Τέτοια μυαλά είχα τω καιρώ εκείνω. Οταν τα σπίτια ήταν ακόμα χαμηλά. Σ' αυτά τα χαμηλά τα σπίτια υπήρχαν αυλές. Και στις αυλές, λουλούδια. Και κάθε που τα λουλούδια ανθίζαν, έρχονταν οι πεταλούδες. Μαζί έβγαιναν και κάτι μόμολα από τη φάτνη τους και πήγαιναν και... Και τις έπιαναν και τους έριχναν οινόπνευμα στο κεφάλι και τις βαλσάμωναν (!)
Δεν ξέρω τι λέει αυτό για τα δολοφονικά ένστικτα των μικρών παιδιών, πάντως τα δικά μου ήταν, σε εξαιρετική ανάπτυξη ήταν! Τουτέστιν, δεν είχα αφήσει πεταλούδα για πεταλούδα. Βασιλική πεταλούδα λέγεται το είδος που ξεπάστρευα, ποδαλίριους, της οικογένειας Παπιγιονίδαι - Μαχάονες. Ποιας οικογένειας δηλαδή, που σκότωσα παιδιά κι εγγόνια. Τριάντα χρόνια πέρασαν και την ξανάδα τις προάλλες. Κι ένιωσα... τι να σου λέω πώς ένιωσα. Υπεύθυνη για μαζικές δολοφονίες σε βαθμό γενοκτονίας κατ' ελάχιστον!
Δε μου 'φτανε που 'δα την πεταλούδα που ξαναγύρισε και με γύρισε πίσω, φέρνοντας τις ενοχές μπροστά, είδα και τον άλλον. Που κι αυτός όλο ζουζουνίζει, μιλάει και ενοχές σκορπάει. Νόαμ Τσόμσκι λέγεται, 250 ετών είναι (ζωή να 'χει!) κι ακόμα σκέφτεται κι ακόμα μιλάει και ακόμα μας τρίβει στη μούρη την αλήθεια της πραγματικότητας που ζούμε και άντε να την αντέξουμε μετά. Δεν μας φτάναν οι δικές μας καΐλες, έχουμε και τα φιλοσοφικά του! Χάθηκε να πηγαίνει με το υπόλοιπο παπουδιστάν να πίνει κανά τίλιο, να ξεχαρμανιάζει;
Σε ντοκιμαντέρ τον είδα («Is the Man Who Is Tall Happy?»), στο 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, που ξεκίνησε προχθές διαδικτυακά. Αν θέλετε να συνεχίσετε απενοχοποιημένοι στην κανονικότητά σας, μην τολμήσετε να μπείτε στο σάιτ τους και να δείτε (δωρεάν κιόλας το έχουν οι αθεόφοβοι) κάποιο ντοκιμαντέρ. Είναι δρόμος χωρίς επιστροφή.
Σ' αυτό το φιλμ λοιπόν ο Νόαμ μιλάει για την αμφισβήτηση και τα καλά της. Και λέει πως μέχρι τον 17ο αιώνα κανείς δεν είχε αμφισβητήσει ποτέ την αριστοτέλεια Φυσική Φιλοσοφία: είπε ο αρχαίος πως η πέτρα πέφτει ή ο ατμός ανεβαίνει γιατί τα σώματα θέλουν να επιστρέψουν στη φυσική τους κατάσταση και αυτό ήταν! Από τους πρώτους αμφισβητίες τού «αυτό είναι», που τόλμησε να ρωτήσει γιατί να 'ν' έτσι και τι διάολο σημαίνει τελοσπάντων «φυσική κατάσταση» (κανονικότητα δηλαδή) ήταν ο Γαλιλαίος. Αυτό το «γιατί» έφερε επανάσταση όχι μόνο στην επιστήμη, αλλά και σε ό,τι ξέραμε έως τότε. Κάπως έτσι η αριστοτελική αυθεντία ανετράπη. Μαζί της και σωρό άλλων... «αυτών», που... «ήταν».
Ακουγα προχθές τον δήμαρχο Βόλου πώς χυδαία μιλούσε για όσους προσπαθούν να σώσουν του Πηλίου τα νερά από τη μόλυνση και την ιδιωτικοποίηση. Παραπροχθές άκουγα την Κεραμέως πώς απερίσκεπτα μιλούσε για τον «εκσυγχρονισμό» που θα φέρει με τις κάμερες στα σχολεία. Τις προάλλες, άκουγα τον Χατζηδάκη πώς αναίσχυντα έδινε το πράσινο φως για να τελειώνουμε με κάθε πράσινο στην Ελλάδα. Τις πιο προάλλες, έβλεπα πόσο βίαια επιτίθονταν οι δυνάμεις των ΜΑΤ σε νέα παιδιά που ήταν σε πλατείες όπου δεν ήταν ο Μπακογιάννης. Και κάθε μέρα ακούω σε τηλεοπτικές εκπομπές και ριάλιτι να μιλάνε και να φέρονται ακριβώς έτσι: χυδαία, απερίσκεπτα, αναίσχυντα, βίαια.
Με όλα αυτά τα αυτά, που ακριβώς έτσι είναι, πώς να μη μάθει ένα παιδί πως: η τηλεόρασή (τους) είναι αυθεντία. Η βία (τους) είναι κανονικότητα. Η χυδαιότητά (τους) είναι στην τηλεόραση. Η κανονικότητά (τους) είναι χυδαία. Κι επειδή το μέσο είναι το μήνυμα, αυτό είναι το μήνυμά τους.
Καμία αμφισβήτηση της αυθεντίας τους, της βίας τους, της τηλεοπτικής... προβοκατορίας τους. Ούτε καν της χυδαίας κανονικότητάς τους.
Τότε σκεφτόμουν: αφού η πεταλούδα δεν αντιστέκεται αρκετά, άρα της αρέσει.
Τώρα σκέφτομαι: μα πόσο μας αρέσει, ώστε δεν αντιστεκόμαστε ικανά;
Νόρα Ράλλη - n.ralli@efsyn.gr
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου