Ονοματίζει αξιολόγηση την κατηγοριοποίηση, γιατί ηχεί ωραία. Η αξιολόγηση θεωρητικά στοχεύει στο να εντοπίσεις τα προβλήματα και να τα διορθώσεις, δηλαδή να αυξήσεις την προσοχή σου και τα κονδύλια στο στοιχείο που θεωρείς ότι δεν αποδίδει ως όφειλε. Η κατηγοριοποίηση αντιθέτως αποτελεί την συσχέτιση αξιολόγησης και χρηματοδότησης, τα καλά πολλά και τα κακά λίγα, θα απαξιώσει περαιτέρω τα σχολεία σε περιοχές που οι ταξικές και κοινωνικές συνθήκες ήδη θέτουν προβλήματα στην εκπαίδευση. Ο στόχος είναι επιφανειακά και ιδεοληπτικά δημοσιονομικός και υπόκωφα στήριξης συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων. Είναι προφανές ότι οι ιδιώτες που επιχειρούν στην εκπαίδευση θα ευνοηθούν από την απαξίωση του δημοσίου.
Αντίστοιχα θα ευνοηθούν τα κολλέγια από την βάση του 10. Ένα μέτρο που δεν πέτυχε επί Γιαννάκου επανέρχεται μετα από δεκαπέντε χρόνια για τους ίδιους λόγους. Δεν είναι για να βελτιώσει την παρεχόμενη εκπαίδευση, καθώς τότε η πολιτική ηγεσία θα συνομιλούσε με τα ιδρύματα για τους εισακτέους και ποιά είναι η δυνατότητα για ποιοτική εκπαίδευση.
Αντίθετα θέλουν να επιρρίψουν την ευθύνη στους υποψήφιους ότι αυτοί δεν πέτυχαν το «αυτονόητο». Ενώ ουσιαστικά η επιτυχία καθορίζεται από τη δυσκολία των εξετάσεων από συγκεκριμένες βάσεις θεμάτων που δεν γνωρίζουμε αν έχουν διδαχθεί. Όταν εφαρμόστηκε αυτό το 2013- 2015, είχαμε υπερτριπλασιασμό των μαθητών που έγραψαν κάτω από τη βάση. Η σύγχρονη παιδαγωγική αντίληψη θέλει την αποποινικοποίηση του λάθους.
Τιμωρούμε τους εκπαιδευτικούς ότι δεν ανταποκρίνονται και θέλουμε βιαστικά να τους αξιολογήσουμε, ενώ δεν προσλαμβάνουμε και δεν τους εκπαιδεύουμε. Αποφασίσαμε για παράδειγμα ότι θα γίνει η εξ αποστάσεως εκπαίδευση ψηφιακά με πρόχειρο τρόπο και επιβαρυντικό για τους παιδαγωγούς. Χωρίς εργαλεία και με αδύναμο σύστημα έπρεπε να σηκώσουν μόνοι τους το βάρος του νέου.
Το χειρότερο όμως είναι ότι έχουμε βαπτίσει την ελαστική εργασία σε «κανονικότητα» με τους αναπληρωτές καθηγητές. Το μόνο που καλούνται να αναπληρώσουν είναι την κρατική υποκρισία. Ένα κράτος που ενώ βασίζεται σε μεγάλο ποσοστό σε ανθρώπους που δυσκολεύονται να βιοποριστούν και που καλούνται να μεταναστεύουν συνεχώς, τώρα αντί να τους επιβραβεύει τους επιπλήττει. Κουνάμε το δάχτυλο σε όσους θυσιάζουν την οικογενειακή τους γαλήνη. Αν δεν μπορούν να πάνε εκεί που τους τοποθετούν, έως και 3 χρόνια δεν θα έχουν δικαίωμα να δουλέψουν ως αναπληρωτές.
Είμαστε περήφανοι για το ιατρικό προσωπικό που διαθέτει η χώρα και που εξάγει. Οι υποδομές μας είναι απαξιωμένες κάτι που πλεον αποδέχονται και αυτοί που ευθύνονται, αλλά τουλάχιστον λέμε ότι έχουμε ήρωες γιατρούς και νοσηλευτές. Αυτοί δεν προήλθαν από τον αέρα. Καλώς ή κακώς τα Πολυτεχνεία και οι Ιατρικές σχολές απολαμβάνουν τα περισσότερα από την χρηματοδότηση, τα ευρωπαϊκά προγράμματα,την έρευνα και τις θέσεις καθηγητών. Οι φιλοσοφικές, οι παιδαγωγικές και γενικότερα οι καθηγητικές σχολές είναι οι πιο απαξιωμένες. Αδιαφορούμε για τους ανθρώπους που δύνανται να δομήσουν μια νέα κοινωνία. Η υγειονομική εμπειρία αποτελεί ευκαιρία αναστοχασμού και να συζητήσουμε δημόσια για την κατεύθυνση και την στρατηγική με την οποία θα πετύχουμε. Ένα νομοσχέδιο παιδείας λοιπόν μπορεί να είναι το επιστέγασμα αυτής της συλλογικής ανακατεύθυνσης.
Επομένως οφείλουμε να επενδύσουμε στην Υγεία και στην Παιδεία για να δομήσουμε μια κοινωνία με αλληλεγγύη, εξωστρεφή και παραγωγική. Προφανώς και δεν χρειάζεται μια παλινόρθωση απαρχαιωμένων αντιλήψεων που θα ευνοεί λίγους. Η Υγεία κέρδισε την προσοχή που της αξίζει από τον κοροναϊό ,τι λοιμός λοιπόν χρειαζεται να συμβεί για να γίνει το ίδιο και με την Παιδεία;
ΥΓ Θέλω να ευχαριστήσω τον Γιώργο Τρούλη, αντιπρόεδρο της διδασκαλικής ομοσπονδίας Ελλάδας για την βοήθεια του στη συγγραφή αυτού του άρθρου.
Αντώνης Ελευθεριάδης
Πηγή: tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου