Πού να βρεις μολύβι και χαρτί να σημειώσεις τον διονυσιασμό της παρέας – για ερμηνεία [της παρέας ή του διονυσιασμού] δεν γίνεται λόγος. Δύο αγροτοκτηνοτρόφοι με τρία και δύο παιδιά έκαστος, τα οποία ζουν με τη μαμά τους εκτός χωριού, στην πόλη ντε, με παιδαγωγικούς σταθμούς και φροντιστήρια ξένων γλωσσών. Στο χωριό δεν υπάρχει τίποτε από αυτά, δεν υπάρχει πλέον δημοτικό σχολείο. Τι παθαίνει κανείς με τον εκσυγχρονισμό και την παγκοσμιοποίηση – χάνει τ’ αυγά και τα πασχάλια.
Ενας συνταξιούχος του Δημοσίου με βαρέα ένσημα κι ένας γυρολόγος σε διάφορες δουλειές του ιδιωτικού τομέα· ακόμη ένας αγρότης, που δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει, αλλά ποιεί τούτο εν πλήρη συνειδήσει. Φτιάχνει ερυθρόν οίνο ο μπαγάσας που δεν τον πίνεις στα καλύτερα οινοποιεία της Γαλλίας ή της Καλιφόρνιας. Πώς τα καταφέρνει ούτε ο ίδιος ξέρει να απαντήσει. Αγαπά τον Διόνυσο και αυτό μάς αρκεί.
Η συζήτηση φουντώνει. Ο αντικαπνιστικός νόμος πρέπει να εφαρμόζεται και στα πιο απομονωμένα χωριά, διότι μόνο έτσι γίνεται κοινός τόπος η νοοτροπία του μη καπνίζειν – ακόμη κι όταν δεν σε βλέπει ο κατώτερος θεός, ο πιο μικρός αστυνόμος, το οποιοδήποτε [ανταγωνιστικό ή μη] καρφί. Εάν υποταχτούμε σε αυτή τη λογική (φασίζουσας ροπής ή κοπής) θα χάσουμε την ανεξαρτησία μας και την ανθρωπιά μας, αντιλέγουν οι δύο με τις οικογένειες. Νεφελώματα. Από τη μια ο νόμος, από την άλλη η αντίδραση και η άρνηση στην επιβολή αυτού του νόμου. Δεν είναι απλά τα πράγματα και ας φωνάζουν οι ορθολογιστές-αντικαπνιστές. Εναλλακτικές βέβαια λύσεις υπάρχουν σε τέτοια υψόμετρα, απλώς πρέπει να προηγηθεί κάποιος διάλογος μεταξύ των ιδιοκτητών του καφενείου και των [πολύ] φίλων πελατών τους.
Να κάθεται ο ιδιοκτήτης με τον [πολύ] φίλο του πελάτη, που είναι και καπνιστής, και να είναι αναγκασμένος να του λέει να βγει έξω, μες στον λυσσασμένο άνεμο και το τσουχτερό κρύο, να φουμάρει. Μα οι δυο μας είμαστε, λέει ο [πολύ] φίλος καπνιστής. Επονται αδιανόητα πράγματα. Ποιοι φτιάχνουν τους νόμους; Οι ισχυροί; Οι αδύναμοι; Η κοινωνία; Ουδείς είναι σε θέση να απαντήσει, διότι δεν έχουμε καλή σχέση με την παιδεία, τον πολιτισμό, τη δημοκρατία.
Ευτυχώς το τζάκι λάμπει και αποσπά την προσοχή μας από την αδιέξοδη (!) συζήτηση. Η απαγόρευση του καπνίζειν υποστηρίζεται από αριστερούς και δεξιούς· ένας ακόμη «εμφύλιος» εισέρχεται στα σωθικά της κοινωνίας, πλανταγμένα κι αυτά και ασθενικά – και άρρωστα. Βρε, τα σωθικά μας. Στα βουνά δίνονται οι καλύτερες απαντήσεις, κυρίως αντιευρωπαϊκές. Ναι, αλλά κάποιος πρέπει να ξεκινήσει την επανάσταση, κάποιος πρέπει ν’ αρχίσει να κραυγάζει κατά της ενιαίας κουλτούρας, κατά των βάναυσων νόμων, κατά της δικτατορικής συμπεριφοράς, αφού όμως πρώτα έχει λόγο, κοινοτική κουλτούρα, δικαιική συνείδηση, δημοκρατική παιδεία. Είναι δύσκολα όλα τούτα, αλλά απαραίτητα για την εκκίνηση του διαλόγου του νυν ανύπαρκτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου