– Οραματίζεται μια οικονομία που θα στηρίζεται σε παραγωγικές δραστηριότητες τις οποίες και θα ενισχύσει ή επιδιώκει μια οικονομία των υπηρεσιών, η οποία θα παρασύρεται σαν φτερό στον άνεμο, ακόμα και από την πιο ανεπαίσθητη ανατάραξη του διεθνούς οικονομικού περιβάλλοντος;
– Προτίθεται και με ποιον τρόπο να αντιμετωπίσει την αποβιομηχανοποίηση και τον αφελληνισμό της οικονομίας;
Επίσης παρέλειψε(;) να ξεκαθαρίσει ένα ζωτικό θέμα: θα συνεχίσει την πολιτική της λιτότητας των προκατόχων του ή θα προσπαθήσει να την ανατρέψει;
Αυτή, για έναν καλοπροαίρετο ακροατή, είναι η πρώτη εντύπωση. Για έναν προσεκτικό παρατηρητή όμως όσα ακούστηκαν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο του παρείχαν τις απαραίτητες πληροφορίες για να διαμορφώσει πλήρη και σαφή εικόνα εκείνων που έπονται.
Ας ξεκινήσουμε από τη λιτότητα. Η λιτότητα -ο σκόπιμος αποπληθωρισμός των εγχώριων μισθών και των τιμών μέσω περικοπών στις δημόσιες δαπάνες- σχεδιάστηκε από τους δανειστές και εφαρμόστηκε από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις, με το επιχείρημα ότι είναι ο μοναδικός τρόπος για να μειωθούν τα χρέη και τα ελλείμματα της χώρας, να αυξηθεί η οικονομική ανταγωνιστικότητα και να αποκατασταθεί αυτό που αόριστα αναφέρεται ως «επιχειρηματική εμπιστοσύνη».
Ολες οι επιλογές που έχουν γίνει μέχρι σήμερα από τη νέα κυβέρνηση δείχνουν ότι η «επιχειρηματική εμπιστοσύνη» αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του οικονομικού δόγματός της και για τον λόγο αυτό όσα έχουν πει και ό,τι έχουν κάνει από τον Ιούλιο μέχρι σήμερα, είναι απόλυτα συμβατά με όσα υποστηρίζουν οι ανά τον κόσμο υπέρμαχοι της λιτότητας.
Τόσο ο πρωθυπουργός όσο και τα κυβερνητικά στελέχη του με τις δηλώσεις τους έχουν ξεκαθαρίσει ότι θα προχωρήσουν σε περικοπές δαπανών για να προσελκύσουν ιδιωτικές επενδύσεις. Επίσης έχουν δηλώσει ότι όχι μόνο δεν θα παραγκωνίσουν τον κόσμο των επενδύσεων αλλά θα εφαρμόσουν πολιτικές για να καταστήσουν την Ελλάδα έναν ελκυστικό επενδυτικό προορισμό.
Τι μπορεί να σημαίνουν αυτά; Κατ' αρχάς ανταγωνιστικό και ευέλικτο κόστος εργασίας. Σε απλά ελληνικά: φτηνή εργασία, χαμηλές εργοδοτικές εισφορές και περιορισμό των εργασιακών δικαιωμάτων.
Πολλά ειπώθηκαν για τις «φιλολαϊκές» φορολογικές εξαγγελίες. Εμφανίστηκαν ως σαφής ένδειξη των προθέσεων της κυβέρνησης να προσφέρει «ανάπτυξη για όλους». Αυτό στα λόγια, γιατί η αριθμητική δείχνει ότι οι εξαγγελίες όχι μόνο δεν είναι φιλολαϊκές, αλλά αντίθετα είναι καμουφλαρισμένη πολιτική ενίσχυσης της ανισότητας.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να αντιληφθεί τι μπορεί να σημαίνει οριζόντια μείωση της φορολογίας κατά 1 ποσοστιαία μονάδα για μια επιχείρηση με εισόδημα 20.000 ευρώ και για μια με 200.000.000 ευρώ. Από αυτά λοιπόν που ακούστηκαν στη Θεσσαλονίκη είναι σαφές ότι η κυβέρνηση, αν και στα λόγια αγιοποιεί τη μεσαία και μικρή επιχείρηση, στην πράξη την οδηγεί σε εξαφάνιση.
Κάτι ανάλογο άλλωστε δεν έχει γίνει τις τελευταίες δεκαετίες στις ΗΠΑ, όπου οι εξαγγελίες για τις φορολογικές μεταρρυθμίσεις ήταν το εργαλείο για να δοθούν -χωρίς αντιδράσεις- φορολογικές μειώσεις στα υψηλά εισοδήματα και ελαφρύνσεις στη φορολόγηση του κεφαλαίου και άλλων μορφών εισοδημάτων από επενδύσεις;
Πάμε παρακάτω. Μπορεί για την κυβέρνηση η μεσαία τάξη να έχει γίνει παντιέρα, αλλά μέχρι στιγμής οι μόνοι που επωφελήθηκαν ουσιαστικά από τις κυβερνητικές «πρωτοβουλίες» είναι οι μεγαλοεπενδυτές. Διευθετήθηκαν -ή διευθετούνται- «εκκρεμότητες» που αφορούν το Ελληνικό, το λιμάνι του Πειραιά αλλά και τις Σκουριές. Επενδύσεις δηλαδή που είτε αφορούν τον τομέα των υπηρεσιών είτε προκαλούν τεράστια περιβαλλοντικά προβλήματα.
Αν στη διαπίστωση αυτή προστεθεί και το γεγονός ότι οι «επενδυτές» είναι ξένοι κεφαλαιούχοι -ακόμα και στην περίπτωση του Ελληνικού κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την προέλευση των κεφαλαίων-, τότε αντιλαμβάνεται ότι για την κυβέρνηση έννοιες όπως αποβιομηχανοποίηση και αφελληνισμός της οικονομίας είναι πολύ χαμηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων της.
Μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι στην ηλεκτρονική έκδοση της οικονομικής επιθεώρησης Handelsblatt ο αρθρογράφος επισημαίνει ότι ο κ. Μητσοτάκης έδωσε ήδη ώθηση σε μεγάλα επενδυτικά σχέδια τα οποία είχε καθυστερήσει για πολλά χρόνια η προηγούμενη κυβέρνηση, «όπως η επέκταση του λιμανιού στον Πειραιά και η αξιοποίηση του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό -το μεγαλύτερο σχέδιο αστικής ανάπτυξης στην Ευρώπη». Σε όλο το άρθρο δεν υπήρχε καμία αναφορά για τους μικρομεσαίους.
Ενα είναι σίγουρο: σήμερα εξακολουθούμε να βρισκόμαστε στον αστερισμό της επικοινωνιακής διαχείρισης. Δηλαδή η κυβέρνηση επιχειρεί με επιδέξιους επικοινωνιακούς χειρισμούς να εμφανίσει το παλιό σαν καινούργιο. Για να το ιεραρχεί τόσο ψηλά, σημαίνει ότι αυτά που προτίθεται να ξετυλίξει στους μήνες και στα χρόνια που έρχονται θα θίγουν τους πολλούς και θα διευκολύνουν τους λίγους και έχοντας μάθει από τη διεθνή εμπειρία ετοιμάζουν το έδαφος για να προχωρήσουν...
*δημοσιογράφος, συγγραφέας
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου