Ανύπαρκτο είναι το έγκλημα λόγω κορονοϊού, δήλωσε ο αρμόδιος υπουργός, θυμίζοντας έναν παλιότερο υπουργό που είχε καταργήσει την πάλη των τάξεων.
Και αυτή είναι μια πολύ ανησυχητική δήλωση, γιατί αφενός συνοδεύεται από μια πολιτική πράξη (περισσότεροι αστυνομικοί μπορούν τώρα να διατεθούν στον έλεγχο των μέτρων περιορισμού), αφετέρου -και χειρότερα- γιατί αποκαλύπτει την πολιτική θέση και πράξη της κυβέρνησης για το τι είναι έγκλημα και άρα από τι πρέπει να «προστατευτεί» η κοινωνία και, το σημαντικότερο, τι δεν είναι έγκλημα και άρα τι δεν χρειάζεται η κοινωνία να αντιμετωπίσει.
Σύμφωνα λοιπόν με τον αρμόδιο κυβερνητικό παράγοντα, έγκλημα είναι μόνο τα γνωστά «εγκλήματα του δρόμου» που μονοπωλούν και την αντίστοιχη αναπαράσταση σε δελτία ειδήσεων και τηλεοπτικά και κινηματογραφικά (υπο)προϊόντα, τα οποία φυσιολογικά έχουν μειωθεί.
Εγκλήματα όμως είναι και πράξεις οι οποίες μάλιστα -σύμφωνα με μελέτες- συνεπάγονται πολύ περισσότερες απώλειες ανθρώπινων ζωών, σωματικές ή άλλες βλάβες, απώλειες σε ιδιοκτησίες, χρήματα, περιουσίες απ' ό,τι αντίστοιχα καταγεγραμμένοι φόνοι, απόπειρες, κλοπές-ληστείες κ.ο.κ. Και αυτές οι πράξεις, καταλαβαίνω ότι, είναι κυβερνητική πολιτική να μην «εγκληματοποιηθούν» και άρα να αφεθούν ανεξέλεγκτες, παρά τις όποιες τεράστιες κοινωνικές βλάβες προκαλούν στο κοινωνικό σύνολο.
Εγκλήματα λοιπόν δεν είναι -σύμφωνα με την κυβέρνηση- όταν πράξεις ή παραλείψεις πλήττουν το δικαίωμα για όλους στην υγεία, δικαίωμα που αποτελεί το κύριο όπλο αντιμετώπισης της ίδιας της πανδημίας. Εγκλήματα δεν είναι –σύμφωνα με την κυβέρνηση- όταν πράξεις ή παραλείψεις πλήττουν το δικαίωμα σε όλους στην παιδεία, το δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση, το δικαίωμα στη στέγαση, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, την πρόσβαση από όλους στη Δικαιοσύνη, την προστασία έναντι των διακρίσεων.
Ολα τα παραπάνω είναι δικαιώματα που κατοχυρώνονται τόσο στο Σύνταγμα της Ελλάδας, όσο και σε διεθνείς συμβάσεις, όπως η Οικουμενική Διακήρυξη Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και άλλα. Αρα η παραβίασή τους είναι πραγματικό έγκλημα, πλην όμως η κυβέρνηση επιθυμεί να μην το καταγράφει και να το αντιμετωπίζει.
Και αυτή η κυβερνητική παράλειψη είναι πραγματική πολιτική. Οπως πραγματική πολιτική είναι και το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή ο κυριότερος φορέας μέσω του οποίου διαπράττονται τα συγκεκριμένα εγκλήματα, έχει «την τιμητική του». Η αλληλεξάρτηση κράτους και επιχειρηματικού κεφαλαίου, το κρατικο-επιχειρηματικό έγκλημα δηλαδή, είτε με απευθείας μετατροπή δημοσίου χρήματος σε ιδιωτικό (συμβάσεις), είτε με την παροχή διευκολύνσεων (μέσω νόμων, υπουργικών αποφάσεων, ΠΝΠ) είναι ο τρόπος που λειτουργεί η συγκεκριμένη κυβέρνηση (και όχι μόνο) και η ρίζα αυτής της εγκληματογόνου πράξης.
Αν θέλαμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το πραγματικό και βαρύ έγκλημα, θα έπρεπε να ελέγχουμε τους ίδιους τους κυβερνώντες και τους «επωφελούμενους» από τις πολιτικές τους που θα τις εκπονούν αυτήν ακριβώς την περίοδο της κρίσης (για πολλούς) και ευκαιρίας (για λίγους). Γι' αυτό όμως χρειάζονται μη διεφθαρμένοι επιστήμονες–ερευνητές και αντίστοιχα ΜΜΕ. Και αυτό είναι το δύσκολο.
Στράτος Γεωργούλας - καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου, περιφερειακού συμβούλου Βορείου Αιγαίου
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου