Το παράδειγμα της Διαμεσολάβησης και του άρθρου 5 παρ. 2 του Συντάγματος.
«Γιατί οι άνθρωποι μάχονται για την υποδούλωσή τους σαν να επρόκειτο για την σωτηρία τους;»Σπινόζα
Το ένα πίσω από το άλλο έρχονται τα νομοσχέδια και ως αντιλαμβανόμαστε η Κυβέρνηση βιάζεται. Βιάζεται πολύ. Να εξυπηρετήσει συμφέροντα; Να δείξει την αριστεία της; Να τακτοποιήσει κακώς κείμενα της προηγούμενης Κυβέρνησης; Ό,τι πρόθεση κι αν έχει, ένα είναι το συμπέρασμα. Η υπερβολή δεν είναι μόνο εθνικό ελάττωμα. Είναι τρόπος ζωής των Ελλήνων. Είναι η συνισταμένη του εθνικού τους χαρακτήρα. Συνιστά τη βασική αιτία της δυστυχίας τους, και συνάμα και τη μεγάλη
Κι αν ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό και πολιτικό, ο Έλληνας πολιτικός αποτελεί μια ξεχωριστή κατηγορία. Είναι ένα ζώο που επιθυμεί πάντα περισσότερα από όσα φτάνει. Το απροσάρμοστο ζώο. Συνεπώς, ο Έλληνας πολιτικός-ιδίως όταν έχει εξουσία- ορίζεται ως το ον που αδηφάγα θα φέρει τη δυστυχία. Ο πολιτικός σαδισμός του Έλληνα πολιτικού εντοπίζεται λοιπόν στην μέθοδο του «όσο περισσότερα φέρω προς ψήφιση» τόσο πιο αποτελεσματικός θα φανώ στην κοινωνία. Και τόσο πιο γοργά θα ξεχαστεί ο απόηχος συντηρητικών και αντικοινωνικών διατάξεων που υπερψηφίζονται.
Ο Έλληνας κυβερνητικός πολιτικός φαντάζει ανεξάντλητος, πληθωρικός και μονότονος. Όμως επικινδύνως σοφός. Σοφός γιατί έχει οσφρυστεί την ψυχολογία του Έλληνα. Ας μου επιτραπεί η διόρθωση. Του Νεοέλληνα. Ο Νεοέλληνας μοιάζει ευτυχισμένος όταν είναι δυστυχισμένος. Όταν όλα πάνε καλά, αισθάνεται ανήσυχος και απροσάρμοστος. Κι αν δεν έχει αιτία δυστυχίας, θα ψάξει να βρει.
Ε! Αυτόν ακριβώς τον ρόλο επιτελεί επιτυχώς η Κυβέρνηση. Με εύσχημο τρόπο περνάει νομοσχέδια δυστυχίας μοιράζοντας πλατιά χαμόγελα -τύπου Τζόκερ-και κρύβοντας τα συντηρητικά κοφτερά δόντια της προς τους πολίτες. Και οι πολίτες; Σαν όχλος αυτό που χθες καταδίκαζε σήμερα το επευφημεί χειροκροτώντας. Πώς λέγεται αυτό; Μαζοχιστική αυτοτιμωρία!
Τι καταλαβαίνουμε από αυτό;
Προχθές ολοκληρώθηκε η Αναθεώρηση του Συντάγματος. Προβληματισμό προκαλεί το γεγονός ότι 178 βουλευτές καταψήφισαν την αναθεώρηση του άρθρου 5 παράγραφος 2 του Συντάγματος. Είναι λυπηρό που η Ελληνική Βουλή αποδείχτηκε άτολμη στο να διευρύνει αυτό το εδάφιο, και να συμπεριλάβει το φύλο, την ταυτότητα φύλου, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την αναπηρία, την ηλικία και τη συμμετοχή σε εθνική μειονότητα.
Η αναθεώρηση αυτής της διάταξης θα διασφάλιζε ότι θα εδραιώνονταν και στο Σύνταγμα, οι δεσμεύσεις της Ελλάδας σύμφωνα με τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλα διεθνή όργανα ανθρώπινων δικαιωμάτων, σχετικά με το απαγορευμένο έδαφος διακρίσεων.
Αν αυτό δεν είναι κατάφωρη επίθεση στον θεσμό της Δημοκρατίας τότε για ποια κοινωνική μεταστροφή της Κυβέρνησης να ακούσω. Αντί η κοινωνία να αντιδράσει σύσσωμη για αυτό το μέγιστο δείγμα πολιτικής εθελοδουλίας, τα social media ασχολούνται με το κυριαρχικό παραλήρημα του κου Δοξιάδη ενάντια στο δημοκρατικό δικαίωμα του κάθε κου Μανιάτη να εκφράζει απερίφραστα τη γνώμη του.
Συμπέρασμα 1. Εκεί που οι άλλοι λαοί έχουν θεσμούς. Εμείς έχουμε αντικατοπτρισμούς. Ο λεγόμενος αστικοποιημένος βλάχος, νέο δείγμα Ελληνικού όντος, που όλη του η ζωή εκφυλίστηκε προκειμένου να ανήκει στην κοινά αποδεκτή μάζα.
Συμπέρασμα 2. Ο Έλλην πολιτευτής διανοούμενος δεν είναι τίποτα άλλο παρά το ον που προσπαθεί να βρει ιδέες, για να δικαιολογήσει τις πράξεις του.
Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Με το νέο νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης για τη διαμεσολάβηση. Τον νόμο δηλαδή που εισήγαγε στο ελληνικό δίκαιο πρώτο το
ΠΑΣΟΚ με τον Ν3898/2010 ήρθε ο Σύριζα να τον αντικαταστήσει με ένα ετερόκλητο μνημονιακό νομοθέτημα, τον ν.4512/2018 κι έρχεται η Νέα Δημοκρατία με τροποποιητικό νομοσχέδιο να το παρουσιάσει ως αυτοτελές νομοθετικό κείμενο με το αιτιολογικό πως διορθώνει τα κακώς κείμενα όλων των προηγούμενων νομοθετημάτων. Χαιρετίζω προσωπικά όλες τις προσπάθειες. Κάθε κυβέρνηση εξυπηρετεί επικοινωνιακές της ανάγκες.
Ο τρόπος απονομής της Δικαιοσύνης πρέπει να προσαρμόζεται και να συμβαδίζει με τη σύγχρονη ζωή, τα επίκαιρα προβλήματα της κοινωνίας σε μια λογική σύμφωνη με το ευρωπαϊκό δίκαιο.
Είναι αδιανόητο όμως, να αρθρώνεται ένας χωρίς ουσία λόγος εις βάρος ενός θεσμού κοινωνικού που αφορά σε κάθε πολίτη και του διασφαλίζει την πρόσβαση στη Δικαιοσύνη με καλύτερους ποιοτικά όρους. Οι μέθοδοι εναλλακτικής επίλυσης διαφορών δεν τελούν σε σχέση ανταγωνισμού προς την επίσημη κρατική Δικαιοσύνη. Δεν αναπληρώνουν τα δικαστήρια, δεν τα αντικαθιστούν, απλώς δεν έχει καταστεί συνείδηση στην ελληνική κοινωνία, ότι αξίζει να δοκιμάσει την επίλυση μιας αστικής διαφοράς χωρίς την προσφυγή στο δικαστήριο.
Τι καταλαβαίνουμε από το παράδειγμα της διαμεσολάβησης; Αν θέλουμε να αποκωδικοποιήσουμε τα σημεία των καιρών;
Λίγο μετρά αν έχει πετύχει ή αποτύχει ένα πολιτικό εγχείρημα. Αρκεί μόνο ο τρόπος που θα το προωθήσει ο Έλληνας πολιτευτής και τα συμφέροντα που έχει να εξυπηρετήσει τη δεδομένη στιγμή. Τώρα ήρθε η ώρα, να εφαρμοστεί και να χειροκροτηθεί η διαμεσολάβηση. Γιατί; Γιατί είναι υποχρεωτικό. Γιατί στην Ελλάδα πρέπει να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο για να καταλάβουμε την ανάγκη ύπαρξης ενός θεσμού. Συνεπώς η κυβέρνηση δεν ανακάλυψε την φωτιά. Έκανε απλώς το καθήκον της.
Βρισκόμαστε στη γέννηση μιας κρίσης του συνόλου των θεσμών και των πρακτικών διαμέσου των οποίων καθοδηγούνται οι άνθρωποι. Και συνάμα μιας κρίσης επαναξιολόγησης του προβλήματος της διακυβέρνησης. Η σύγκρουση αξιών και ιδεών δεν έγκειται μεταξύ όρων κυριαρχίας του πολιτικού ή εκμετάλλευσης του ψηφοφόρου. Είναι μια σύγκρουση ηθικής και κανόνων δικαίου. Είναι μια κρίση θεσμών.
Το ερώτημα, αφού δεν νοείται κοινωνία χωρίς σχέσεις εξουσίας συνοψίζεται στο εξής: «Ποιοι είμαστε σήμερα. Ποιοι θέλουμε να γίνουμε και ποια είναι τα
χαρακτηριστικά του κόσμου στον οποίο επιζητάμε να ζούμε ώστε να μην επιτρέπουμε να μας κυβερνούν με αυτόν τον τρόπο».
Λεωνή Π. Παναγοπούλου - Νομικός – Επιστ. Συνεργάτης Βουλής
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου