Πολλοί φίλοι μου στο fb γράφουν «Θέλω να ξαναγίνουν όλα όπως πριν». Εγώ δεν θέλω. Αν δεν τα καταφέρνουμε, η κάθε δύσκολη εμπειρία, κάθε τραγική συγκυρία, να μας κάνει σοφότερους, τουλάχιστον ας μας κάνει πιο αλληλέγγυους. Κι ίσως η αλληλεγγύη, που ζεσταίνει την καρδιά, να είναι ένας πιο σίγουρος δρόμος προς τη σοφία κάποια στιγμή.
Θέλω να τα καταφέρουμε να μη θρηνήσουμε χιλιάδες θύματα και μετά να διεκδικήσουμε τις ζωές μας ξανά. Ξεκινώντας από σήμερα. Δεν έχω να λογαριαστώ με κανέναν κατόπιν εορτής. Λογαριαζόμαστε καθημερινά με όσους χρειάζεται, διεκδικώντας τα αυτονόητα.
Δεν θέλω να ξαναγίνουν όλα όπως πριν. Επιθυμώ, αυτός ο κακοτράχαλος δρόμος, να μας υπενθυμίσει, πόσο ανάγκη έχουμε τη δημόσια υγεία. Να το υπενθυμίσει σε εμάς, που εκλέξαμε μία κυβέρνηση, η οποία στην προηγούμενη θητεία της είχε αποδεκατίσει το σύστημα υγείας και εκλέχθηκε ξανά με ένα πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων.
Θέλω να καταλάβουμε έστω αργά, πως τα εργασιακά δικαιώματα, για τα οποία έχει χυθεί αίμα, δεν είναι θεωρία για ονειροπόλους. Να το νιώσουμε βαθιά, σήμερα που φαίνεται αυτονόητες σε πολλούς οι απολύσεις, εξαιτίας της κρίσης, η εκ περιτροπής εργασία και η υπερενταντικοποίηση της εργασίας σε συγκεκριμένες ομάδες εργαζομένων. Δεν θέλω να επιστρέψω στην κανονικότητα που προστάζει οι μισοί μου φίλοι να είναι άνεργοι και οι άλλοι μισοί με μισθούς που δεν επαρκούν
Να νιώσουμε, πως οι γιατροί που χειροκροτήσαμε από τα μπαλκόνια, ήταν ήρωες πάντα, αλλά όταν διεκδικούσαν τα αυτονόητα, για ορισμένους πολιτικούς και ΜΜΕ ήταν οι «βολεψάκηδες δημόσιοι υπάλληλοι». Το ίδιο κι οι εκπαιδευτικοί μας. Πως οι γιατροί που στείλαμε στο εξωτερικό και τώρα εκλιπαρούμε να επιστρέψουν, δεν μας περίσσευαν. Ήταν οι άνθρωποι που είχαμε ανάγκη στα δημόσια νοσοκομεία των πόλεων και των νησιών μας.
Δεν θέλω να επιστρέψουμε σε μια κανονικότητα, στην οποία η ενσυναίσθηση στο δράμα των προσφύγων ήταν απούσα, σε ένα μεγάλο μέρος συμπολιτών μας, που σώπαιναν την ώρα που έπαιρνε το όπλο ο διπλανός για να σημαδέψει αμάχους κατατρεγμένους στον Έβρο, με τις ευλογίες της κυβέρνησης. Σήμερα που ξέρεις, τι σημαίνει απειλή και στιγματισμός, ξανά σκέψου το.
Δεν θέλω να επιστρέψουμε σε μια κανονικότητα ατιμωρησίας όσων πλουτίζουν παράνομα εις βάρος μας, βάζοντας χέρι σε δημόσιο χρήμα που θα έπρεπε να ενισχύει νοσοκομεία και σχολεία. Δεν θέλω να επιστρέψουμε στην ανοχή της εξίσωσης πολιτική = business us usual, σιωπώντας ύποπτα όταν το δημόσιο χρήμα πηγαίνει σε ιδιώτες κι όχι σε δημόσιες δομές, στην υγεία, την παιδεία, την ασφάλιση.
Δεν θέλω να επιστρέψω στην κανονικότητα του απόλυτου ναρκισσισμού και της ιδιώτευσης. Σε ένα κοινωνικό πεδίο νταβατζήδων, που χειραγωγούν για να υπάρχουν. Στην κανονικότητα που κανένας δεν αφιερώνει, δυο λεπτά για να ακούσει και να συναιστανθεί, σαν να γεμίσαμε ξαφνικά από τις ασώματες κεφαλές που περιέγραφε στα μυθιστορήματά του ο Τσίρκας.
Δεν θέλω να επιστρέψω σε ένα κοινωνικό περιβάλλον, στο οποίο η αριστερά είτε βολεύεται, είτε μουδιάζει, είτε κατακερματίζεται, είτε σωπαίνει, την ώρα που η δεξιά ισοπεδώνει τα πάντα.
Δεν θέλω να επιστρέψω σε μια κανονικότητα που κλείνει τα μάτια στις αιτίες που γεννούν τις συμφορές. Που αγνοεί την κλιματική αλλαγή, που δέχεται τον καπιταλισμό ως μονόδρομο. Δεν θέλω να επιστρέψω στη ζεστή αγκαλιά μιας ΕΕ, που παίζει με όρους δύναμης, ρουλέτα στην πλάτη μας.
Γι’ αυτό φίλοι μου, δεν θέλω να γίνουν τα πράγματα όπως ήταν πριν. Για τον απλό λόγο, ότι έτσι, θα ξαναγίνουν όλα όπως είναι τώρα. Σκοτεινά, κλειστά, απάνθρωπα, χωρίς επαφή, χωρίς αγκαλιά, χωρίς μέλλον.
Θέλω να γίνουν τα πράγματα μια φορά αλλιώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου