Οδύνη

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας έκαναν μαθητές ενός Λυκείου της πόλης μας, των Γιαννιτσών. Όχι για καλύτερα σχολειά, βιβλία και δασκάλους. Μήτε για ένα πιο ελπιδοφόρο αύριο στις ζωές τους. Ούτε για μια πιο δίκαιη κοινωνία, για έναν πιο όμορφο κόσμο. Όχι δηλαδή για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», μέρες που είναι. Αλλά, για να μην έρθουν πρόσφυγες και μετανάστες στην περιοχή μας.

Δεν έχει σημασία αν ήταν λίγοι ή πολλοί. Κι ένας μόνο να ήταν, πάλι θα υπήρχε πρόβλημα. Δεν έχει σημασία αν ήταν το δικό μου παιδί ή το δικό σου ή του γείτονα. Ήταν τα δικά μας παιδιά, τα αγόρια και τα κορίτσια της δικής μας πόλης.

Τι ήταν αυτό που έκανε τα εφηβικά τους χείλη, χείλη που είναι φτιαγμένα να φιλούν και να λένε λόγια αγάπης, να στάζουν χολή και να κραυγάζουν παθιασμένα «Έξω απ’ τα σχολεία οι λαθρομετανάστες»;

Τι ήταν αυτό που γέμισε με μίσος για τον άλλο, τον ξένο, τον πρόσφυγα, τον μετανάστη, τις νεανικές τους ψυχές, ψυχές που είναι προορισμένες ν’ αγαπούν, να ερωτεύονται, να συμπονούν;

Τι φταίει;

Δεν θα ρίξω την ευθύνη στους φασίστες, που μπήκαν πριν από λίγο καιρό στα σχολεία, φωνάζοντας πως «η Δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία». Οι ίδιοι «υπερπατριώτες» είναι που κυνηγάνε τους μετανάστες. Ούτε στους ακροδεξιούς τραμπούκους, που βρίζοντας και απειλώντας, δεν άφηναν προχθές το λεωφορείο να κατεβάσει τους πρόσφυγες σε ξενοδοχείο της περιοχής. Ούτε στους γραφικούς, που φόρεσαν ξανά τις περικεφαλαίες και βγήκαν στους δρόμους να αποκρούσουν τους «εισβολείς». Ούτε στους ρατσιστές, που παλιότερα έριξαν γουρουνοκεφαλές και τώρα οργάνωσαν μπάρμπεκιου με χοιρινό και αλκοόλ έξω από κέντρα φιλοξενίας προσφύγων. Γουρουνιές έμαθαν να κάνουν μια ζωή, γουρουνιές έκαναν και τώρα. (Κι ας σταματήσουν επιτέλους οι ευγένειες. Ας λέμε πια τα πράγματα με τ’ όνομά τους: όσοι συμπεριφέρονται μ’ αυτό τον τρόπο είναι «φασίστες» και «τραμπούκοι» και «γραφικοί» και «ρατσιστές»).

Ούτε θα κάνω λόγο για τις ευθύνες εκείνων των πολιτικών, που για λίγα ψηφαλάκια, ποντάροντας στο φόβο και την ανασφάλεια πολλών, τσίριζαν «να κάνουμε το βίο αβίωτο στους μετανάστες», για να μη τολμήσουν να έρθουν άλλοι στην πατρίδα μας και τους στέρησαν απάνθρωπα τον ΑΜΚΑ, για να μην έχουν πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας. Ή για εκείνους τους δημοτικούς άρχοντες, που υποθάλποντας την ξενοφοβία και το μίσος στην τοπική κοινωνία, γίνονταν ηθικοί αυτουργοί καταστροφής χώρων, που επρόκειτο να φιλοξενήσουν πρόσφυγες. Ή για εκείνους τους ιερωμένους, που,σκορπώντας τον πανικό,αντί για λόγια καταλαγής, μιλούσαν σαν σύγχρονοι Σταυροφόροι για την ισλαμοποίηση της Ελλάδας. Ή για εκείνους τους δημοσιογράφους, που πρόβαλαν προκλητικά κάθε ρατσιστική αθλιότητα (και γελοιότητα)και τρομοκρατούσαν τον κόσμο με χονδροειδή ψέματα για εγκληματικότητα των μεταναστών και υγειονομικές βόμβες.

Την ευθύνη γι’ αυτό που έγινε με τα παιδιά μας την έχουμε και όλοι εμείς.

Εμείς, που κοιτάμε τη δουλίτσα μας, που δεν αντιδρούμε στη βαρβαρότητα και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, που αφήσαμε το ρατσιστικό μίσος να απλωθεί σαν χτικιό στην κοινωνία μας, που δεν υψώσαμε ένα τείχος προστασίας για τους καταδιωγμένους από τον πόλεμο και τη φτώχεια αυτούς ανθρώπους, που δεν ανοίξαμε μια αγκαλιά για τα χωρίς μάνα και πατέρα προσφυγόπουλα.

Εμείς, που δεν διηγηθήκαμε στα παιδιά μας ότι αυτή η πόλη έχει βιώσει πολύ πόνο, γιατί κατοικείται από εγγόνια προσφύγων, που όταν ήρθαν από τη Μικρά Ασία, τον Πόντο, την Ανατολική Ρωμυλία, τους φώναζαν «τουρκόσπορους», και από παιδιά μεταναστών, που όταν πήγαν στην Αμερική, την Αυστραλία, τη Γερμανία, τους αντιμετώπιζαν σαν πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας.

Εμείς, που δεν μάθαμε στους νέους και τις νέες μας να μη ξεχωρίζουν τους ανθρώπους από το χρώμα του δέρματος, τον θεό που πιστεύουν, τη γλώσσα που μιλούν, το φαγητό που τρώνε, αλλά να τους αντιμετωπίζουν όλους ως ίσους, να βάζουν πάνω από όλα την κοινή μας ανθρώπινη ιδιότητα.

Εμείς, που δεν διδάξαμε στα παιδιά μας, με έργα κι όχι με λόγια, την αλληλεγγύη, τη βοήθεια στον αδύνατο, τη συμπαράσταση στον κατατρεγμένο, τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, την πίστη στην ανθρωπιά, που δεν τους μάθαμε ότι η αγάπη είναι ζωή και το μίσος θάνατος.

Όλοι εμείς, η σιωπηλή πλειοψηφία…

Θέμης Αχτσιόγλου