«Διχασμένες προσωπικότητες σε καθημερινή λειτουργία» χαρακτήριζα πολλούς –ίσως τους πιο πολλούς– Ελληνες οδηγούς σε σχέση με τους πεζούς (9/10). Διχάζονται, διότι, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας είναι πεζοί (εξαιρούνται οι επαγγελματίες οδηγοί), στο τιμόνι ξεχνούν αυτομάτως τον πεζό, που ή τον βάζουν σε κίνδυνο ή, στην καλύτερη περίπτωση, του κάνουν τη ζωή δύσκολη καταλαμβάνοντας τους χώρους του.
Δύο μέρες μετά (11/10) η «Εφ.Συν.» δημοσίευσε εκτενή σχετική έρευνα του Κώστα Ζαφειρόπουλου: «Πεζοδρόμια μετ’ εμποδίων: η ντροπιαστική ελληνική πραγματικότητα – Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εθελοτυφλεί και συγκαλύπτει». Ολη η έρευνα, με στοιχεία και αριθμούς, που προέρχονται από διεθνείς οργανισμούς (ΟΟΣΑ), την Ε.Ε., την Τροχαία, δήμους και παρεμβατικούς συλλόγους ακτιβιστών («SOS Τροχαία Εγκλήματα», «Μαμάδες στον δρόμο», «ΠΕΖΗ»), μαρτυρά και βεβαιώνει αυτά που βλέπουμε και ζούμε καθημερινά όσοι περπατάμε στα πεζοδρόμια ή επιχειρούμε να περάσουμε από διαβάσεις πεζών: ότι ο πεζός στην Ελλάδα είναι απειλούμενο είδος προς εξαφάνιση, εξόριστος στην πόλη, και ο ανάπηρος (τυφλός ή με κινητικό πρόβλημα, για να περιοριστώ σε δύο μόνο κατηγορίες) είναι είδος περίπου εξαφανισμένο από τα πεζοδρόμια της πόλης.
Η δε φροντίδα για τα δικαιώματά του, όπως και το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος: επαφίεται στον πατριωτισμό (φιλότιμο) των Ελλήνων (οδηγών): πώς οδηγούν, πώς παρκάρουν και πόσο διευκολύνουν τον πεζό συνάνθρωπο. Διότι από Ευρωπαϊκή Ενωση, Συνήγορο της Ευρώπης, νόμους (ανεφάρμοστους), δικαστήρια (που κρίνουν παραβιάσεις πεζών σαν παραβιάσεις… τροχαίων αδικημάτων!), δήμους και εκτελούμενα έργα με ευρωπαϊκά προγράμματα (στα οποία οι ανάπηροι αγνοούνται!), τροχαία, δημόσιες υπηρεσίες κ.λπ. κ.λπ. τα πεζοδρομιακά μας είναι απείρως χειρότερα από τα οικονομικά μας. Με τα μνημόνια όλο και κάτι μπορεί να γίνει. Με τα πεζοδρόμια, αποκλείεται, στον αιώνα τον άπαντα. Ελάχιστη απόδειξη: Οσο απλώνεται η Αθήνα, τόσο στενεύουν τα πεζοδρόμια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου