Και να που φτάσαμε, κουβαλώντας στις πλάτες την σκόνη 30 χρόνων. Και να που φτάσαμε σαν καταιγίδα. Ύστερα από τόσο καιρό. Όχι, δεν περιμένεις καλωσόρισμα. Ούτε θες ευγένειες. Ο χρυσός ουρανός, μετά.
Και να που φτάσαμε, μέσα από παραμύθια, που δεν λέγονταν για να κοιμίσουν μικρά παιδιά. Για να τα κρατήσουν ξάγρυπνα λέγονταν. Και να που φτάσαμε, με ένα τραγούδι στα χείλη, από εκείνα που λες κοιτώντας στα μάτια την αγαπημένη σου. Το ίδιο τραγούδι. Ένα αιώνιο κόρτε. Και να που ήρθαμε, θρησκόληπτοι. Φρουρά της ιστορίας μας και εκστασιασμένο πλήθος σε κάθε νεύμα της.
Και να που ήρθαμε, καπνίζοντας, κοιτώντας λοξά τα χρόνια που περνούσαν, σαν γραμματόσημα σε παλιές καρτ ποστάλ. Όχι τις καρτ ποστάλ. Και να που ήρθαμε, ταξιδιώτες στον δικό μας δρόμο. Έναν δρόμο που από το παράθυρο τον κοιτάζαμε. Τον δικό μας δρόμο.
Και να που ήρθα και θέλω να τα πω. Και θέλω να τα γράψω Και να λέω, σιγά, ένα ευχαριστώ. Μην σπάσει το όνειρο. Τι να γράψω; Δεν φτάνει το χαρτί όλου του κόσμου. Τα δικά μου μόνο, όσα θυμάμαι τώρα κι ας τα ξεχάσω όλα
Ευχαριστώ Bruce Grobbelaar για τον χορό σου, εκείνο το βράδυ. Εκείνο το βράδυ βαφτίστηκα Liverpool… Κι εσένα, υπέροχε τζαμπατζή που κρεμόσουν στους πύργους του Wembley το ’86. Εκείνη την μέρα, ένοιωσα πως θα είμαι liverpudlian, Greek scouser… μέχρι να πεθάνω. Ότι κι αν γίνει. Ray Haughton, Ronnie Whelan, Graig Johnston, Ronny Rosenthal. Μικροί μου ήρωες. Graeme Sunes, που θα μπορούσα να γίνω Sampdoria, αλλά ο Diego, ήταν εκείνο το άλλο. Μην ξαναπροπονήσεις. Ian Rush, άνθρωπε γκολ, σε όλα εκείνα τα λασπωμένα στιγμιότυπα της ΕΡΤ1. Δεν έπρεπε να φύγεις τότε. Jonn Aldridge, Dean Sounders, ευχαριστώ που ήσασταν εκεί, μέχρι να ξαναγυρίσει. John Barnes, πολυαγαπημένε μου χορευτή που σε αγάπησα πιο πολύ από όλους και που ήθελα να γίνω συγγραφέας, με το ψευδώνυμο John Barnes. Kenny Dalglish, μοναδικέ βασιλιά που λατρεύω το κεφάλι σου, εκεί που είναι. Το Α και το Ω μας. Και πάλι από την αρχή. Ξανά και ξανά. Our Kenny. Steve Macmanaman, που ήσουν η πρώτη μου φανέλα. Την έσκισα και κράτησα για σημαία, μόνο το μπροστινό μέρος. Εντάξει, το μετάνιωσα. Robbie Fowler, δώρο στα χαμίνια του λιμανιού, δώρο σε όλους εμάς. Steven Gerrard, captain my captain. Μαζί, από εκείνο το γκολ στην Wednesday. Μαζί θα είμαστε ξανά, μόλις φύγεις από εκεί που είσαι τώρα. Άκου Rangers. Ευχαριστώ Rafa Benitez. Ήταν αληθινή η Πόλη; Arsen Wegner, ναι κι εσένα. Για τα 6 γκολ που μας είχες ρίξει μέσα στο Anfield. Η απόλυτη συνειδητοποίηση πως το kop, δεν είναι μια μάζα, αλλά, ένας ζωντανός οργανισμός που κλαίει, γελάει και αγαπά παράφορα. Lads του spirit of Shankly , που είστε πάντα εκεί. Βράχοι και ασπίδες του liverpool way, με την σημαία της εργατικής τάξης και της αλληλεγγύης, ψηλά. Robert Carlyle, Samuel Jackson, ευχαριστώ για το formula 51. Δεν γίνεται. Τα έχω ξεχάσει όλα, δεν ξέρω. Τις μαύρες στιγμές όχι. Hillsboro, Heysel, Owen. Όχι.
Lunatic Jurgen, τα παιδιά μπορούν να αγγίξουν την ταμπέλα τώρα. Τίποτα άλλο για σένα και τα παιδιά σου. Η εποχή σας άρχισε. Και να που ήρθαμε. Σε όλα τα μέρη του σύμπαντος, εδώ είναι το μέρος. Τώρα είναι η ώρα.
Bill Shankly, Bob Paisley, Joe Fagan και λοιποί κύριοι του boot room, τι κόσμο δημιουργήσατε;
Του Άρη Κεραμάρη
Πηγή: nostimonimar.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου