“Πάντα δίνω καλές συμβουλές. Είναι το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω μ’ αυτές. Ποτέ δεν μπορώ να τις εφαρμόσω”, έγραψε Όσκαρ Ουάιλντ, και θα λεγες πως περιέγραφε και πολιτικές δυνάμεις και τους πολίτες σε μια χώρα με τοξικό πολιτικό κλίμα όπως η χώρα μας…Κατανοώ γιατί η συνομιλία του ανθρώπου με το Απόλυτο φαντάζει (και το πιθανότερο είναι) αναγκαία για να μειώσουμε το άγχος της διαρκούς προσαρμογής σε έναν πολύπλοκο και όμως προσωρινό για μας κόσμο, και πως αυτό το χασμα ανάμεσα στον διαρκή κόπο και το προσωρινό ‘κέρδος’ είναι ικανό από μόνο του να μας τρελλάνει και να μας κάνει περισσότερο δογματικούς αλλά διάολε αν δεν ήμασταν τόσο κλεισμένοι/ες στα κουτακια μας, αν ακόμη κι εκεί μέσα δεν ήμασταν στραμμένοι στον τοίχο απέναντι αλλά κρυφοκοιτούσαμε το άλλο κουτί, ανάμεσα από τις κουρτίνες των ετεροκαθορισμών που τα συμφέροντα των ισχυρών κι οι βολέψεις των ανίσχυρων μας επιβάλλουν ίσως υπήρχε μια λίγο μεγαλύτερη μεγαλύτερη ελπίδα. Από τα μικρά ως τα μεγάλα. Κι από τα καθημερινά ως τα βαθιά (ή μάλλον ξεκάθαρα) φιλοσοφικά.
Όπως πχ τώρα με την εξωτερική πολιτική θα έπαυαν οι δεξιοί να προσπαθούν να κάνουν στα καναλια το άσπρο μαυρο για τη Νεα Υόρκη και οι Συριζαίοι να υποκρίνονται πως η κυβέρνηση τους θα ύψωνε ανάστημα, θα κλαίγαμε ψαχνοντας μια λύση όλοι κι όλες μαζί. Ή με τις περίφημες καταλήψεις θα βλέπαμε (κι αριστεροί και δεξιοί) πως η κατάσταση είναι πολυεπίπεδη, αφού προφανώς δεν μπορούμε να επικροτούμε “κατ’ αρχήν την κατάληψη ξένης περιουσίας ως μέσο πάλης (αυτό θα έπρεπε να είναι καθαρό μέσα στην αριστερά -και δυστυχώς όμοια με άλλα δεν είναι- αφού προσδοκούμε μια συνολικότερη αλλαγή του κόσμου και όχι τη μερική άρση των δικαιωμάτων εις βάρος κάποιων), παρά ως μια έσχατη κραυγή αποκλεισμένων κοινωνικών στρωμάτων από την ισοπεδωτική μηχανή της σύγχρονης αλλοτρίωσης” (Γιαννούδης). Θα βλέπαμε (οι εκ δεξιών όμως που στα βασικά αποδεικνύονται χειρότεροι από τους Συριζαίους) πως παρά τις επιλεκτικές υπενθυμίσεις καταγγελιών ιδιωτών βαλτωμένων για δεκαετίες ή επανεκκινημένων από τρίτους (ξύπνιους του κοινωνικού-πολιτικού πλέγματος) προς χαρην φιλέτων rbnb όπως στο Κουκάκι, τα (συντριπτικά περισσότερα) εγκαταλελειμένα για δεκαετίες κτήρια ήταν εστίες μόλυνσης, ναρκοληψίας, και πληγές αντιαισθητικής πάνω στο σώμα της πόλης όπου ανθισαν εναλλακτικές πρακτικές, υπέροχες πολιτιστικές (μαθηματα ζωγραφικής, χορού,παρουσιάσεις βιβλίων και τόσα άλλα) εκπαιδευτικές (δωρεαν μαθήματα κάθε είδους) και κοινωνικές δράσεις (κοινωνικά ιατρεία που τα χρόνια της Βαθιάς Κρίσης 2012-2014 έσωσαν κυριολεκτικά ζωές, -ήμασταν εκεί στηρίζοντας αλληλέγγυους γιατρούς και γιατρίνες όταν ερχόταν άνθρωποι με αρχόμενα εμφράγματα και ποτε μα ποτέ δεν ρωτήσαμε τι ψηφίζει, τι θρησκεύεται, πώς ερωτεύεται- φιλοξενίες αδεσποτων κλπ κλπ κλπ) ήμασταν εκεί εξοβελίζοντας βίαια στοιχεία και βοηθώντας στην ενσωμάτωση και στην αλληλεγγύη.
Ίσως γι αυτό σε πόλεις του κόσμου από Δημοτικές αρχές οι καταλήψεις ουσιαστικά ενθαρρύνονται, αφού λόγω της συλλογικής εργασίας προστατευονται δωρεάν για τους υπόλοιπους και το κράτος Δημόσια ή μη κτήρια που κινδυνεύουν να καταρρεύσουν “και δημιουργούνται σε πολλαπλές γειτονιές εστίες αυτοοργάνωσης κι εναλλακτικών δομών ως αντίβαρο στη μαζική βιομηχανοποιημένη κουλτούρα” και στην βαθιά μοναξιά της. Έχω ντραπεί για αρκετά μέσα στα κινήματα, και για μερικά θα ντρέπομαι πάντα (κι ας είναι μεγάλη αδικία να τα ταυτίζω με αυτά). Πχ δεν μπορώ να καταπιώ κάτι επιθέσεις μπάχαλων σε μνήμη νεκρών, μόνο και μόνο επειδή εκπροσωπούν τον πολιτικά άλλον ή την άλλην (έχω φίλους πολιτικά άλλους, δεξιούς και αριστερούς, μαθαίνω και από τους δυο χώρους, και εννοώ να τους υπερασπίζομαι.) Όπως και δεν μπορω να καταπιώ τις παραπλευρες απώλειες στο όνομα ενός εγωτικού ξεγκαβλώματος στο όνομα μιας επαναστατικότητας για το θεαθήναι. Και ξέρω (και το έχω κρίνει αυστηρά όπου και όπως έπρεπε και θα το ξανακάνω) πως ο χώρος των αναρχικών (ούτε σε αυτόν τον χώρο ανήκω κι ας τον συμπαθώ) ανέχθηκε και πράγματα τα οποία δεν είχε κανέναν λόγο να ανεχθεί, στο όνοιμα μιας κινηματικής ηθικής που κατέληγε αντικινηματική τελείως, αφού ο πολιτικός ναρκισσισμός καπέλωνε την σκέψη και την προτεραιότητα για το ουσιαστικό καλό. Εκεί είναι τα όρια και στέκεσαι ξεκάθαρα απέναντι.
Όμως μη μου ζητάτε να ντραπώ γι’ αυτό που γίνηκε συμμετοχή, αγώνας κι αγάπη. Και μάλιστα όσοι κι όσες από εσάς δεν συμμετείχαν πουθενα ποτέ, πρόθυμοι να παραδωσουν τον εγκέφαλο τους στους νταβατζήδες τους μπρος στις οθόνες και να θάψουν τις ευθύνες τους για το κοινό καλό μαζί με την -με το αζημίωτο- σιωπή της καριέρας, βαθιά κάτω από τα μαξιλάρια του καναπέ. Οκ για να εδραιωθεί “ο ηθικός πανικός” (αυτή η επίφαση ηθικής ώστε να δρα ανενόχλητη η ανηθικότητα) ένα κίνημα θα τσουβαλιαστεί με το σκοταδι που έτσι κι αλλιώς υπάρχει όχι μόνο σε αυτό αλλά και (και μάλιστα πολλαπλασιαμένο και επαρκώς κρυμμένο) σε όσους το διώκουν, ένας χώρος (ίσως ο μόνος χώρος που μπορείο να κάνει ουσιαστική αντιπολίτευση στο πεδίο των αγώνων κι όχι στο εν πολλοίς σικέ παιχνίδι εντός της Βουλής), θα συντριβεί, την ίδια ώρα που μεγαλόσχημοι φονιάδες παίρνουν κανάλια, και δυο δις από τα (δημόσια) χρήματα μας δωρίζονται για κομματικές δημόσιες σχέσεις τώρα που θα ψηφίζουν κι οι Έλληνες του εξωτερικού σε θεολογική σχολή πέρα από τον Ατλαντικό, την ίδια ώρα που το ενδιαφέρον της αντιπολίτευσης είναι κυρίως να επιστρέψει στην καρέκλα ξεχνώντας και τα δικά της… Αλλά ό,τι το στήριξε, (αυτή η αγωνία για συμμετοχή) ό,τι το άνθισε, (αυτή η βαθιά αναζήτηση για ελευθερία πέρα από δομές και συμβάσεις) ό,τι το μέστωσε (οι πράξεις αλληλεγγύης που σκορπούσαν φως), δεν θα χαθεί. Θα έρθει η στιγμή κι αλλού- πέρα από τα κουτιά που το περιμένετε το περιμένουμε το περιμένουνε- θα καρπίσει. “Αυτός κι αυτή που έχει τη συνήθεια να ταξιδεύει, φτάνει πάντα την στιγμή που πρέπει να φύγει.” Κι αυτό δεν είναι λάθος, είναι επιλογή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου