Η οδηγός τούς μαλώνει, «έχετε δίκιο, να, δυο πραγματάκια θέλαμε να αγοράσουμε, συγγνώμη» και απομακρύνονται. Θα συμπληρωνόταν, τουλάχιστον στο μυαλό τους, κι ένα «δεν θα το ξανακάνουμε»; Πάντως και την άλλη θέση κάποιος αρτιμελής θα την είχε καταλάβει, όπως γίνεται συστηματικά.
Τελικώς χρειάζεται παντού μια απειλητική πινακίδα που να ολοκληρώνει εκείνην που επισημαίνει ότι ο χώρος είναι για ΑμεΑ. Σαν αυτήν που αναρτήθηκε τις τελευταίες 20 μέρες στον χώρο στάθμευσης στο μετρό της Δουκίσσης Πλακεντίας: «Πρόστιμο 150 ευρώ». Κι από τότε άδειασαν οι θέσεις που είναι για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, γιατί σκεφτόμαστε πάντα την τσέπη μας, αλλά ποτέ τα δικαιώματα των άλλων.
Ολα είναι για όλους και οι δημόσιες υπηρεσίες, και το θέατρο, και το μετρό, και τα πεζοδρόμια και οι διαβάσεις και« η εξέδρα είναι για όλους», όπως συγκινητικά αλλά και δηκτικά γράφει στο περιοδικό δρόμου «Σχεδία» (τ. 39 – Ιούλιος-Αύγουστος) ο Χρήστος Αλεφάντης.
Λέει πως σε μια εκδήλωση βράβευσης ανθρώπων που είχαν αναδειχθεί στον τομέα τους, τη χρονιά 2015, όταν ήρθε η σειρά ενός σπουδαίου αθλητή, δεν παρουσιάστηκε στην εξέδρα να πάρει το μετάλλιό του, αφού δεν υπήρχε πρόβλεψη ράμπας για να μπορέσει να ανεβάσει το αμαξίδιό του, ώστε «να μας δει και να τον δούμε, όπως έγινε με όλους τους άλλους. […] “Μείνε κάτω από την εξέδρα, δεν μας χωράει όλους”, σαν να του έστελναν το μήνυμα. […] Δεν είδαμε ποτέ τα μάτια του, το πρόσωπό του, δεν τον ακούσαμε να λέει για τους αγώνες, τα όνειρά του, ένα ευχαριστώ».
Και βάζει ένα συγκλονιστικό ερώτημα: «Πότε ήταν η τελευταία φορά που ήπιατε καφέ και στο διπλανό τραπεζάκι ήταν ένας συνάνθρωπός μας με αναπηρία. Πότε τον είδατε τελευταία δίπλα σας στην πλαζ να απολαμβάνει τον ήλιο και τη θάλασσα;» Πότε; Πότε δεν θα καθορίζουν τη συμπεριφορά μας τα πρόστιμα; Πότε θα πούμε συγγνώμη που θα την εννοούμε;
Σταυρούλα Ματζώρου
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου