήτρα για οτιδήποτε ακολούθησε. Είναι η ιστορική σφραγίδα και το ουσιαστικό φιλτράρισμα. Έχει, λοιπόν, την κυρίαρχη σημειολογική σημασία. Από εκεί και πέρα, όμως, υπάρχει και το πρακτικό κομμάτι. Αν εξαιρέσουμε τις έκτακτες περιπτώσεις όπως π.χ. την ανέγερση νέων γηπέδων σε κάποιους συλλόγους (βλ. ΑΕΚ και Παναθηναϊκός), που τον εμπλέκουν αυτοδικαίως..., ο Ερασιτέχνης συντηρεί τα περισσότερα τμήματα των υπολοίπων αθλημάτων. Περισσότερο ή λιγότερο προβεβλημένα. Είναι, δηλαδή, πηγή και προμαχώνας του ίδιου του αθλητισμού. Η σχέση μαζί του είναι και η αντανάκλαση του είδους της σχέσης που αναπτύσσει το κάθε άτομο με τον αθλητισμό και τα όσα πρεσβεύει διαχρονικά το κάθε αθλητικό σωματείο.

Στην εφαρμοσμένη πρακτική του σύγχρονου ελλαδικού χώρου λίγοι συμμετέχουν με ενεργό τρόπο, λίγοι είναι «ταμειακώς εντάξει», λίγοι ψηφίζουν, λίγοι αποφασίζουν. Μπροστά στο εύρος των υποστηρικτών κάθε συλλόγου, ειδικά όσον αφορά στους πιο λαοφιλείς, ο αριθμός αυτός μπορεί να είναι και συνταρακτικά μικρός... Σίγουρα είναι αντιπροσωπευτικός, «επεξηγεί» τις τάσεις των καιρών και «μιλάει από μόνος του». Η κουλτούρα της συμμετοχής δεν υπάρχει. Οι λόγοι είναι πολλοί. Ένας από αυτούς είναι πως λίγοι θέλουν να μπλέκονται σε δημόσιες διαδικασίες. Είτε γιατί δεν έχουν εμπιστοσύνη στα «κεφάλια», είτε στον ίδιο τους τον εαυτό. Ενώ τις περισσότερες φορές όταν γίνεται κάλεσμα για συμμετοχή, αυτή είθισται να γίνεται αντιληπτή ως πρόταση που «απευθύνεται κατευθείαν στην τσέπη του καθενός και της καθεμίας»...

Πώς αλλάζουν αυτές οι παγιωμένες αντιλήψεις; Πώς γίνονται προωθητικές κινήσεις και όχι απεγνωσμένες απόπειρες επιβίωσης; Υπάρχουν ορατές διέξοδοι και πειστικές τακτικές; Διαφαίνονται στο άμεσο μέλλον εκστρατείες πειθούς και δημιουργίας καθολικών κοινών συνειδήσεων; Το πάντα απαραίτητο χρήμα πώς μπορεί να βρεθεί στις ποσότητες που χρειάζονται; Η Lady Hope δεν μπορεί να ελπίζει σε κάτι απτό και άμεσο. Αλλά, οι προσπάθειες και οι καταγραφές πρέπει να συνεχιστούν και να διευρυνθούν συνάμα. Ο Ερασιτέχνης δεν είναι ζήτημα επικαιρότητας, αλλά αθλητικού βάθους. Το μέλλον ακόμα και των ΠΑΕ και των ΚΑΕ δεν μπορεί να είναι αποκομμένο από όλα όσα μπορεί να προσφέρει ο Ερασιτέχνης, και στην κάθε ξεχωριστή περίπτωση, και στο συνολικό πολιτισμικό προτσές του εγχώριου αθλητισμού. Ρομαντισμοί; Πρωτίστως, ανάγκες...

Κώστας Μαρούντας

Πηγή: efsyn.gr