Δεν θα ήταν υπερβολή αν υποστήριζε κανείς ότι σε αυτή τη μικρή περίοδο η αδιαλλαξία που επέδειξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρέπεμψε στη στάση που κράτησε η Θάτσερ στη δεύτερη κυβερνητική της θητεία, όταν στον βωμό των «επενδυτών» θυσίασε τα κεκτημένα των Βρετανών εργαζομένων και διέλυσε τις δομές του κοινωνικού κράτους, αδιαφορώντας για οποιαδήποτε φωνή -κοινοβουλευτική, συνδικαλιστική και επιστημονική- που αμφισβητούσε το αλάθητό της.
Αν θελήσει κάποιος να αντιληφθεί και να ερμηνεύσει την ιστορία που προσπαθεί να συνθέσει ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του, έχει ήδη στη διάθεσή του αρκετά «τουβλάκια».
Μέχρι στιγμής λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης έχει κατ’ ιδίαν συναντήσεις τουλάχιστον με δύο μεγαλοεπιχειρηματίες που ελέγχουν ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής οικονομίας. Επίσης έχει προωθήσει νομοθετήματα τα οποία διευκολύνουν το επιχειρείν των «ισχυρών».
Παράλληλα, η επιμονή και η σπουδή που έχει επιδείξει για να «τακτοποιήσει» την Επιτροπή Ανταγωνισμού είναι ενδεικτικές της αντίληψης που έχει για τον ρόλο του κράτους στη διασφάλιση του ανταγωνισμού. Οι πρόσφατες νομοθετικές ρυθμίσεις για τις απολύσεις και τις ευθύνες των εργοδοτών είναι ενδεικτικές για το πώς αντιλαμβάνεται τον ρόλο της εργασίας στο μοντέλο της οικονομίας που θέλει να επιβάλει.
Τέλος, οι δηλώσεις για το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων στην ενεργειακή αγορά, την ηλεκτρική ενέργεια και την ενίσχυση των εφοπλιστών είναι σαφείς ενδείξεις για το ποιους θεωρεί ο κ. Μητσοτάκης «φίλους» που χρειάζονται στήριξη και υποστήριξη.
Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, δεν είχε κλείσει ακόμα μήνα στην κυβέρνηση, όταν δέχτηκε στο μέγαρο Μαξίμου τον Σπύρο Λάτση, μεγαλομέτοχο της Lamda Development, η οποία έχει αναλάβει την επένδυση στο Ελληνικό. Το δίχως άλλο ήταν μια κίνηση υψηλού συμβολισμού καθώς λίγο αργότερα ήλθε για ψήφιση στη Βουλή η τροπολογία για το ύψος των κτιρίων και εγκαταστάσεων στο Ελληνικό.
Μετά συναντήθηκε με τον ιδρυτή και επικεφαλής της Fairfax, Prem Watsa, στο μέγαρο Μαξίμου. Προφανώς στη συνάντηση δεν μίλησαν για την κλιματική αλλαγή, αλλά για μπίζνες. Επίσης πριν κλείσει ο πρώτος μήνας της κυβερνητικής θητείας, ανακοινώθηκαν η μερική ιδιωτικοποίηση του ΔΕΔΔΗΕ και η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση των ΕΛ.ΠΕ. και της ΔΕΠΑ.
Παράλληλα ο πρωθυπουργός μίλησε για κίνητρα, ώστε «η ελληνική σημαία να γίνει και πάλι πιο ελκυστική για Ελληνες πλοιοκτήτες».
Αν στα προηγούμενα προστεθούν:
● η ανατροπή του νομικού πλαισίου για την ευθύνη του αναθέτοντος ένα έργο, του εργολάβου και του υπεργολάβου έναντι των εργαζομένων,
● η κατάργηση του νόμου του 2019 που προέβλεπε ότι για να είναι νόμιμη μια απόλυση απαιτείται ο εργοδότης να αναφέρει τον βάσιμο λόγο αυτής,
● η ωμή παρέμβαση στην Επιτροπή Ανταγωνισμού,
τότε έχει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες «τουβλάκια» για την πορεία που έχει χαράξει ο κ. Μητσοτάκης.
Με απλά λόγια σε αυτόν τον πρώτο μήνα της κυβερνητικής θητείας, ο πρωθυπουργός έκανε ξεκάθαρο ότι έχει αποφασίσει «με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει».
Επίσης αυτόν τον μήνα έγινε φανερό ότι δεν είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει ούτε πόντο από αυτό που εκείνος κρίνει σωστό. Δεν θα ήταν υπερβολή αν υποστήριζε κανείς ότι σε αυτή τη μικρή περίοδο η αδιαλλαξία που επέδειξε παρέπεμψε στη στάση που κράτησε η Θάτσερ στη δεύτερη κυβερνητική της θητεία, όταν στον βωμό των «επενδυτών» θυσίασε τα κεκτημένα των Βρετανών εργαζομένων και διέλυσε τις δομές του κοινωνικού κράτους, αδιαφορώντας για οποιαδήποτε φωνή -κοινοβουλευτική, συνδικαλιστική και επιστημονική- που αμφισβητούσε το αλάθητό της.
Αυτό που δεν έχει γίνει σαφές είναι η ποσότητα του αυταρχισμού που θα χρησιμοποιήσει προκειμένου να επιβάλει τη δική του ιεράρχηση.
Σε κάθε περίπτωση ο πρωθυπουργός έχει δικαίωμα να διαλέγει τους «φίλους» και την «παρέα» του. Το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που η πολιτική εξουσία και η ελίτ του επιχειρείν θελήσουν, όχι μόνο να επιβάλουν στους πολλούς τη δική τους αντίληψη στην τρέχουσα διαχείριση της χώρας, αλλά και να δεσμεύσουν τη χώρα και τους ανθρώπους της για δεκαετίες με τζίφρες και συμβόλαια.
Για να το πούμε πιο απλά, το ποιες είναι οι απόψεις του Λάτση, του Watsa, των επενδυτών που αγοράζουν «κόκκινα» δάνεια, των τραπεζιτών, των βιομηχάνων του ΣΕΒ, κανέναν δεν ενδιαφέρουν. Οταν όμως αυτές οι απόψεις μετατρέπονται σε πολιτική του κράτους και επηρεάζουν τη ζωή και το μέλλον των υπολοίπων που τυγχάνει (!) να είναι οικονομικά πιο ευάλωτοι, τότε εκεί υπάρχει πρόβλημα.
Κάθε καλοπροαίρετος αναλυτής πρέπει να αναγνωρίσει ότι όλες οι μέχρι στιγμής επιλογές της κυβέρνησης συγκλίνουν στη διεύρυνση της ανισότητας σε βάρος των ασθενέστερων -μηδέ της μεσαίας τάξης εξαιρουμένης- καθώς ευνοούν συμφέροντα των ελίτ. Και η ανισότητα που σαν άοσμο αέριο διαχέεται σε κάθε δραστηριότητα, τροφοδοτεί τον διχασμό που διαβρώνει την ισχύ της δημοκρατίας.
Η πολιτική του κυρίου Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του όλα δείχνουν ότι θα γιγαντώσει την ανισότητα στα σχολεία, στις γειτονιές, στη δουλειά, στα νοσοκομεία, σε ό,τι τρώμε, στην κατάσταση του σώματός μας, σε ό,τι σκεφτόμαστε, στο μέλλον των παιδιών μας, στο πώς πεθαίνουμε. Οι αποφάσεις του αργά ή γρήγορα θα διχάσουν, καθώς θα διαβρώσουν την ήδη βαριά λαβωμένη εμπιστοσύνη μεταξύ συμπολιτών.
Οι νόμοι με τα «δώρα» θα ενισχύσουν την εντύπωση ότι το παιχνίδι είναι στημένο. Και στο τέλος η ανισότητα θα γιγαντώσει τον θυμό που υπάρχει παντού στη σημερινή ελληνική κοινωνία και ο οποίος στοχοποιεί όποιον βρει: μετανάστες, ξένες χώρες, ελίτ, την κυβέρνηση σε όλες τις εκδοχές της.
Πρόκειται για έναν, το δίχως άλλο, επικίνδυνο δρόμο που, όπως δείχνει η Ιστορία, έχει άσχημη κατάληξη τόσο για αυτούς που τον χαράζουν όσο και για εκείνους που ηθελημένα ή με τη βία περπατούν πάνω του.
Και το εύλογο ερώτημα είναι: Ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του με μια λαϊκή εντολή με προκαθορισμένη διάρκειας ζωής έχει το δικαίωμα να δεσμεύσει τις ζωές των πολλών για δεκαετίες;
Γιάννης Σιώτος - Δημοσιογράφος, συγγραφέας
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου