Το Δικαίωμα των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες, να έχουν δικαιώματα κάθε ημέρα

«Η 3η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία μας θυμίζει ότι ο αγώνας για μια κοινωνία ίσων ευκαιριών είναι καθημερινός και διατρέχει όλα τα επίπεδα της κοινωνικής μας ζωής».

Σήμερα τα social θα πνιγούν σε τέτοια μηνύματα φαινομενικού ανθρωπισμού. Γιατί; Γιατί όπως εύστοχα ανέφερε η Χάννα Άρεντ, ο κόσμος δεν εξανθρωπίζεται παρά στον βαθμό που γίνεται αντικείμενο διαλόγου.

Η ιδέα της συμπονετικής πολιτικής δημιούργησε μια πανσπερμία ατόμων τυπικά εξουσιοδοτημένων με ίσα δικαιώματα λόγου κεκαλυμμένου με οίκτο και διαδραστικότητα. Λόγου γεμάτου με αισθήματα πως συμπάσχουν και κατανοούν.

Η διδασκαλία του Ρουσσώ πάνω στον οίκτο εξέθρεψε μια επανάσταση στη δημοκρατική πολιτική, μια επανάσταση που ζούμε σήμερα. Ο οίκτος βρίσκεται στα χείλη όλων των πολιτικών «ανδρών» κι όλοι διατείνονται ότι το πρώτο διαπιστευτήριο για να κυβερνήσουν είναι η συμπόνια τους.

Οι διεκδικήσεις των στερημένων, των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες εν προκειμένω θα βρίσκονται σήμερα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και η συμπόνια θα πνίξει τα στόματα και τις καρδιές όσων έχουν ανάγκη από φρούδες ελπίδες. Δυστυχώς εν έτει 2019 ο οίκτος έχει ακόμη θέση στην πολιτική, γιατί είναι μια πολιτική που κυριεύεται από την οδύνη των δυστυχισμένων, των φτωχών, των εξαθλιωμένων. Κι έτσι μετατρέπεται σε κεντρικό πολιτικό επιχείρημα.

Η ισότητα και η προστασία κατά των διακρίσεων αποτελεί θεμελιώδη αρχή κατά των διακρίσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων πάνω στον πλανήτη. Αυτό ίσχυε χθες. Αυτό ισχύει σήμερα. Αυτό θα ισχύει και αύριο. Αύριο που οι προβολείς θα σβήσουν και θα χαθούν στο σκότος οι σημερινοί επίτιμοι των social media. Αύριο που τα αναπηρικά αμαξίδια θα κάνουν αγώνα να διασχίσουν ένα πεζοδρόμιο, αφού οι αναπηρικές ράμπες θα καλύπτονται από παρκαρισμένα αμάξια και θα υφίστανται υπηρεσίες που δεν θα έχουν μεριμνήσει να φτιάξουν το ασανσέρ. Αύριο που οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες θα ξαναγίνουν άνθρωποι β κατηγορίας.

Όλοι γνωρίζουμε πως ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, χωρίς καμία διάκριση βάσει κάποιου ανθρώπινου χαρακτηριστικού, όπως η αναπηρία, καθώς και η θεσμική κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποτελούν αξίες άρρηκτα συνυφασμένες με τις αρχές του Κράτους δικαίου και του Δημοκρατικού πολιτεύματος κάθε χώρας, άρα και ιδανικά και της Ελληνικής Πολιτείας. Θεωρητικά τα άτομα με αναπηρίες απολαμβάνουν την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου που κατοχυρώνονται στο διεθνές δίκαιο. Τι γίνεται όμως στην πράξη;

Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός πως ο πρόσκαιρα ευαισθητοποιημένος και κενός λόγου ρήτορας συμπάσχει και διακατέχεται από συμπονετική ορμή, όσο οι αδύναμοι όλου του κόσμου είναι στο φως.

Η πληγή του να είναι κάποιος σε μειονεκτική θέση, είτε αυτό σημαίνει να είναι κάποιος υφιστάμενος σε μια εργασία, ή φτωχός, ή ομοφυλόφιλος, ή γυναίκα ή μαύρος ή ανάπηρος δεν είναι μόνο η ανικανότητα που πηγάζει από την αδυναμία της εκάστοτε μειονεκτικής θέσης, αλλά επίσης η ντροπή να προορίζεται για το σκοτάδι και να μην έχει δικαίωμα στο φως της δημόσιας ζωής, της ζωής όπου οι άνθρωποι συμπορεύονται και συνυπάρχουν αρμονικά.

Το σημερινό μήνυμα που ευελπιστώ να γινόταν φωτεινός σηματοδότης -διευρύνοντας αυτό που σοφά είχε πει ο Τζον Άνταμς για τους φτωχούς- είναι πως «η ανθρωπότητα δεν δίνει καμία προσοχή στον κοινωνικά αδύναμο που πλανιέται στα σκοτάδια. Δεν τον αποδοκιμάζουν, δεν τον λογοκρίνουν, δεν τον μέμφονται. Απλώς δεν τον βλέπουν».

Δυστυχώς η πολιτική απέχει πολύ από το φώς. Πώς όμως να απαιτήσουμε να δει κάποιος που δεν έχει φάρο την καρδιά του;

Λεώνη Π. Παναγοπούλου - Νομικός/Επιστ. Συνεργάτης της Βουλής

Πηγή: efsyn.gr