Παρακολουθώντας τις εξελίξεις στην οικονομία αντιλαμβάνεσαι ότι -και- αυτή η κυβέρνηση δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο μία από τα ίδια ή για να ακριβολογούμε η πολιτική που ακολουθεί και οι επιλογές της αντιπροσωπεύουν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Αν θελήσει κανείς να αποτιμήσει το μέχρι στιγμής έργο της καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η μοναδική διαφορά από τις άλλες μνημονιακές κυβερνήσεις αφορά τη... δοσολογία. Δηλαδή εκεί που οι προηγούμενοι μιλούσαν για μία μεζούρα δημόσιο και μία κούπα ιδιωτικό τομέα έρχεται η σημερινή κυβέρνηση και λέει: Λάθος. Για να πετύχει το φαγητό χρειάζεται μισή μεζούρα δημόσιο και μιάμιση ιδιωτικό τομέα.
Με απλά λόγια, ο νέος διαχειριστής το μόνο που επιλέγει είναι να αντικαθιστά τα φωτιστικά της εισόδου με περίτεχνες απλίκες τη στιγμή που όλοι οι ένοικοι γνωρίζουν ότι στα υπόγεια τα νερά που τρέχουν από τον σπασμένο σωλήνα διαβρώνουν τα θεμέλια και ότι αργά ή γρήγορα η πολυκατοικία θα αρχίσει να γέρνει.
Και ποιο είναι αυτή τη στιγμή το μείζον πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας; Το χρέος. Το υπερμέγεθες για τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, το οποίο σε κάθε ανατάραξη της παγκόσμιας οικονομίας θα ξυπνά, από τη σιέστα, και θα οδηγεί τη χώρα και τους ανθρώπους της στα ίδια αδιέξοδα με εκείνα του 2009.
Γιατί ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: το χρέος, παρά τις υπεράνθρωπες θυσίες στις οποίες υποβλήθηκε η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, όχι μόνο δεν έχει μειωθεί αλλά αντίθετα έχει αυξηθεί και κάθε χρόνο για να εξυπηρετηθεί απαιτεί δεκάδες δισεκατομμύρια. Τα δισεκατομμύρια αυτά που ουσιαστικά αφαιρούνται από την πραγματική οικονομία, περιορίζουν την ιδιωτική κατανάλωση, αφαιρούν πόρους από τις δημόσιες επενδύσεις αλλά και από ενισχύσεις που θα μπορούσαν να δοθούν στην έρευνα και την τεχνολογία, συρρικνώνουν τις κοινωνικές δαπάνες αλλά και τα κονδύλια για να διατηρηθεί ο δημόσιος χαρακτήρας της παιδείας, της υγείας, ακόμα και της ασφάλειας.
Αυτό που έκαναν όλες οι κυβερνήσεις από το 2009 μέχρι σήμερα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά να μοιράσουν μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα τα λιγοστά κουκιά που απομένουν μετά την αφαίμαξη των δανειστών. Οι «πολιτικές» τους εστιάζονταν στο να προσπαθούν να καταπραΰνουν τα συμπτώματα, αντί να επικεντρωθούν στην ασθένεια.
Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται αδιάλειπτα από το 2010 και απ' ό,τι φαίνεται, θα εξακολουθήσει για πολύ καιρό ακόμα. Αυτό κάνει και η τωρινή κυβέρνηση αλλά με τον δικό της τρόπο. Θριαμβολογεί για τα επιτόκια τα οποία εμφανίζει ως απτή απόδειξη εμπιστοσύνης των πιστωτών, κομπάζει για την ανάκτηση της χαμένης... αξιοπιστίας, κομπορρημονεί για την πιστή εφαρμογή των ορέξεων των δανειστών και καυχιέται για την αποτελεσματικότητά της στην αποδόμηση του κράτους. Πέραν αυτών ουδέν.
Σπρώχνει το πραγματικό πρόβλημα κάτω από το χαλί και καμώνεται τον παντογνώστη και τον παντοδύναμο για να αφαιρέσει πιο εύκολα και τα τελευταία κομμάτια της πανοπλίας που προφυλάσσει τους ευάλωτους από την αδηφαγία των ισχυρών. Στην πραγματικότητα παρακαλά να προλάβει για να ολοκληρώσει τη θητεία της πριν αποκαλυφθεί ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός και ότι η κληρονομιά του θα είναι μια βόμβα που θα μπορεί να εκραγεί ανά πάσα στιγμή.
Για να καλλιεργεί τον μύθο της αποφεύγει να μιλήσει για το χρέος και την ανατροφοδοτούμενη ομηρία στην οποία βρίσκονται η χώρα και οι πολίτες της. Αλλά χρειάζεται θάρρος και παρρησία για να παραδεχτεί κανείς ότι είναι ανυπεράσπιστος και ότι στην πρώτη «φρεσκαδούρα» το καράβι μπορεί να πάει στον πάτο.
Ολες οι θεωρίες περί ανάπτυξης, πρωτογενών πλεονασμάτων, αρνητικών επιτοκίων και εμπιστοσύνης αντέχουν όσο ο καιρός πάει πρίμα. Οταν τα πράγματα αγριέψουν και η παγκόσμια οικονομία βρεθεί στη δίνη της ύφεσης και της περιορισμένης ρευστότητας, τότε το μόνο που θα απομείνει θα είναι: οργισμένοι πιστωτές που θα διεκδικούν τα... λύτρα.
Το άλλοθι της άγνοιας δεν ισχύει για την κυβέρνηση καθώς η παγκόσμια οικονομική ιστορία προσφέρει δεκάδες παραδείγματα καταστροφής με πιο πρόσφατο αυτό του Μάκρι. Ο Αργεντινός υποσχέθηκε ανάπτυξη, αξιοπιστία και... επενδυτές. Τώρα φεύγει κακήν κακώς -ενδεχομένως πλουσιότερος ο ίδιος και οι κολλητοί του- αφήνοντας μεγαλύτερο χρέος, ΔΝΤ και περισσότερη φτώχεια.
Οσα εμφανίζει η κυβέρνηση ως «θαυματουργά φάρμακα» θυμίζουν γιατρό που αντιμετωπίζει το AIDS με... ασπιρίνη. Γιατί το χρέος συμπεριφέρεται όμοια με το AIDS: παραμένει σιωπηλό αλλά όταν ξυπνήσει κουβαλά την καταστροφή.
Είναι άραγε τυχαίο ότι με κάθε ευκαιρία το ΔΝΤ επαναφέρει το θέμα της διαγραφής μέρους του χρέους; Φυσικά όχι. Γνωρίζει ότι η ανάπτυξη, οι επενδυτές, η εμπιστοσύνη... αντέχουν όσο ένα φτερό στον άνεμο, ενώ το χρέος και οι πιστωτές προετοιμάζουν το πλιάτσικο...
Γιάννης Σιώτος - δημοσιογράφος, συγγραφέας
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου