Κάποιες πρώτες, σκόρπιες διαπιστώσεις:
1) Γύρω μας, δίπλα μας, στη γειτονιά μας ζουν άνθρωποι σε έσχατη φτώχεια και δυστυχία, άνθρωποι που στερούνται ακόμη και το φαγητό: άλλοι μοναχικοί, άλλοι ηλικιωμένοι, άλλοι άρρωστοι, οικογένειες με μικρά παιδιά. Πολλοί από αυτούς αόρατοι. Λες κι έχει πέσει σε όλους εμάς τους υπόλοιπους μια επιδημία τύφλωσης και δεν τους βλέπουμε.
2) Με τη φιλανθρωπία αντιμετωπίζονται προσωρινά κάποια προβλήματα. Δεν πρέπει να υποτιμάται ούτε να απαξιώνονται υπεροπτικά οι άνθρωποι που ατομικά ή οργανωμένα (όπως π.χ. η Εκκλησία) την ασκούν. Η λύση όμως δεν είναι η ελεημοσύνη. Η λύση είναι ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος, μια άλλου είδους οργάνωση της κοινωνίας, που δεν θα βάζει τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους, που θα υπηρετεί της αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνη, της ισότητας και της αλληλεγγύης.
3) Η αλληλεγγύη και η οργάνωσή μας σήμερα και ακόμη περισσότερο αύριο, όταν φανούν τα τρομερά αποτελέσματα της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης, είναι πιο αναγκαία από κάθε άλλη φορά. Το «μένουμε σπίτι» να μη μας κάνει ανθρώπους αποξενωμένους, ατομιστές, αδιάφορους για όσα συμβαίνουν γύρω μας, υποταγμένους στη λογική του «ο καθένας για τον εαυτό του», βουβούς μπροστά στην κοινωνική αδικία και την ανισότητα.
4) Όλοι αυτοί που τόσο καιρό μας φώναζαν ότι βοηθάμε τους «λαθρομετανάστες» και τους πρόσφυγες και ότι δεν νοιαζόμαστε για τους Έλληνες, έμειναν και πάλι άπραγοι. Φτηνές δικαιολογίες ήταν οι μισάνθρωπες κραυγές τους. Η βοήθεια ήρθε πάλι από τους «συνήθεις υπόπτους».
5) Οι εργαζόμενοι στο πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι», οι κοπέλες που μας υπέδειξαν τα περισσότερα νοικοκυριά που είχαν ανάγκη και βοήθησαν στο μοίρασμα των πακέτων, που γνωρίζουν έναν-έναν τους ανθρώπους της δυστυχίας και τα προβλήματά τους, που μπαίνουν στα σπίτια τους σαν να είναι δικοί τους άνθρωποι, αξίζουν τον έπαινο και τη στήριξη όλων μας.
Η Ομάδα Αλληλεγγύης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου