«Ολοι γίνονται Σοσιαλιστές σε μια πανδημία». Δεν το λέω εγώ, αλλά οι αμερικανικοί New York Times. Για την ακρίβεια, ένας από τους αρθρογράφους της, ο Φαρχάντ Μάντζου, που περιγράφει σκωπτικά πώς ξαφνικά, μπροστά στην επέλαση του COVID-19 στην «παγκόσμια τάξη», επιχειρηματικοί κολοσσοί και η κυβέρνηση στις ΗΠΑ θυμήθηκαν όψιμα -και σίγουρα παροδικά- τα καλά της δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και το δίκιο του εργάτη. Φυσικά και δεν είναι οι μόνοι.
«Πολλά από τα μέτρα στήριξης που ανακοινώθηκαν αφορούν αποκλειστικά στις συνέπειες του κορονοϊού», επισημαίνει ο Μάντζου. Θεωρητικά, εκτιμά, η επόμενη ημέρα θα βρει τα κράτη χωρισμένα σε δύο κατηγορίες. «Στην καλύτερη, θα δουν την κρίση ως ευκαιρία για να φτιάξουν μια πιο ισχυρή κοινωνία, καλύτερα προετοιμασμένη απέναντι σε μια μελλοντική αόρατη απειλή. Στη χειρότερη, θα την αντιμετωπίσουν ως μια προσωρινή όχληση, αρνούμενα να εξετάσουν βαθύτερες διορθώσεις, ακόμη κι εάν βγουν παραπαίοντας απ’ αυτήν».
«Μελετώντας εδώ και δύο δεκαετίες τις μεταβολές που γίνονται με πρόσχημα μια καταστροφή, ένα πράγμα έμαθα», γράφει στο Intercept η Καναδή δημοσιογράφος, συγγραφέας και αντικαπιταλιστική ακτιβίστρια Ναόμι Κλάιν: «Σε περιόδους κατακλυσμιαίων αλλαγών, το μέχρι χθες αδιανόητο γίνεται ξαφνικά αληθινό».
«Οπως οι προηγούμενες, έτσι και αυτή η κρίση θα μπορούσε να γίνει καταλύτης στην ενίσχυση των συμφερόντων των πιο πλούσιων -συμπεριλαμβανομένων εκείνων που φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για τα σημερινά τρωτά μας», προειδοποιεί, «αφήνοντας ψίχουλα στους περισσότερους εργαζόμενους, εξαλείφοντας τις αποταμιεύσεις των νοικοκυριών και βάζοντας λουκέτο στις μικρές επιχειρήσεις».
Ωστόσο «πολλοί αντιστέκονται» και «η ιστορία αυτή δεν έχει ακόμη γραφτεί», καταλήγει η Ναόμι Κλάιν με μια νότα αισιοδοξίας. Ο Μάντζου πάντως δεν τη συμμερίζεται. «Πολύ θα ήθελα να φανταστώ ένα λαμπρό μέλλον», λέει. «Πρέπει όμως να παραδεχθώ ότι δεν είμαι αισιόδοξος»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου