Ο ανταγωνισμός με στόχο τη νίκη, σε οποιοδήποτε τομέα κι αν αναπτύσσεται, στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να είναι υγιής. Δηλαδή με βάση τις ικανότητές που έχει αναπτύξει ο καθένας και την αποτελεσματικότητα που αυτές του έχουν προσδώσει, κάποιος που κινείται εντός νομιμότητας και εντός ηθικής μπορεί να πετύχει καλύτερα αποτελέσματα από κάποιον άλλον. Αυτή η νόρμα ισχύει σε όλα τα επίπεδα, αρκεί στο πίσω μέρος του μυαλού του ο καθένας να έχει και την αναμφισβήτητη διαπίστωση ότι «ο πετυχημένος δεν είναι απαραίτητα και ευτυχισμένος».
Το κακό είναι ότι μέσω της εκπαίδευσης και της δημιουργίας «νικητών» έχουν αποκτήσει δύναμη κάποιες πεποιθήσεις που αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία όχι μόνο της (συγκεκριμένης) μάχης, αλλά και ολόκληρης της ζωής.
Ζώντας σε μια κοινωνία που όλοι κυνηγάνε την κορυφή, αλλά λίγοι είναι αυτοί που την κατακτούν, ο καθένας ανάλογα με το αποτέλεσμα διαμορφώνει και τη φιλοσοφία του, αντί να συμβαίνει το αντίθετο. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει τον ίδιο άνθρωπο να αποδίδει τις επιτυχίες του στην ικανότητα και την προετοιμασία του και τις αποτυχίες του στην τύχη ή στην αδικία (του συστήματος).
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον έχουν φυτρώσει τσιτάτα τα οποία έχουν ριζωθεί τόσο βαθιά στο μυαλό, που δεν ξεριζώνονται ούτε με γεωτρύπανο. Πάρτε το πρώτο: «Ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα». Και φτάνουμε στο αποκορύφωμα μιας παρελκυστικής λογικής, η οποία μοιάζει πηγή των μεγαλύτερων δεινών, που τη συναντάμε ειδικά στον τομέα του αθλητισμού: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι ο «σκοπός», αλλά τα «μέσα» που χρησιμοποιεί ο καθένας. Γιατί αυτά είναι που τελικά αποκαλύπτουν τον χαρακτήρα και το ήθος του. Την ποιότητά του.
Γιάννης Ντεντόπουλος
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου