Το είπαν Ελληνικό (τοπωνύμιο) τότε… κάποτε. Υπάρχουν πέντ’-έξι εκδοχές για την ονομασία. Μέχρι από το Λοιμικό, κατά παραφθορά ή λόγω πολιτικής ορθότητας, επειδή, τον προπερασμένο αιώνα, υπήρχε στην περιοχή λοιμοκαθαρτήριο. Η πιο πειστική από όσες ετυμολογίες συνάντησα, πρέπει, νομίζω, να αναχθεί στην αρχαιότητα, αλλά με ανάδοχους τους πρωτοχριστιανούς.
Πώς; Σημειολογικά. Στη γλώσσα των πρώτων χριστιανών Ελληνας και Ελληνικό ήταν έννοιες ταυτόσημες με τα ειδωλολάτρης και ειδωλολατρικό. Ενώ Αθηναίος ήταν ειδωλολάτρης ανώτερης βαθμίδας· ήταν ειδωλολάτρης, αλλά μαζί και γραμματιζούμενος, φιλόσοφος. Ετσι και σε κατέδιδε στις Αρχές χριστιανός πως είσαι Αθηναίος, σ’ έτρωγε μαύρο φίδι…
Τέλος πάντων, στο θέμα μας. Η περιοχή, όπου το Ελληνικό, στην αρχαιότητα ανήκε σε τρεις δήμους, τον Ευώνυμο, τον Αλιμούντα (Αλιμος, πατρίδα του Θουκυδίδη) και την Αιξωνή. Από τους ευρωστότερους, και οι τρεις, δήμους της Αθήνας, χάρη στις ελιές, το μέλι Υμηττού και τα ορυκτά.
Εκ της ευρωστίας η περιοχή είχε πολυάριθμα μνημεία, τα οποία, στα χρόνια του νεότερου ελληνικού κράτους πια, κατά καιρούς, ανακαλύπτονταν διάσπαρτα. Υπάρχει μάλιστα και σχετική μελέτη αξιοποίησης όλων αυτών των αρχαιολογικών στοιχείων του Ελληνικού ακριβώς στον χώρο που ανακαλύφθηκαν, με μορφή αρχαιολογικού πάρκου, που δεν ξέρω ποια είναι η τύχη της.
Δεν τα πολυσυζητάνε αυτά (και αν τα ξέρουν εδώ που τα λέμε…) οι διάφοροι που θέλουν να «αξιοποιήσουν» το Ελληνικό με ουρανοξύστες και καζίνα. Αλλά υπάρχουν και κάποια τέτοια «κοκαλάκια» στο «μεγάλο φιλέτο» του Ελληνικού ή στο «μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης» (του Σημίτη αυτό· που τότε άρχισαν να βαράνε τα πρώτα βιολιά για όλη αυτή τη δαιδαλώδη, εξίσου και θλιβερή, ιστορία).
Σίγουρα πάντως υπήρχε και ένα ευκλεές ταφικό συγκρότημα, εύπορης αθηναϊκής οικογένειας του 4ου αιώνα, του οποίου ο περίβολος σωζόταν μέχρι τον περασμένο αιώνα.
Οπότε, για τις ανάγκες επέκτασης του αεροδρομίου, γύρω στο ’60… πετραδάκι πετραδάκι (κάπου διάβασα) αποκαθηλώθηκε και μεταφέρθηκε (πρώτο στην ελληνική Ιστορία ανάλογο εγχείρημα)… κάτω στον Πειραιά στα Καμίνια… Αυτός λοιπόν ο αρχαίος ταφικός περίβολος ονοματοδότησε, πιστεύω, την περιοχή… χριστιανικά. Το είπαν οι χριστιανοί Ελληνικό, επειδή ήταν μνημείο της παλιάς θρησκείας, άρα, κατ’ αυτούς, ειδωλολατρικό!
Το άλλο Ελληνικό, που το χαρακτήρισα στον τίτλο «ελληνικότατο», δεν είναι τοπωνύμιο, είναι… τροπωνύμιο· φανερώνει δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο οι Ελληνες –έστω, η πλειονότητα, και πάντως η πολιτική ηγεσία– χειρίζεται και διαχειρίζεται κρίσιμα θέματα. Ενα από αυτά (αποκαλυπτικότατο!) είναι το Ελληνικό, τα τελευταία είκοσι χρόνια, μετά τη διάλυση του παλαιού αεροδρομίου και την εμφάνιση των πρώτων προφητών… συγγνώμη, επενδυτών.
Ετσι όπως πορεύεται ή το… πορεύουν, ενδιαφερόμενοι και παρατρεχάμενοι, μεταξύ στεναγμών και δακρύων· αυτό το έλεγε ο Οκταβιανός Αύγουστος· την έβρισκε να συναναστρέφεται με λογίους, και συνήθως, σε κοσμικές συγκεντρώσεις, καθόταν από τη μια μεριά του ο Βιργίλιος και από την άλλη ο Οράτιος.
Ελεγε λοιπόν: «Κάθομαι μεταξύ στεναγμών και δακρύων», επειδή ο ένας ήταν ασθματικός και ο άλλος έπασχε από δακρύρροια! Και τώρα, ο Αδωνις, που δεν βλέπει την ώρα να ακούσει τις ερπύστριες της πρώτης μπουλντόζας, ντελάλησε ακόμα ένα μήνα προθεσμία. Ελληνικό δαιμόνιο! Δεν παιζόμαστε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου