«Έφυγε» πλήρης ημερών στις 3 Ιουλίου 2020 ένας ακόμη από τους τελευταίους της μεγάλης γενιάς της Εθνικής Αντίστασης.
Με τη βουλγαρική κατοχή στην Ανατολική Μακεδονία πηγαίνει στα Γιαννιτσά για να γλιτώσει. Εκεί γνωρίζει και παντρεύεται το 1943 την Ουρανία Τατόγλου. Οργανώνεται στο ΕΑΜ και δουλεύει για την Αντίσταση. Συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς και τους ταγματασφαλίτες τον Ιανουάριο του 1944 και κρατείται στο στρατόπεδο «Παύλου Μελά» στη Θεσσαλονίκη. Δραπετεύει τον Μάιο του 1944, ζει για λίγο στην παρανομία και τον Ιούνιο ανεβαίνει στο Πάικο και εντάσσεται στο 30ό Σύνταγμα του ΕΛΑΣ. Παίρνει μέρος σε όλες τις μάχες κατά των Γερμανών κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους. Τον Δεκέμβρη του ’44 φτάνει μέχρι τη Θήβα με το 30ό Σύνταγμα, που καθυστερημένα είχε πάρει εντολή να πάει στην Αθήνα για ενίσχυση του ΕΛΑΣ στη μάχη με τους Εγγλέζους.
Με τη συμφωνία της Βάρκιζας και την παράδοση των όπλων υφίσταται, όπως όλοι οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, τις συνέπειες της λευκής τρομοκρατίας. Ζει σε κατάσταση ημιπαρανομίας. Συλλαμβάνεται τον Οκτώβριο του 1946 μαζί με τη σύζυγό του Ουρανία. Δικάζεται στο στρατοδικείο Γιαννιτσών μαζί με άλλους έξι συντρόφους του. Καταδικάζεται σε θάνατο (και η Ουρανία σε ισόβια κάθειρξη). Κρατείται στο Γεντί Κουλέ. Βασανίζεται άγρια. Μεταφέρεται στις φυλακές της Κέρκυρας. Τον βασανίζουν και εκεί. Από τα χτυπήματα σπάει το τύμπανο του αυτιού του και διαταράσσεται το κέντρο ισορροπίας. Υποφέρει από ιλίγγους σε όλη του τη ζωή. Ζει ως μελλοθάνατος, περιμένοντας κάθε μέρα την εκτέλεσή του, για πέντε χρόνια. Αντιμετωπίζει εικονικές εκτελέσεις. Η Ουρανία φυλακίζεται κι αυτή. Αρνούνται και οι δύο να υπογράψουν δήλωση μετανοίας.Το παιδί τους, τον μικρό Γιαννάκη, τριών ετών, τον παίρνει ο παππούς του στη Δράμα.
Μετά από κάποια χρόνια η θανατική ποινή μετατρέπεται σε ισόβια. Γνωρίζει τον εγκλεισμό σε πολλές φυλακές της χώρας. Αποφυλακίζεται το 1960 λόγω σοβαρής βλάβης της υγείας του. Οργανώνεται στην ΕΔΑ και δίνει μέσα από τις γραμμές της τη μάχη για δημοκρατική ομαλότητα και κοινωνική προκοπή.
Συλλαμβάνεται το πρωί της 21ης Απριλίου 1967. Μαζί και η Ουρανία. Εξορίζονται και οι δύο στη Γυάρο. Τον δεύτερο γιο τους, τον Βούλη, πέντε ετών, τον φροντίζουν οι κουμπάροι τους και συγγενείς της γειτονιάς. Ο Γιάννης έχει συνεχείς κρίσεις ιλίγγου. Μεταφέρεται στη Λέρο. Απολύεται το 1968 λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας. Παρακολουθείται από την Ασφάλεια σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας.
Με τη διάσπαση του ΚΚΕ τον Φλεβάρη του 1968 συντάσσεται με την ανανεωτική πλευρά, το ΚΚΕ εσωτερικού.
Μετά τη Μεταπολίτευση αγωνίζεται για τις αξίες της Ανανεωτικής Αριστεράς μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ εσωτερικού, της ΕΑΡ, του Συνασπισμού και της ΔΗΜΑΡ.
Πεθαίνει στα Γιαννιτσά στις 3 Ιουλίου 2020.
Οι παραπάνω γραμμές δεν αποτελούν αγιογραφία. Ο Γιάννης Νιζαμίδης, με τις αδυναμίες και τα λάθη του, όπως κάθε άνθρωπος, ήταν ένας από τους πολλούς ανώνυμους της ελληνικής Αριστεράς, που έζησε την «τυπική» ζωή των Ελλήνων κομμουνιστών και έδωσε τους δικούς του αγώνες, μαζί με άλλους, για την εθνική ανεξαρτησία, την ελευθερία, τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Γι’ αυτό και πρέπει στη μνήμη του τιμή και σεβασμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου