Ο ψεύτικος και ο αληθινός Σταυρός

Στην εορτή των Θεοφανίων οι πιτσιρικάδες των χωριών της Καλλονής είχαμε κάθε χρόνο μια αληθινή μάχη με τους Σκαλιώτες, που μονοπωλούσαν τις επιτυχίες διατυμπανίζοντας: «Εμείς πρώτα κολυμπάμε και μετά περπατάμε!».

Στα Φώτα του 1962, στη Σκάλα, υπήρχε παγωνιά, φυσούσε δυνατά και χιόνιζε πυκνά όταν στη βάρκα, που ήταν αραγμένη κοντά στον δεσπότη, τους ιερείς και τους επισήμους, περίμεναν φορώντας μόνο τα μαγιό τους μόλις δύο τριάδες πιτσιρικάδων που αψηφούσαν το κρύο, οι Σκαλιώτες Παναγιώτης και Μιχάλης με αρχηγό τον Τάκη και δίπλα τους η δική μας τριάδα από την κωμόπολη Καλλονής με αρχηγό τον Στρατή, που είχε ετοιμάσει ένα έξυπνο σχέδιο με εκτελεστές τον Ιγνάτη και εμένα, σύμφωνα με την εξής οδηγία: «Την τρίτη φορά που θα λέει ο δεσπότης το τροπάρι: “Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε...” και μόλις αρχίσει να ψέλνει: “Ο επιφανείς...”, θα βουτήξει ο μικρός, πριν ακούσει τις άλλες τελευταίες λέξεις: “Χριστέ ο Θεός, και τον κόσμον φωτίσας δόξα Σοι!” Ο Ιγνάτης δεν θα πέσει όταν πέσουν οι Σκαλιώτες, αλλά θα περιμένει να σφυρίξω για να πέσει! Εγώ δεν θα βουτήξω!»

Πρόσεχα το απολυτίκιο και με το άκουσμα για τρίτη φορά των λέξεων «Ο επιφανείς» βούτηξα στην περιοχή όπου ο δεσπότης λέγοντας το «δόξα Σοι!» έριξε τον Σταυρό και χωρίς να ψάξω για να τον βρω κατευθύνθηκα στον βυθό βγάζοντας από το μαγιό μου έναν ξύλινο ομοιόσχημο σταυρό με τον Σταυρό της Ζωοδόχου Πηγής Καλλονής και αντί να αναδυθώ, κολυμπούσα παράλληλα στην άμμο του βυθού, κουνώντας επιδεικτικά τον ψεύτικο σταυρό για να τον δουν οι αντίπαλοι, και έδινα μάχη με τον χρόνο κρατώντας την αναπνοή μου.

Οταν επιτέλους με πλησίασαν οι Σκαλιώτες, ο αρχηγός τους, ο Τάκης, στρίβοντας το δεξί μου χέρι, άρπαξε τον ψεύτικο σταυρό και επειδή ανεβαίνοντας στην επιφάνεια του τράβηξα το πόδι, με χτύπησαν στο κεφάλι, με βούτηξαν ξανά στον βυθό και ποδοπατώντας με αναδύθηκαν!

Ανέπνευσα τη δεύτερη μικρή μου αναπνοή και βγήκα στην επιφάνεια, όταν οι αντίπαλοι κολυμπούσαν προς το μουράγιο, με τον Τάκη να κουνά τον ψεύτικο σταυρό! Τότε είδα να βουτά ο Ιγνάτης και να πιάνει στον αφρό τον ξεχασμένο από την υποβρύχια μάχη επιπλέοντα αληθινό Σταυρό και να φωνάζει: «Σεβασμιότατε, έπιασα κι εγώ Σταυρό!»

Η αναγνώριση μας δικαίωσε. Ο Σταυρός που έπιασε ο Ιγνάτης είχε τα διαμάντια και τα ρουμπίνια! Οι πιστοί, πάνω από πεντακόσιοι, δεν αντιλήφθηκαν ούτε έμαθαν τότε τι συνέβη μετά τις λέξεις «Ο επιφανείς» κάτω από την επιφάνεια, από τους έξι επιφανείς Καλλονιάτες!

Αριστείδης Κυριαζής - συγγραφέας

aristeidis2007@gmail.com

Πηγή: efsyn.gr