Βρήκα, λοιπόν, που λέτε, μια κάτοψη του Ολυμπιακού Σταδίου της Αθήνας. Ενος χώρου που δεν φιλοξενεί μόνο αθλητικά γεγονότα. Τυχαία διάλεξα τη Θύρα 29Β. Είναι στο κάτω διάζωμα, φάτσα κάρτα απέναντι από τα επίσημα. Σειρές 32 με 31-34 θέσεις καθεμιά. Σύνολο θέσεων 1.023. Υπολόγισα το πλάτος που έχει κάθε καρεκλάκι (44 π. μήκος, 42 π. πλάτος) και προσπάθησα να χωρέσω όσους περισσότερους θεατές μπορούσα, τηρώντας το απαραίτητο social distancing! Αποτέλεσμα; 49!
Από τους 1.023 –σε καιρό... ειρήνης– θεατές, τηρώντας τις αποστάσεις ασφαλείας, η συγκεκριμένη Θύρα μπορεί να φιλοξενήσει μόλις 49. Ποσοστό 4,79%. Ούτε καν 5!
Στη συνέχεια προσπάθησα να κάνω τον... ταξιθέτη και στις 2 σκηνές του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. Στο ιστορικό Υπόγειο της Πεσμαζόγλου (220 θέσεις) και στη δεύτερη μόνιμη σκηνή στην οδό Φρυνίχου στην Πλάκα (248). Δεν κατάφερα να βρω τις ακριβείς διαστάσεις κάθε θέσης, αλλά –με το μάτι– δεν πρέπει να ξεπερνά τους 50 πόντους.
Με έναν πρόχειρο υπολογισμό και όσο κι αν αυξήσουμε αυτό το 4,79%, οι 20 θεατές σε κάθε σκηνή συνιστούν... κοσμοπλημμύρα.
Πού θέλω να καταλήξω; Πουθενά! Σκέψεις κάνω για το εγγύς μέλλον, απευχόμενος να βρουν έδαφος και στο απώτερο. Σκέψεις για τη διαφορετική μέρα που ξημερώνει άμα τη άρσει των μέτρων. Σκέψεις για το νέο περιβάλλον που θα βρούμε όταν ξεμυτίσουμε από την καραντίνα. Σκέψεις να βρεθεί γρήγορα το εμβόλιο, να ξεπεράσουμε τον εφιάλτη και να –μπορούμε να– αγκαλιαστούμε ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου