Πίκρα και απογοήτευση από την ανταπόκριση του κόσμου για τους ανθρώπους της Δόξας Μανδάλου

Ο χθεσινός ετήσιος χορός της Δόξας Μανδάλου μάλλον δεν στέφθηκε με επιτυχία, αν κρίνουμε από τις άμεσες αντιδράσεις πικρίας και απογοήτευσης των ανθρώπων της ομάδας στην σελίδα της σε κοινωνικό δίκτυο. Ο κόσμος δεν ανταποκρίθηκε και η μικρή προσέλευση επιβεβαίωσε μάλλον τον κανόνα και όχι την εξαίρεση...

Τείνει να γίνει πλέον σπάνιο το φαινόμενο και δακτυλοδεικτούμενο, τόσο κατά την διάρκεια της οικονομικής κρίσης όσο και στη συνέχεια που αυτή δείχνει κατά κάποιον τρόπο να υποχωρεί σταδιακά, τα χωριά να στηρίζουν ηθικά, υλικά και οικονομικά τις τοπικές ερασιτεχνικές ομάδες και τους ανθρώπους που «ματώνουν», είναι κοντά σ' αυτές και μάχονται καθημερινά να τις διατηρήσουν ζωντανές, ως μια ιδανική και κατάλληλη επιλογή για την νεολαία τους, μακριά από κακές συνήθειες, «παραστρατήματα» και άσχημους τρόπους ζωής. Σίγουρα υπάρχουν πολλοί παράγοντες και δικαιολογίες που συνετέλεσαν στην απαξίωση και των τοπικών ερασιτεχνικών ομάδων, μέσα σε όλα τα άλλα «κοινωνικά» τραγικά αποτελέσματα της κρίσης και τους σεβόμαστε αφού τους βιώσαμε ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό... Φυσικά δεν φταίει μόνο ο κόσμος των χωριών γ' αυτή την εξέλιξη, άσχετα αν κάποιες σωτήριες λύσεις περνούν αποκλειστικά από το χέρι του. Φταίει και η Πολιτεία, που έχει γυρίσει την πλάτη στα προβλήματα των τοπικών ερασιτεχνικών συλλόγων, χωρίς καμία απολύτως οικονομική ή άλλη βοήθεια, ρίχνοντας πακτωλό χρημάτων μόνο στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο και στις ιδιωτικές εταιρείες που το «περιβάλλουν»...
Η διάλυση μια ερασιτεχνικής ομάδας σε κάποιο χωριό όμως, δεν προδίδει μόνο την «κόπωση» ή τη αδιαφορία των κατοίκων προς αυτή, προδίδει πολύ περισσότερα άσχημα, επικίνδυνα και επώδυνα πράγματα για το ίδιο το χωριό, που χρειάζονται πολλές αναρτήσεις για να αναδειχθούν και να αναλυθούν. Κι αν αυτό το αναφέρει μια ερασιτεχνική ομάδα από τις κορυφαίες τα τελευταία χρόνια σε αγωνιστική παρουσία, αριθμούς εισιτηρίων και πετυχημένες εκδηλώσεις στην ΕΠΣ Πέλλας, φανταστείτε τι συμβαίνει σε άλλες που το πρόβλημα είναι διαχρονικό και πολύ μεγαλύτερο...